Scandinavische thrillers genieten de laatste jaren steeds meer populariteit en hebben dan ook steeds meer Nederlandse harten weten te veroveren. Zo werd ook de veelgeroemde Emma Sköld-reeks van Sofie Sarenbrant in 2020 in het Nederlands vertaald. De Zweedse Sarenbrant is naast schrijfster ook journaliste en fotograaf. Het multi-talent is in haar thuisland al een gevestigde naam. Meer dan 4 miljoen boeken van haar hand werden wereldwijd verkocht en in 2020 werd ze voor de tweede keer uitgeroepen tot Crime Writer of the Year. Het Scandigenre is inmiddels druk bezet. Kan Sarenbrant zich met Schuld wederom onderscheiden?

Schuld is alweer het vierde deel in de serie rondom politierechercheur Emma Sköld. Wanneer de chique buitenwijk Bromma in Stockholm wordt getroffen door een golf aan inbraken, waarvan één geval resulteert in de moord op een tiener, wordt Emma Sköld op de zaak gezet. De buurt is in rep en roer en al snel doen de meest wilde geruchten de ronde. Was het een inbraak die uitliep op dodelijk geweld of was er meer aan de hand? Vastbesloten de zaak op te lossen, neemt Emma Sköld het heft in eigen hand en brengt ze zichzelf en anderen in gevaar.

Schuld begint vrijwel meteen met de moord op de tiener in Bromma, waardoor het verhaal een voortvarend begin kent en je er gelijk lekker in zit. Je denkt na de eerste paar passages te hebben gelezen al helemaal te weten hoe de vork in de steel zit. Sarenbrant lijkt de moordenaar direct kenbaar te maken wat de zaak zo klaar als een klontje maakt. Niets is echter minder waar… 

Wanneer Emma Sköld zich over de zaak buigt blijken de feiten al snel anders te liggen. In het onderzoek wordt ze bijgestaan door Thomas Nyhlén. De twee hebben een liefdesrelatie die in dit deel flink op de proef wordt gesteld.

De relatieperikelen waarin de twee verzeild raken brengen beide personages uit evenwicht en vormen zo een belangrijke plotlijn. Dit is het moment dat het eerste knelpunt in het boek ontstaat. Thomas wordt namelijk zo verteerd door zijn liefdesproblemen dat het zijn hele denken en handelen in beslag neemt. Het maakt zijn personage vlak en oninteressant. Bovendien wordt zijn rol beperkt tot gekwetste minnaar, terwijl hij zoveel meer had kunnen zijn. 

Emma Sköld is aan de andere kant als alleenstaande moeder die met haar werk is getrouwd vrij stereotyperend voor een vrouwelijke rechercheur in een politiethriller. Ze is vrij hard en koud, terwijl haar kwetsbare kant te weinig doorschemert. De meeste overige personages zijn, een paar uitzonderingen daargelaten, nog minder uitgediept. 

De hoofdpersonages dragen dus het verhaal niet, maar dankzij korte, flitsende hoofdstukken, de vlotte pen van Sarenbrant en een aantal leuke twists gedurende de rit, werkt de lezer zich toch snel door Schuld heen.  

Zoals al eerder beschreven wordt al snel duidelijk dat het plot in Schuld niet meteen de wending neemt die je aanvankelijk zou verwachten. Dit gegeven legt Sarenbrant er alleen wel ietwat te dik bovenop. Hierdoor zet je je al schrap voor een twist, die de ervaren lezer dan ook vrij snel zal zien aankomen. Sarenbrant geeft hier en daar wat te veel weg, waar ze eigenlijk de kaarten dichter tegen de borst had mogen houden. 

Wanneer de lezer eenmaal de waarheid krijgt voorgeschoteld, wordt de puzzel mooi in elkaar gelegd, maar toch voelt het bij vlagen allemaal net wat te makkelijk. Daarnaast worden de motieven en het gedachteproces van de dader beperkt uitgewerkt waardoor je een eenzijdig beeld krijgt van de gebeurtenissen. 

Ondanks de kritische kanttekeningen moet worden gezegd dat Schuld gebouwd is op een uitstekend fundament. Het plot wordt netjes in elkaar gepuzzeld, het tempo zit er goed in en er is spanning alom. Vooral de manier waarop Sarenbrant de verschillende plotlijnen uitzet verdient lof. Van een 16-jarige gastarbeider uit Litouwen en een bevoorrechte puber tot de zus van Emma in Spanje en intrigerende passages uit een dagboek van een mysterieus meisje. Allemaal dragen ze in meer of mindere mate bij aan de ontrafeling van de moordzaak. 

Bovendien schuwt Sarenbrant het niet om een aantal kritische noten te kraken. Zo gaat ze in op de beerput die social media kan zijn, waarbij mensen zich laten verleiden tot het verspreiden van onwaarheden of het trekken van overhaaste conclusies zonder het hele plaatje te kennen, dit met alle gevolgen van dien. 

Dat Sofie Sarenbrant kan schrijven staat buiten kijf, maar van een auteur die in Zweden dermate wordt geroemd, verwacht je beter uitgediepte personages en plotwendingen die je omver zullen blazen. Het resultaat is een boek dat keurig binnen de lijntjes kleurt en vermakelijk is tot het eind, maar niet de absolute top benadert.