In de novelle Verlichting van Stephen King, de man die miljoenen boeken verkocht en inmiddels ruim over de vijftig gepubliceerde boeken zit, keert de lezer terug naar Castle Rock. Het stadje, dat al eerder zijn opwachting maakte in King’s boeken, is wederom het toneel van een bijzonder verhaal.
In Verlichting maakt de lezer kennis met Scott Carey. Carey doet aan PR-werkzaamheden en is een doodnormale vent, maar de laatste tijd gebeuren er rare dingen. Zo verliest hij gewicht -elke dag zo’n halve kilo- maar is dat aan de buitenkant niet te zien. En ook belandt hij middenin een heftige ruzie met zijn lesbische buurvrouwen, die een vega-restaurant in het stadje bestieren maar dat niet zo goed loopt.
Verlichting is een novelle van slechts 128 pagina’s. Een beetje lezer leest het boekje dan ook in een avond uit. Maar wat andere schrijvers niet lukt in ruim 100 pagina’s, lukt King wel; het is een magisch boekje, met velerlei emoties die de revue passeren. Zo begint het boek met de bijzondere constatering van Carey dat hij lichter wordt, maar dit dus niet te zien is. Het blijft tot het eind toe onbekend waaraan hij lijdt, maar dat blijkt ook niet het belangrijkste te zien dat King wil vertellen. Het is slechts een vehikel waaraan verschillende emoties worden opgehangen. Zo weet Carey uiteindelijk zijn ‘aandoening’ te gebruiken om nader tot zijn buren te komen. En die leken in eerste instantie bijzonder afstandelijk, maar niets is minder waar; een vriendschap ligt in het verschiet. King lijkt van de dagen te willen schreeuwen dat we moeten stoppen met al die vooroordelen. Zo ervaren we verlichting, een mooie dubbelzinnige titel van deze novelle.
Stephen King is een geboren verhalenverteller en in Verlichting is dat niet anders. Zijn schrijfstijl is magisch, alsof je er als lezer bij mag zijn tijdens de bizarre taferelen in Castle Rock.
In slechts 128 pagina’s een personage neerzetten, een bijzonder verhaal te vertellen met een emotionele climax en een diepere boodschap. We geven het je te doen, maar King is erin geslaagd deze feelgood-novelle te schrijven en ermee blijvend indruk te maken. Mooi hoor.
In Verlichting maakt de lezer kennis met Scott Carey. Carey doet aan PR-werkzaamheden en is een doodnormale vent, maar de laatste tijd gebeuren er rare dingen. Zo verliest hij gewicht -elke dag zo’n halve kilo- maar is dat aan de buitenkant niet te zien. En ook belandt hij middenin een heftige ruzie met zijn lesbische buurvrouwen, die een vega-restaurant in het stadje bestieren maar dat niet zo goed loopt.
Verlichting is een novelle van slechts 128 pagina’s. Een beetje lezer leest het boekje dan ook in een avond uit. Maar wat andere schrijvers niet lukt in ruim 100 pagina’s, lukt King wel; het is een magisch boekje, met velerlei emoties die de revue passeren. Zo begint het boek met de bijzondere constatering van Carey dat hij lichter wordt, maar dit dus niet te zien is. Het blijft tot het eind toe onbekend waaraan hij lijdt, maar dat blijkt ook niet het belangrijkste te zien dat King wil vertellen. Het is slechts een vehikel waaraan verschillende emoties worden opgehangen. Zo weet Carey uiteindelijk zijn ‘aandoening’ te gebruiken om nader tot zijn buren te komen. En die leken in eerste instantie bijzonder afstandelijk, maar niets is minder waar; een vriendschap ligt in het verschiet. King lijkt van de dagen te willen schreeuwen dat we moeten stoppen met al die vooroordelen. Zo ervaren we verlichting, een mooie dubbelzinnige titel van deze novelle.
Stephen King is een geboren verhalenverteller en in Verlichting is dat niet anders. Zijn schrijfstijl is magisch, alsof je er als lezer bij mag zijn tijdens de bizarre taferelen in Castle Rock.
In slechts 128 pagina’s een personage neerzetten, een bijzonder verhaal te vertellen met een emotionele climax en een diepere boodschap. We geven het je te doen, maar King is erin geslaagd deze feelgood-novelle te schrijven en ermee blijvend indruk te maken. Mooi hoor.