Met De poppenmeester beweegt de Britse Sam Holland zich ongeremd verder op het vertrouwde pad, bezaaid met meedogenloos om het leven gebrachte slachtoffers. 

Zo te zien is het een doorsnee maandagochtend, net zoals alle andere. Tot op het moment dat een man plots onder een treinlocomotief belandt. Geen twijfel mogelijk, dit is duidelijk een geval van zelfmoord. Toch begeeft inspecteur Cara Elliott zich naar de plek van het drama. Ze twijfelt sterk of het wel degelijk gaat om zelfdoding. Nate Griffin, haar broer en tevens een voormalige gewetenloze speurneus, moet zijn zus te hulp snellen.

Het blijft evenwel niet bij één enkel overlijden; kort nadien komen nog andere personen aan hun eind. Wie heeft deze mensen nauwgezet in de gaten gehouden? Wie heeft hun lot in eigen handen genomen? Tevens rijst de vraag of alle doden iets met elkaar gemeen hebben. Cara en haar teamleden staan voor een loodzware opdracht, terwijl de dader ongestoord zijn ding blijft doen. 

‘Zijn hoofd verbrijzeld, zijn lichaam een brij; bloed en hersenweefsel verspreid over de stoep terwijl Griffin hem probeerde te reanimeren.’

In het boek verwijst de auteur vaak naar gebeurtenissen en personages uit De Echoman, haar thrillerdebuut. De poppenmeester is dan wel zogezegd een losstaand misdaadverhaal, toch verlies je zonder enige voorkennis flink wat interessante informatie. Het eerste hoofdstuk is meteen goed voor een portie gruwel. Dit is slechts het begin van een ellenlange reeks zogenaamde zelfmoorden. Een gevoelig thema is het in ieder geval, tot je vervolgens beseft dat hier een vreselijk onmens achter de schermen aan het werk is. Wellicht een meesterlijk en gestoord brein, maar wie is het en wat zijn diens achterliggende motieven?

‘Hij ziet hetzelfde als hij elke ochtend in de spiegel ziet. Spijt. Verdriet. Maar ook iets anders. Angst.’

In tegenstelling tot in haar twee eerdere verhalen, krijg je deze keer wel een grondige uitwerking van de hoofdpersonages. Zowel de mens achter Cara Elliott als Nate Griffin komt uitvoerig in beeld. De karakterschets van beide protagonisten is prominent aanwezig, naast de vele dubieuze overlijdens. Hierdoor is dit deel veeleer een psychologische thriller, waarin een seriedoder uiterst discreet functioneert. Hij blijft lange tijd diep verscholen in het brein van de schrijver. Kort maar krachtig dompelt ze de lezer onder in de sinistere en grillige wereld van een uitermate gestoord figuur. De plot is alvast origineel, terwijl de plotwendingen slim zijn bedacht en op de juiste plek geplaatst. Staat de spanningsboog niet altijd goed strak aangetrokken, boeiend blijft het evenwel constant.     

De mysterieuze epiloog schept je op met een hoofd vol vragen. Is dat alvast een aanwijzing dat een vervolgdeel op de planning staat? Trouwens, in het dankwoord vermeldt Holland het volgende: ‘Het slot van alle goede verhalen: de apotheose van al het voorafgaande. Het eindspel. Ik kan niet wachten om te beginnen met schrijven…’ 

Samengevat is De poppenmeester een fascinerende psychologische thriller, waarin zelfdoding een prominent en tevens emotioneel geladen thema is. Elke thriller van Sam Holland is raak.