Soms krijg je zo'n boek toegestuurd waarvan de cover je alleen al op het verkeerde ben zet. En als de titel dat dan ook nog doet, weet je bij het lezen van de eerste regel niet waar je aan begint. Soms is dat een vloek, want dan blijkt het boek enorm tegen te vallen. Soms is dat een zegen, want dan sla je de eerste pagina open en als je de laatste regels hebt gelezen, zucht je en denkt: " wat een belevenis." Welkom in de wereld van Het meisje met alle gaven van M.R. Carey, die overigens van oorsprong een graphic novelist is.
De wereld over een paar decennia van nu ziet er afschuwelijk uit, althans als je M.R. Carey mag geloven. Maar om met die wereld kennis te maken, moet je eerst kennismaken met Melanie. Melanie is een meisje dat, voor zolang ze het weet, opgesloten zit in haar cel. Vastgeketend, zonder enig vermaak behalve klassieke muziek op zaterdag. En natuurlijk de lesdagen, waarvan ze het meest uitkijkt naar de dag dat juf Helen Justineau haar klas lesgeeft. Ze zit in een klas van metgezellen als haar: vastgeketend in een rolstoel. Waarom dat is, weet ze niet. Maar daar komt ze snel genoeg achter...
Bij een aanval op de legerbasis waar ze gevangen zat, weet ze te ontsnappen. Samen met sergeant Parks, juf Justineau, soldaat Gallaghan en een wetenschapper genaamd Caldwell ontsnapt ze. Maar ontsnapping betekent niet altijd vrijheid. Ze komen in een vijandelijke wereld terecht waarin hongers het voor het zeggen hebben. Hongers zijn ontmenselijkte wezens die geïnfecteerd zijn door een allesvernietigend schimmel. De enige veilige haven die ze kunnen bereiken, als het al lukt, is de enclave Beacon. Een enorm uitdagende tocht door enorm vijandig gebied volgt.
Het meisje met alle gaven laat zich lastig vatten in een samenvatting van 200 woorden. Het is namelijk veel meer dan een simpele reis naar de vrijheid. Okay, sommige mensen zeggen dat het te vergelijken is met de hitserie Walking dead. Dat is zo, tot op zekere hoogte. Want Het meisje met alle gaven gaat over meer: over intermenselijke relaties, hoop en wanhoop, wat mensen elkaar aan kunnen doen en hoe onze toekomst eruit zou kunnen zien. En daar worden we niet blij van. Want laten we wel zijn: M.R. Carey beschrijft de gebeurtenissen expliciet wat neerkomt op veel bloed, gore en de dood. Dit alles weet Carey enorm goed te beschrijven waardoor je als lezer blijft hopen dat de hoofdrolspelers niet in handen vallen van de hongers.
De plot is sterk en door steeds een beetje informatie vrij te geven, weet Carey zijn lezers aan zich te binden tot pagina 431. Want dan is het boek uit. Gaandeweg het boek krijgen de hoofdrolspelers ook steeds iets nieuws op hun pad, waardoor het verhaal op geen enkel moment in verval raakt qua kwaliteit. Ook de personages zijn goed uitgediept. Elk karakter voegt iets toe aan Het meisje met alle gaven. Sergeant Parks is de die hard militair die hen erdoorheen moet slepen: Gallaghan zijn volgzame soldaat; Caldwell de berekende en koele wetenschapper; Justineau de hoop in bange dagen voor qua ethiek; en natuurlijk Melanie zelf. Zij is wellicht nog het meest aansprekende karakter want ze huisvest alles in zich: bruutheid, maar ook de eigenschappen van een intelligent en lief kind.
De oplettende (en ook de iets minder oplettende) lezer heeft het waarschijnlijk al gemerkt: wij zijn lyrisch over Het meisje met alle gaven. Het is een thriller die alles in zich heeft om een klassieker te worden. Verplichte kost voor eenieder die graag een boek leest.
De wereld over een paar decennia van nu ziet er afschuwelijk uit, althans als je M.R. Carey mag geloven. Maar om met die wereld kennis te maken, moet je eerst kennismaken met Melanie. Melanie is een meisje dat, voor zolang ze het weet, opgesloten zit in haar cel. Vastgeketend, zonder enig vermaak behalve klassieke muziek op zaterdag. En natuurlijk de lesdagen, waarvan ze het meest uitkijkt naar de dag dat juf Helen Justineau haar klas lesgeeft. Ze zit in een klas van metgezellen als haar: vastgeketend in een rolstoel. Waarom dat is, weet ze niet. Maar daar komt ze snel genoeg achter...
Bij een aanval op de legerbasis waar ze gevangen zat, weet ze te ontsnappen. Samen met sergeant Parks, juf Justineau, soldaat Gallaghan en een wetenschapper genaamd Caldwell ontsnapt ze. Maar ontsnapping betekent niet altijd vrijheid. Ze komen in een vijandelijke wereld terecht waarin hongers het voor het zeggen hebben. Hongers zijn ontmenselijkte wezens die geïnfecteerd zijn door een allesvernietigend schimmel. De enige veilige haven die ze kunnen bereiken, als het al lukt, is de enclave Beacon. Een enorm uitdagende tocht door enorm vijandig gebied volgt.
