Dageraad boven de boete

• 02 juli 2025
• Young Adult
• Mads Bruynesteyn

Dageraad boven de boete

• Serie

  De Hongerspelen

• Auteur(s)

  Suzanne Collins

• Uitgeverij(en)

  Van Goor

• Jaar van uitgave

  2025

• Thrillzone score

  5
• Deel deze recensie

Zou Suzanne Collins ooit nog een ander boek kunnen schrijven? Van de giga beroemde auteur van De Hongerspelen wordt bijna geëist dat ze verhalen blijft brengen uit het universum van het Capitool, de districten en de Hongerspelen-arena. Na het succes van de oorspronkelijke drie boeken – én films – volgde in 2020 het verrassende vierde boek, De ballade van slangen en zangvogels, over de jeugd van president Snow. Het is een fantastische aanvulling op de trilogie, met een eigen koers en een originele insteek. En tot ieders vreugd kondigde Collins enige tijd geleden aan dat ook het verleden van één van de populairste personages uit de trilogie een eigen boek kreeg. Dit vijfde boek – en dus tweede prequel – speelt zich zo’n veertig jaar na De ballade van slangen en zangvogels af en exact vierentwintig jaar vóór Katniss Everdeens eerste strijd in de arena. De jonge Haymitch Abernathy, de mentor van deze Katniss is in het boek getiteld Dageraad boven de boete slechts zestien jaar oud. We volgen hem als zijn naam wordt uitgeloot voor de vijftigste Hongerspelen, een speciale Kwartskwelling, waarbij elk district vier tributen moet afstaan, in plaats van de gebruikelijke twee.

Haymitch is een typische jongen uit District 12, zonder verwachtingen en verliefd op een meisje zo mooi als de zon. Het komt dan ook als een schok als zijn naam tijdens de ceremonie wordt opgenoemd om zijn district af te vaardigen tijdens de ‘feestelijke’ vijftigste Hongerspelen. Hij wordt letterlijk weggerukt uit zijn gemoedelijke bubbel en afgevoerd naar het Capitool, alwaar hij wordt klaargestoomd. Samen met drie andere tributen uit zijn regio weet Haymitch dat hij individueel geen kans maakt op de overwinning, en dat hij dus bondgenootschappen nodig heeft om überhaupt een nacht te overleven. Gedreven door liefde en gesterkt door wraakgevoelens begint hij zijn gevecht in de dodelijke arena.

Zonder teveel van de plot weg te geven, gebeurt er uiteraard weer een hoop, zoals we gewend zijn uit de eerdere boeken. Wat dat betreft is het een slimme herhaling van zetten van Collins. Echter weet Suzanne Collins het dusdanig boeiend te houden, waardoor het aanvoelt als een ontbrekend puzzelstuk in het grote Hongerspelen-geheel. De lezer krijgt eindelijk inzicht in wie Haymitch werkelijk is. Niet de cynische dronkaard zoals Katniss hem leert kennen, maar een jongen vol hoop, liefde en loyaliteit. En juist omdat we zijn toekomst al weten, voelt het des te schrijnender om zijn idealen en zijn achtergelaten liefde te voelen. “Ik ben geen drinker” is een uitspraak uit dit boek, waarvan je weet hoe tragisch dat zal veranderen.

En zo maakt Collins veel meer subtiele verwijzingen naar de eerdere boeken. Dit doet ze grandioos door er op een andere manier naar te (laten) kijken, met een verrassende draai en een diepere betekenis. De lezer krijgt meer details over Katniss’ vader, de familiebanden van Lucy Gray worden uitgediept en zelfs de oorsprong van het iconische Spotgaai-speldje komt aan bod. Voor fans van het eerste uur een genot om te lezen, met talloze emotionele momenten daarin verweven. Want veel van wat we dachten te weten over Haymitch, blijkt propaganda van het Capitool. Zijn reputatie als ongeïnteresseerde, dronken mentor komt voort uit een schild dat hij heeft opgetrokken tegen de trauma’s van zijn eigen Hongerspelen, en de meedogenloze vergelding van president Snow. Het gedrag van de volwassen Haymitch is geen luiheid of desinteresse, maar overlevingsdrang. Het werpt een nieuw, tragisch licht op hem als personage. Naast wederom een geweldige opzet van de strijd in de arena, maakt dat van Dageraad boven de boete een uitmuntend verhaal. 

Dageraad boven de boete is een rauw, meeslepend en emotioneel ontwrichtend verhaal. Niet voor niets lees je over fans die tijdens het lezen in huilen uitbarsten. Suzanne Collins bewijst opnieuw dat ze niet zomaar een dystopisch verhaal vertelt, maar een menselijke tragedie die nog lang zal nazinderen. Het is zo knap om een verhaal te schrijven in een wereld die lang en breed bekend is, en waarvan de afloop reeds bekend is. Dit is verplichte kost voor elke fan. Laten we niet eisen dat Suzanne Collins meer boeken in dit universum schrijft, maar wel van harte hopen!