Robert D. Kaplan schrijft pakkende verhalen over regio’s in de wereld waar hij (langere tijd) verbleef. In 1990 schreef hij Soldaten van God over zijn ervaringen in Afghanistan en Pakistan, waar hij in de jaren tachtig veelvuldig verbleef. Voor de regio was dit een roerige periode met de Sovjetbezetting van Afghanistan. Kaplan verbleef langere tijd bij de mujahedien, de strijders van God die tegen de bezetters vochten. Soldaten van God is zijn relaas over deze periode.
Eind jaren zeventig viel de Sovjet-Unie het bergachtige Afghanistan binnen om de communistische marionettenregering daar te helpen in hun strijd tegen de mudjahedien. De oorlog werd in de westerse media jarenlang onderbelicht. De oorlog blijkt achteraf een van de grootste moordpartijen op burgers te zijn geweest na de Tweede Wereldoorlog. De media hebben er echter maar weinig verslag van gedaan. Kaplan stelt dat dit waarschijnlijk onbewust is gebeurd. Zijn boek werpt een licht op de regio en het conflict.
Kaplan is zelf verscheidene malen Afghanistan ingetrokken om verslag te doen van de oorlog. Hij reisde met verschillende groepen mudjahedien door de bergachtige grensgebieden tussen Pakistan en Afghanistan en beschrijft de taaie mentaliteit van de “strijders van god”. Zijn metgezellen geven niet op in de strijd tegen de bezetter. Die hardvochtigheid leidt uiteindelijk tot de terugtrekking van de Sovjets, die in Afghanistan hun eigen Vietnam vonden. Toch lijkt het alsof de verschillende Afghaanse groeperingen er ook verschillende agenda’s op na houden. Zo zijn er de harde mujahedien die op fundamentalistische basis tegen de Russen vechten. Het zijn de ruige moslims die zich met hand en tand verzetten. Er zijn echter ook Afghanen die denken dat ze, door mee te vechten, een rol in een soort film spelen. Kaplan noemt dit de Gucci mudjahedien. Wat Kaplan schitterend weet weer te geven, is de onderlinge verdeeldheid onder de Afghanen. Je zou zeggen dat ze, door een gezamenlijke vijand, de linie weten te sluiten. Niets is minder waar en hier komt ook naar voren wat Afghanistan een ondoordringbaar land maakt: er zijn zeven stammen die elk hun eigen wetten en regels kennen.
Kaplan slaagt er wonderwel in om enige structuur en helderheid te brengen in de ingewikkelde wereld die Afghanistan heet. Hij beschrijft onderlinge relaties tussen groeperingen en gebieden op duidelijke wijze. Wel merk je dat hij, en dat geeft hij zelf ruiterlijk toe, enigszins gekleurd was in zijn observaties. Hij heeft veel sympathie voor de underdog (de Afghanen) en de Sovjets zijn de barbaren, terwijl uit de geschiedschrijving blijkt dat ook de mudjahedien niet altijd lieverdjes waren. Welkome bijvangst van Soldaten van God is het feit dat het, ondanks het feit dat het uit 1990 stamt, de gebeurtenissen van 9/11 en erna ook iets verduidelijkt. Afghanistan, een land dat door buitenstaanders nooit overheerst of 100% begrepen kan worden maar door Kaplan op schilderachtige wijze wordt beschreven.
Eind jaren zeventig viel de Sovjet-Unie het bergachtige Afghanistan binnen om de communistische marionettenregering daar te helpen in hun strijd tegen de mudjahedien. De oorlog werd in de westerse media jarenlang onderbelicht. De oorlog blijkt achteraf een van de grootste moordpartijen op burgers te zijn geweest na de Tweede Wereldoorlog. De media hebben er echter maar weinig verslag van gedaan. Kaplan stelt dat dit waarschijnlijk onbewust is gebeurd. Zijn boek werpt een licht op de regio en het conflict.
Kaplan is zelf verscheidene malen Afghanistan ingetrokken om verslag te doen van de oorlog. Hij reisde met verschillende groepen mudjahedien door de bergachtige grensgebieden tussen Pakistan en Afghanistan en beschrijft de taaie mentaliteit van de “strijders van god”. Zijn metgezellen geven niet op in de strijd tegen de bezetter. Die hardvochtigheid leidt uiteindelijk tot de terugtrekking van de Sovjets, die in Afghanistan hun eigen Vietnam vonden. Toch lijkt het alsof de verschillende Afghaanse groeperingen er ook verschillende agenda’s op na houden. Zo zijn er de harde mujahedien die op fundamentalistische basis tegen de Russen vechten. Het zijn de ruige moslims die zich met hand en tand verzetten. Er zijn echter ook Afghanen die denken dat ze, door mee te vechten, een rol in een soort film spelen. Kaplan noemt dit de Gucci mudjahedien. Wat Kaplan schitterend weet weer te geven, is de onderlinge verdeeldheid onder de Afghanen. Je zou zeggen dat ze, door een gezamenlijke vijand, de linie weten te sluiten. Niets is minder waar en hier komt ook naar voren wat Afghanistan een ondoordringbaar land maakt: er zijn zeven stammen die elk hun eigen wetten en regels kennen.
Kaplan slaagt er wonderwel in om enige structuur en helderheid te brengen in de ingewikkelde wereld die Afghanistan heet. Hij beschrijft onderlinge relaties tussen groeperingen en gebieden op duidelijke wijze. Wel merk je dat hij, en dat geeft hij zelf ruiterlijk toe, enigszins gekleurd was in zijn observaties. Hij heeft veel sympathie voor de underdog (de Afghanen) en de Sovjets zijn de barbaren, terwijl uit de geschiedschrijving blijkt dat ook de mudjahedien niet altijd lieverdjes waren. Welkome bijvangst van Soldaten van God is het feit dat het, ondanks het feit dat het uit 1990 stamt, de gebeurtenissen van 9/11 en erna ook iets verduidelijkt. Afghanistan, een land dat door buitenstaanders nooit overheerst of 100% begrepen kan worden maar door Kaplan op schilderachtige wijze wordt beschreven.