M.W. (Mike) Craven ging op zijn zestiende het leger in, reisde tien jaar lang de wereld rond en werd daarna reclasseringsambtenaar met als specialisaties criminologie en drugsmisbruik. Zeventien jaar later legde Craven deze functie neer en werd hij fulltime auteur. Met Brandoffer, het eerste boek in de Washington Poe-serie dat zich afspeelt in zijn woonplaats Cumbria, won hij in 2019 de Gold Dagger award. Zwarte zomer en De curator, het tweede en derde deel in de serie, volgden elkaar daarna in rap tempo op. Dode hoek werd uitgeroepen tot thriller van het jaar en is de nieuwste toevoeging aan de succesvolle boekenreeks met het duo Washington Poe en Tilly Bradshaw in de hoofdrol. 

Terwijl brigadier Washington Poe van de Serious Crime Analysis Section (SCAS) nog aan het bijkomen is van de Curator-zaak wordt hij naar een aftands bordeel gestuurd waar een klant is doodgeslagen met een honkbalknuppel. In het begin lijkt het om een moord-door-pooier te gaan. Een diepgaand onderzoek lijkt daarom niet noodzakelijk. Maar naarmate er meer details over het slachtoffer naar buiten komen, blijkt de zaak toch serieuzer dan gedacht. Poe en zijn sociaal ongemakkelijke partner Tilly Bradshaw krijgen uit onverwachte hoek de opdracht om de onderste steen boven te halen. Maar het duo ontdekt al snel dat de antwoorden dieper verscholen liggen dan ze zich ooit hadden kunnen voorstellen. Waarom is de identiteit van het slachtoffer gehuld in mysterie en wat heeft zijn dood te maken met een perfect uitgevoerde bankoverval drie jaar eerder? 

Zoals bovenstaande samenvatting laat doorschemeren is niets wat het lijkt in Dode hoek. Er zijn veel lijntjes en haakjes. Het boek begint met de bankoverval, daarna volgt de doodgeknuppelde man in het boordeel, er vindt een politieke top plaats in Cumbria en de geheime dienst mengt zich in de zaak. In het begin van het boek is het even zoeken waar Craven precies heen wil. Deze nieuwe zaak lijkt voor zowel brigadier Poe als de lezer niet bijzonder interessant of meeslepend. Toch geeft Craven er al snel zijn eigen draai aan en zorgt hij ervoor dat het verhaal niet te klein wordt. 

Het plot begint zich in de loop van het verhaal te ontwikkelen en Craven pakt het steeds grootser aan. Gaandeweg voert hij de lezer beetje bij beetje een nieuw brokje informatie. Craven heeft het zichzelf niet gemakkelijk gemaakt, maar hij houdt het hoofd koel en neemt de lezer bij de hand. Samen met Poe en Bradshaw puzzel je in een fijn tempo mee naar de oplossing. De auteur heeft duidelijk veel kennis (opgedaan) over ICT, politieonderzoek, geheime diensten en het leger. Ondanks dat er soms een aantal moeilijke termen en begrippen voorbijkomen legt Craven alles in begrijpelijke taal uit waardoor de leesbaarheid van het verhaal intact blijft. Om Dode hoek behaphaar te houden en de entertainmentwaarde niet verloren te laten gaan maakt Craven gebruik van zijn ijzersterke duo. De eigengereide, onbehouwen, maar vindingrijke politieagent Washington Poe en de hyperintelligente, sociaal ongemakkelijke computerdeskundige Tilly Bradshaw vormen een gouden duo. 

Met de openingsscène waarin een groep overvallers met James Bond-maskers een bank binnendringt nog vers in het achterhoofd weet je dat Craven iets van plan is. Hij slaagt erin om deze verhaallijn op een doordachte en originele manier met de rest van het plot te vermengen. Craven toont zich bovendien in dit deel wederom de meester van de cliffhanger. Hij maakt het simpelweg onmogelijk om het boek langs je neer te leggen. Er zijn maar weinig auteurs die je zo kunnen prikkelen om verder te lezen als Craven. De korte hoofdstukjes eindigen met zoveel suspense dat je elke keer denkt: ik lees er nog eentje, maar dit is dan echte de laatste, totdat je weer tientallen bladzijdes verder bent. 

Steeds als je denkt dat je alle antwoorden hebt, duwt Craven weer het volgende dominosteentje om in een lange reeks aan onthullingen. Dode hoek is in het begin een zoektocht, maar al snel maakt de verwarring plaats voor suspense van hoog niveau. Ondanks dat het geen verhaal is waar je heel erg in opgaat, omdat soms de urgentie en emotie ontbreken, is Dode hoek een volmaakte puzzel die je tot het eind zal blijven boeien. De ontknoping is meeslepend, bloedstollend en op het scherpst van de snede. Sommige clues en antwoorden zijn soms een tikkeltje ongeloofwaardig en vergezocht, maar overall steekt het geheel logisch in elkaar.

Craven maakt met Dode hoek wederom zijn reputatie waar en verstevigt zijn positie tussen de thrillergrootheden. Met Washington Poe en Tilly Bradshaw heeft de Britse auteur twee parels van personages gecreëerd. En met de onophoudelijke zoektocht van Poe naar de identiteit van zijn biologische vader die als een rode draad door alle delen loopt, zijn er genoeg redenen om uit te kijken naar De botanist. Het vijfde deel in de reeks zal namelijk alweer in augustus verschijnen en wij kunnen niet wachten tot het zover is!