De Britse Sophie Hannah (lees hier onze recensies van haar werk) heeft met haar psychologische thrillers een groot internationaal publiek bereikt: haar boeken zijn wereldwijd in 49 talen en in 51 landen uitgebracht. Ze is vooral bekend geworden met de serie rondom Simon Waterhouse en Charlie Zailer. In 2014, met goedkeuring van de nabestaanden van Agatha Christie, schreef Hannah een nieuw Hercule Poirot mysterie, De monogram moorden en dit boek werd een groot internationaal succes. Hannah heeft belangrijke prijzen gewonnen en van twee van haar boeken is een televisieserie gemaakt. Inmiddels is Het mysterie van de drie kwarten verschenen: het derde Hercule Poirot boek onder haar naam.
Hoofdpersoon in Het mysterie van de drie kwarten is Hercule Poirot, de markante Belgische detective met zijn kenmerkende bolhoedje. Poirot weet niet wat hem overkomt als hij na een lunchafspraak een woedende vrouw op zijn stoep aantreft die beweert dat hij haar een brief heeft gestuurd waarin hij haar beschuldigt van de moord op Barnabas Pandy. En zij is niet de enige die zo’n brief van Poirot heeft ontvangen. Poirot heeft echter nog nooit van de heer Pandy gehoord en besluit op onderzoek te gaan.
Poirot is precies zoals de Agatha Christie liefhebber zich hem zal herinneren: koppig, doortastend, excentriek en bovenmatig intelligent. Gelukkig heeft Hannah hem in zijn waarde gelaten en niet te veel aan hem gesleuteld. Het vaste maatje van Poirot, Hastings, heeft wel het veld moeten ruimen. Hij is vervangen door Edward Catchpool, een ex FBI-agent. De eerste indruk van deze Catchpool is positief en het lijkt erop dat hij een waardig opvolger van Hastings zal worden.
Het boek speelt zich af in het Londen van de jaren 30 en die sfeer wordt door Hannah perfect neergezet. Voor jongere lezers zal het even wennen zijn: geen computers, geen internet, geen smartphones en brieven schrijven met een oude typemachine. Het komt neer op ouderwets, gedegen speurwerk en het aan het werk zetten van de grijze hersencellen en dat is aan Poirot wel toevertrouwd.
Het mysterie zit goed in elkaar. Zoals gebruikelijk bij Christie verhalen zijn er een aantal verschillende potentiele daders en het blijft tot het laatste moment gissen wie de dader is en wat de uiteindelijke ontknoping is. Het enige minpuntje is dat Poirot regelmatig in de derde persoon over zichzelf praat. Dit kan op een gegeven moment een beetje gaan irriteren, zeker als je er op gaat letten.
Met dit derde boek lijkt Hannah een waardig opvolgster van Christie te worden. Voor nieuwe lezers is dit een aangename kennismaking met Hercule Poirot en voor de oudere generatie Christie lezers en fans van het eerste uur is dit boek een feest der herkenning.
Hoofdpersoon in Het mysterie van de drie kwarten is Hercule Poirot, de markante Belgische detective met zijn kenmerkende bolhoedje. Poirot weet niet wat hem overkomt als hij na een lunchafspraak een woedende vrouw op zijn stoep aantreft die beweert dat hij haar een brief heeft gestuurd waarin hij haar beschuldigt van de moord op Barnabas Pandy. En zij is niet de enige die zo’n brief van Poirot heeft ontvangen. Poirot heeft echter nog nooit van de heer Pandy gehoord en besluit op onderzoek te gaan.
Poirot is precies zoals de Agatha Christie liefhebber zich hem zal herinneren: koppig, doortastend, excentriek en bovenmatig intelligent. Gelukkig heeft Hannah hem in zijn waarde gelaten en niet te veel aan hem gesleuteld. Het vaste maatje van Poirot, Hastings, heeft wel het veld moeten ruimen. Hij is vervangen door Edward Catchpool, een ex FBI-agent. De eerste indruk van deze Catchpool is positief en het lijkt erop dat hij een waardig opvolger van Hastings zal worden.
Het boek speelt zich af in het Londen van de jaren 30 en die sfeer wordt door Hannah perfect neergezet. Voor jongere lezers zal het even wennen zijn: geen computers, geen internet, geen smartphones en brieven schrijven met een oude typemachine. Het komt neer op ouderwets, gedegen speurwerk en het aan het werk zetten van de grijze hersencellen en dat is aan Poirot wel toevertrouwd.
Het mysterie zit goed in elkaar. Zoals gebruikelijk bij Christie verhalen zijn er een aantal verschillende potentiele daders en het blijft tot het laatste moment gissen wie de dader is en wat de uiteindelijke ontknoping is. Het enige minpuntje is dat Poirot regelmatig in de derde persoon over zichzelf praat. Dit kan op een gegeven moment een beetje gaan irriteren, zeker als je er op gaat letten.
Met dit derde boek lijkt Hannah een waardig opvolgster van Christie te worden. Voor nieuwe lezers is dit een aangename kennismaking met Hercule Poirot en voor de oudere generatie Christie lezers en fans van het eerste uur is dit boek een feest der herkenning.
Afbeelding
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
Hoofdpersoon in Het mysterie van de drie kwarten is Hercule Poirot, de markante Belgische detective met zijn kenmerkende bolhoedje. Poirot weet niet wat hem overkomt als hij na een lunchafspraak een woedende vrouw op zijn stoep aantreft die beweert dat hij haar een brief heeft gestuurd waarin hij haar beschuldigt van de moord op Barnabas Pandy. En zij is niet de enige die zo’n brief van Poirot heeft ontvangen. Poirot heeft echter nog nooit van de heer Pandy gehoord en besluit op onderzoek te gaan.
Poirot is precies zoals de Agatha Christie liefhebber zich hem zal herinneren: koppig, doortastend, excentriek en bovenmatig intelligent. Gelukkig heeft Hannah hem in zijn waarde gelaten en niet te veel aan hem gesleuteld. Het vaste maatje van Poirot, Hastings, heeft wel het veld moeten ruimen. Hij is vervangen door Edward Catchpool, een ex FBI-agent. De eerste indruk van deze Catchpool is positief en het lijkt erop dat hij een waardig opvolger van Hastings zal worden.
Het boek speelt zich af in het Londen van de jaren 30 en die sfeer wordt door Hannah perfect neergezet. Voor jongere lezers zal het even wennen zijn: geen computers, geen internet, geen smartphones en brieven schrijven met een oude typemachine. Het komt neer op ouderwets, gedegen speurwerk en het aan het werk zetten van de grijze hersencellen en dat is aan Poirot wel toevertrouwd.
Het mysterie zit goed in elkaar. Zoals gebruikelijk bij Christie verhalen zijn er een aantal verschillende potentiele daders en het blijft tot het laatste moment gissen wie de dader is en wat de uiteindelijke ontknoping is. Het enige minpuntje is dat Poirot regelmatig in de derde persoon over zichzelf praat. Dit kan op een gegeven moment een beetje gaan irriteren, zeker als je er op gaat letten.
Met dit derde boek lijkt Hannah een waardig opvolgster van Christie te worden. Voor nieuwe lezers is dit een aangename kennismaking met Hercule Poirot en voor de oudere generatie Christie lezers en fans van het eerste uur is dit boek een feest der herkenning.