Robert Ludlum, de meester van de klassieke thriller, schreef in zijn hoogtijdagen tientallen boeken. Een van de reeksen waardoor hij bij het grote publiek bekend werd, zijn de boeken in de Bourne-serie. Zijn titels zijn meer dan 200 miljoen keer over de toonbank gegaan en dat is niet voor niets. Ludlum is een synoniem voor ingenieuze verhaallijnen en spannende ontknopingen. Geldt dit ook voor Het Bourne bedrog ? En de hamvraag, is het boek beter dan de film…
De bemanning van een vissersboot vist uit de onstuimige Middellandse Zee een onbekende man op. Hij heeft schotwonden en is zwaargewond. De vissers nemen hem mee aan wal en dragen hem over aan een alcoholistische Engelse arts met de naam Washburn. Die lapt de onbekende weer op, maar een ding krijgt hij niet voor elkaar: de onbekende weet zijn eigen identiteit niet meer. Wel heeft hij een ampul onder zijn huid zitten waarin een bankrekeningnummer in Zürich staat. Volgende halte: Zwitserland. Daar komt hij achter zijn identiteit, althans, de naam onder welke hij bekend staat: Jason Bourne uit New York. En in Zürich komt hij achter de onsmakelijke ontdekking dat men jacht op hem maakt. Waarom weet hij niet? Hij weet net te ontkomen maar daarvoor heeft hij wel een gijzelaar nodig: Marie Saint Jacque uit Canada. Met haar vlucht hij Zürich uit en belandt via een aantal tussenstations in Parijs. Daar komt de ware aard van de jacht op Bourne boven water. Om het plot niet teveel bloot te leggen een aantal trefwoorden: Treadwoorden, Webb, Carlos, Les Classiques & Conklin. Bourne moet in Parijs alles op alles zetten om zijn achtervolgers te ontkomen en tegelijk te ontdekken waarom men precies op hem jaagt.
Caïn is Charlie en Delta is Caïn. Met zulke zinnen stoeit Bourne gedurende het hele boek in zijn hoofd. Het is meteen een van de sterkste punten van het boek: de innerlijke strijd van Bourne om achter zijn ware identiteit te komen en de reden waarom men op hem jaagt, is subliem beschreven door Ludlum. Je voelt als lezer met hem mee, helemaal wanneer hij stapje voor stapje dichterbij de waarheid komt. Bourne zelf is neergezet als een held, maar niet een bovennatuurlijke spionnenjager. Hij is een doodgewone vent die tot in den treure is getreurd voor zijn rol als moordenaar/spion. En ook zijn intelligentie spreekt tot de verbeelding: hij heeft vaak de oplossing voor een probleem gevonden terwijl je als lezer denkt, “wat wil hij hier nu weer mee”. Het verhaal en de plot is spannend beschreven (alhoewel niet sprankelend en flitsend) en ook al stamt het boek uit 1980, het voelt geen moment als een gedateerd verhaal aan. En dat is de verdienste van Ludlum, die met Het Bourne bedrog met recht een echte klassieker in het genre heeft neergezet. En over de hamvraag uit het begin van deze recensie: ja, het boek is beter dan de film. Ga lezen dat boek!
De bemanning van een vissersboot vist uit de onstuimige Middellandse Zee een onbekende man op. Hij heeft schotwonden en is zwaargewond. De vissers nemen hem mee aan wal en dragen hem over aan een alcoholistische Engelse arts met de naam Washburn. Die lapt de onbekende weer op, maar een ding krijgt hij niet voor elkaar: de onbekende weet zijn eigen identiteit niet meer. Wel heeft hij een ampul onder zijn huid zitten waarin een bankrekeningnummer in Zürich staat. Volgende halte: Zwitserland. Daar komt hij achter zijn identiteit, althans, de naam onder welke hij bekend staat: Jason Bourne uit New York. En in Zürich komt hij achter de onsmakelijke ontdekking dat men jacht op hem maakt. Waarom weet hij niet? Hij weet net te ontkomen maar daarvoor heeft hij wel een gijzelaar nodig: Marie Saint Jacque uit Canada. Met haar vlucht hij Zürich uit en belandt via een aantal tussenstations in Parijs. Daar komt de ware aard van de jacht op Bourne boven water. Om het plot niet teveel bloot te leggen een aantal trefwoorden: Treadwoorden, Webb, Carlos, Les Classiques & Conklin. Bourne moet in Parijs alles op alles zetten om zijn achtervolgers te ontkomen en tegelijk te ontdekken waarom men precies op hem jaagt.
Caïn is Charlie en Delta is Caïn. Met zulke zinnen stoeit Bourne gedurende het hele boek in zijn hoofd. Het is meteen een van de sterkste punten van het boek: de innerlijke strijd van Bourne om achter zijn ware identiteit te komen en de reden waarom men op hem jaagt, is subliem beschreven door Ludlum. Je voelt als lezer met hem mee, helemaal wanneer hij stapje voor stapje dichterbij de waarheid komt. Bourne zelf is neergezet als een held, maar niet een bovennatuurlijke spionnenjager. Hij is een doodgewone vent die tot in den treure is getreurd voor zijn rol als moordenaar/spion. En ook zijn intelligentie spreekt tot de verbeelding: hij heeft vaak de oplossing voor een probleem gevonden terwijl je als lezer denkt, “wat wil hij hier nu weer mee”. Het verhaal en de plot is spannend beschreven (alhoewel niet sprankelend en flitsend) en ook al stamt het boek uit 1980, het voelt geen moment als een gedateerd verhaal aan. En dat is de verdienste van Ludlum, die met Het Bourne bedrog met recht een echte klassieker in het genre heeft neergezet. En over de hamvraag uit het begin van deze recensie: ja, het boek is beter dan de film. Ga lezen dat boek!