Scandinavische schrijvers staan over het algemeen bekend om hun degelijke vakmanschap. Bij het schrijversduo Roslund & Hellström is dat niet anders. Sinds hun debuutroman Vaderwraak hebben ze gewerkt aan een zeer consistente reeks met de norse commissaris Ewert Grens in de hoofdrol en inmiddels zijn ze met Drie minuten alweer bij hun zevende roman aanbeland. Eigenlijk viel alleen het zesde deel in de reeks (Twee soldaten) tegen. Het mooie aan Roslund & Hellström is dat ze een heel eigen stemgeluid binnen het Scandinavische thrillergenre hebben. Dat geluid is overigens zelden positief.

Als je de hele reeks van Ewert Grens hebt doorgelezen dan kun je namelijk niet anders dan de indruk hebben gekregen dat we in een zieke, gewelddadige en corrupte wereld leven, waarin er voor moraal geen plaats is en individuele mensenlevens slechts wisselgeld zijn. Zo gaat Het meisje onder de straat (de vierde Ewert Grens) over kinderhandel en jeugdprostitutie, Kluis 21 (de vijfde in de reeks) over junkies en vrouwenhandel en in Drie seconden (de zesde in de reeks) over corrupte politiebestuurders en politici. In Drie seconden maakten we voor het eerst kennis met Piet Hoffmann, een kleine crimineel die door de politie werd gebruikt om te infiltreren in een Poolse bende. Als zijn dekmantel in gevaar komt, wordt hij door de politie en de politiek in de steek wordt gelaten en moet hij zijn eigen vege lijf zonder hulp van buitenaf zien te redden.

Drie minuten is min of meer het vervolg op Drie seconden. We ontmoeten opnieuw Piet Hoffmann, die dit keer in Colombia als een infiltrant voor het Amerikaanse Drug Enforcement Administration (DEA) werkt. Hij heeft zich aangesloten bij een gewelddadige Colombiaanse guerillabeweging die coke plantages in de jungle runt waar hij als de persoonlijke lijfwacht van een drugsbaron bijgenaamd ‘El Mestizo’ optreedt. Als een vooraanstaande Amerikaanse politicus door de guerillabeweging wordt ontvoerd, komt de naam van Piet Hoffmann per ongeluk op de dodenlijst van Amerika terecht. Ewert Grens reist vervolgens af naar Colombia om te proberen Piet Hoffmann uit het land te krijgen.

Na het toch wel briljante Drie seconden stond er voor Roslund & Hellström toch wel iets op het spel, alhoewel elk volgend boek na het tegenvallende Twee soldaten alleen maar mee kon vallen. Maar toch, de verwachtingen waren natuurlijk hooggespannen. Die verwachtingen worden deels ingelost. Roslund & Hellström weten weer een bij tijd en wijle nagelbijtende spanning op te roepen door de intense beschrijvingen van de personages. Zowel Piet Hoffmann als El Mestizo zijn levensecht en vormen ongelooflijk complexe en daardoor ook intrigerende karakters. El Mestizo is behalve een levensgevaarlijke psychoot een vader die zijn jonge dochtertje adoreert, terwijl de dilemma’s waarin Piet Hoffmann verkeert en de twijfels waaraan hij bij voortduring onderhevig is volstrekt invoelbaar zijn.

Drie minuten voelt hier en daar echter iets te veel als een herhalingsoefening. De corrupte en alleen aan hun eigen belang denkende politici en het dekmantelverhaal zijn al bekend van Drie seconden, met dien verstande dat het scenario in Drie minuten naar een internationale competitie is gepromoveerd. Roslund en Hellström komen er uiteindelijk mee weg vanwege hun fabelachtige verteltechniek die ze weer ten volle benutten en vanwege de overtuigende couleur locale die ze weten te creëren. De onvoorspelbare gewelddadigheid in de straten, de hangjongeren die voor een beetje geld zonder scrupules mensen doodschieten, de jungle waarvan de stomende dampen bijna door de pagina’s heen breken, maken het uiteindelijk toch tot een heel eigen en andere leeservaring dan Drie seconden. Er komt op ongeveer een derde van Drie minuten een martelscene voor die misschien niet aan iedereen welbesteed zal zijn. Of het de roman ontsiert of juist krachtiger maakt zal aan het incasseringsvermogen van de lezer liggen. Drie minuten haalt niet helemaal het niveau en de impact van Drie seconden, maar blijft desalniettemin een sterke misdaadroman.