Na vijf delen van zijn spannende en succesvolle serie met speurneus Washington Poe in de hoofdrol, zet de Engelse misdaadauteur M.W. Craven met Jachtseizoen een nieuw en totaal ander type protagonist neer. Hij presenteert zijn lezers Ben Koenig, een merkwaardige held.

Nadat hij zijn topfunctie bij de elite-eenheid van de U.S. Marshals heeft neergelegd, slaat hij meteen op de vlucht. Ben Koenig verdwijnt in het niets; voortaan leeft hij verder als een nomade. Op een dag verschijnt een oude foto van hem op tv, ogenblikkelijk wordt hij herkend. 

De dochter van zijn voormalige baas is vermist; Ben krijgt het verzoek haar op te speuren en veilig terug te brengen. Zo belandt Koenig uiteindelijk op een bloedhete plek in de Chihuahuawawoestijn. Ginds voelt hij zich niet welkom en veilig in geen geval. Omwille van een zeldzame aandoening voelt hij nooit enige angst. Dit keer komt deze stoornis hem opvallend goed van pas. Vanop afstand krijgt hij assistentie van Jen Draper, een dame met een ijzersterk karakter. Ze is tevens een van zijn vroegere vijanden. 

‘Beide kogels raakten hem midden in zijn gezicht. Bloed, botten en stukjes schedel spatten uit zijn achterhoofd. Terwijl hij op de grond zakte, behield hij de uitdrukking van shock op wat er over was van zijn gezicht, voor altijd bevroren.’

Koenig, de ik-verteller, is een indrukwekkende persoonlijkheid. Door middel van flashbacks vertelt de auteur over het verleden van zijn nieuwste geesteskind. Het misdaadverhaal vindt plaats in een Amerikaans decor. In een groot aantal korte hoofdstukken speelt zich een actiethriller pur sang af. Hierbij moet je als lezer rekening houden met een hoge dosis brutaal geweld, gruwelijke uiteenzettingen, man tegen man gevechten en wapengekletter. Het lijkt er aanvankelijk op dat je een verhaal leest over Jack Reacher (Lee Child). Toch gaat Craven nog enkele stappen verder; in snel tempo volgen de acties elkaar op. Ben lijkt wel onsterfelijk, zijn belagers krijgen hem niet klein. 

Geloofwaardig is het lang niet altijd, saai is het evenwel nooit. De eerder zwakke plot is ondergeschikt aan de vaart, de vechtende personages en de snoeiharde gebeurtenissen. Het constant aanwezige spanningsveld tussen Ben en Jen Draper vormt een van de absolute pluspunten uit het boek. De schrijver introduceert geen gladgestreken karakters en dat maakt het zodanig interessant. De spanning voert hij kundig op richting het einde. 

‘Terwijl we elkaar allemaal aanstaarden, ontstond er een nieuwe dreiging. Ik hoorde iemand rennen. En toen hoorde ik het geluid van een trekker die overgehaald werd. En toen hoorde ik een geweerschot. En toen was er niets.’

Craven benut zijn militaire achtergrond optimaal; de kogels vliegen je om de oren. Meer nog, je steekt heel wat op over wapenkunde, gevechtstechnieken en speciale opleidingen. De trouwe fans van Washington Poe hoeven niet te treuren; inmiddels is The Mercy Chair, het zesde deel, verschenen. Het is slechts wachten op de vertaling. Jachtseizoen daarentegen is in de maak als tv-serie. Een tweede thriller met Koenig zit er eveneens aan te komen.