Het meisje met alle gaven laat zich lastig vatten in een samenvatting van 200 woorden. Het is namelijk veel meer dan een simpele reis naar de vrijheid. Okay, sommige mensen zeggen dat het te vergelijken is met de hitserie Walking dead. Dat is zo, tot op zekere hoogte. Want Het meisje met alle gaven gaat over meer: over intermenselijke relaties, hoop en wanhoop, wat mensen elkaar aan kunnen doen en hoe onze toekomst eruit zou kunnen zien. En daar worden we niet blij van. Want laten we wel zijn: M.R. Carey beschrijft de gebeurtenissen expliciet wat neerkomt op veel bloed, gore en de dood. Dit alles weet Carey enorm goed te beschrijven waardoor je als lezer blijft hopen dat de hoofdrolspelers niet in handen vallen van de hongers.
De plot is sterk en door steeds een beetje informatie vrij te geven, weet Carey zijn lezers aan zich te binden tot pagina 431. Want dan is het boek uit. Gaandeweg het boek krijgen de hoofdrolspelers ook steeds iets nieuws op hun pad, waardoor het verhaal op geen enkel moment in verval raakt qua kwaliteit. Ook de personages zijn goed uitgediept. Elk karakter voegt iets toe aan Het meisje met alle gaven. Sergeant Parks is de die hard militair die hen erdoorheen moet slepen: Gallaghan zijn volgzame soldaat; Caldwell de berekende en koele wetenschapper; Justineau de hoop in bange dagen voor qua ethiek; en natuurlijk Melanie zelf. Zij is wellicht nog het meest aansprekende karakter want ze huisvest alles in zich: bruutheid, maar ook de eigenschappen van een intelligent en lief kind.
De oplettende (en ook de iets minder oplettende) lezer heeft het waarschijnlijk al gemerkt: wij zijn lyrisch over Het meisje met alle gaven. Het is een thriller die alles in zich heeft om een klassieker te worden. Verplichte kost voor eenieder die graag een boek leest.
Afbeelding
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
De wereld over een paar decennia van nu ziet er afschuwelijk uit, althans als je M.R. Carey mag geloven. Maar om met die wereld kennis te maken, moet je eerst kennismaken met Melanie. Melanie is een meisje dat, voor zolang ze het weet, opgesloten zit in haar cel. Vastgeketend, zonder enig vermaak behalve klassieke muziek op zaterdag. En natuurlijk de lesdagen, waarvan ze het meest uitkijkt naar de dag dat juf Helen Justineau haar klas lesgeeft. Ze zit in een klas van metgezellen als haar: vastgeketend in een rolstoel. Waarom dat is, weet ze niet. Maar daar komt ze snel genoeg achter...
Bij een aanval op de legerbasis waar ze gevangen zat, weet ze te ontsnappen. Samen met sergeant Parks, juf Justineau, soldaat Gallaghan en een wetenschapper genaamd Caldwell ontsnapt ze. Maar ontsnapping betekent niet altijd vrijheid. Ze komen in een vijandelijke wereld terecht waarin hongers het voor het zeggen hebben. Hongers zijn ontmenselijkte wezens die geïnfecteerd zijn door een allesvernietigend schimmel. De enige veilige haven die ze kunnen bereiken, als het al lukt, is de enclave Beacon. Een enorm uitdagende tocht door enorm vijandig gebied volgt.
Het meisje met alle gaven laat zich lastig vatten in een samenvatting van 200 woorden. Het is namelijk veel meer dan een simpele reis naar de vrijheid. Okay, sommige mensen zeggen dat het te vergelijken is met de hitserie Walking dead. Dat is zo, tot op zekere hoogte. Want Het meisje met alle gaven gaat over meer: over intermenselijke relaties, hoop en wanhoop, wat mensen elkaar aan kunnen doen en hoe onze toekomst eruit zou kunnen zien. En daar worden we niet blij van. Want laten we wel zijn: M.R. Carey beschrijft de gebeurtenissen expliciet wat neerkomt op veel bloed, gore en de dood. Dit alles weet Carey enorm goed te beschrijven waardoor je als lezer blijft hopen dat de hoofdrolspelers niet in handen vallen van de hongers.
De plot is sterk en door steeds een beetje informatie vrij te geven, weet Carey zijn lezers aan zich te binden tot pagina 431. Want dan is het boek uit. Gaandeweg het boek krijgen de hoofdrolspelers ook steeds iets nieuws op hun pad, waardoor het verhaal op geen enkel moment in verval raakt qua kwaliteit. Ook de personages zijn goed uitgediept. Elk karakter voegt iets toe aan Het meisje met alle gaven. Sergeant Parks is de die hard militair die hen erdoorheen moet slepen: Gallaghan zijn volgzame soldaat; Caldwell de berekende en koele wetenschapper; Justineau de hoop in bange dagen voor qua ethiek; en natuurlijk Melanie zelf. Zij is wellicht nog het meest aansprekende karakter want ze huisvest alles in zich: bruutheid, maar ook de eigenschappen van een intelligent en lief kind.
De oplettende (en ook de iets minder oplettende) lezer heeft het waarschijnlijk al gemerkt: wij zijn lyrisch over Het meisje met alle gaven. Het is een thriller die alles in zich heeft om een klassieker te worden. Verplichte kost voor eenieder die graag een boek leest.