De moedercode
De moedercode
-
Serie
-
Auteur(s)
-
Uitgeverij(en)
-
Jaar van uitgave
-
Thrillzone score
-
Deel deze recensie
Carole Stivers is van huis uit biochemicus. Zij werkte in de biochemische diagnostiek, in Sillicon Valley. Nu combineert ze haar fascinatie voor de wetenschap met haar liefde voor schrijven. De moedercode is het eerste boek van haar wat uitkomt. In afwachting van de publicatie hiervan schreef ze een moordmysterie in feuilletonvorm; The butterfly garden. De moedercode is een science fiction-thriller. Het verhaal begint in 2049. Op aarde gaat een virus rond, wat, als er niets aan gedaan wordt, de hele mensheid zal uitroeien. Een wetenschappelijk team bedenkt een noodplan, waarbij genetisch gemodificeerde embryo’s in grote robotmoeders worden geplaatst. Deze zullen ze uitbroeden, verzorgen en opvoeden met behulp van hun programma, de moedercode. Inderdaad wordt dit plan ten uitvoer gebracht, omdat slechts weinig mensen blijken te overleven.
De twee verhaallijnen die verteld worden (die van de wetenschappers en die van de kinderen) worden beide afwisselend gevolgd en komen elkaar meermaals tegen. Er wordt veel aandacht gegeven aan de ervaringen van de betrokkenen en hoe zij dingen beleven, waardoor alle hoofdpersonen goed tot leven komen. Rick en Rose zijn twee wetenschappers die in het team werken wat de Moeders ontwikkelt. Je leert hen goed kennen doordat er veel wordt verteld over hoe zij tegen de dingen aan kijken. Hun twijfels over het project, het zoeken naar mogelijke oplossingen. Maar ook hun zoeken naar de relatie tussen hen, in deze snel veranderende wereld. Carole Stivers schrijft dit op een prettige manier, waardoor je als lezer met deze mensen gaat meeleven. Ook James en Sara, 2 andere teamleden, worden goed uitgediept. De moederrobots worden geprogrammeerd met de speciale code, die voor elke robot apart geschreven wordt en gebaseerd is op de biologische moeder van hun kind. Van Rose en Rick en van James en Sara worden embryo’s in robotmoeders geplaatst. Er is ook nagedacht over hoe de kinderen elkaar weer zullen ontmoeten, om zo voor het voortbestaan van de mensheid te kunnen zorgen.
‘Maar bij Code zwart was het uiteindelijk van groot belang dat de kinderen een mogelijkheid kregen om elkaar te vinden. Daartoe was bij elke Moeder een klok ingebouwd die aftelde tot het moment waarop haar kind zes jaar oud werd. Op dat moment moest ze een reeks instructies volgen die haar naar een specifieke, veilige locatie zou brengen. Daar zouden medische voorraden, voedsel en onderdak zijn. Daar konden de nieuwe kinderen een gemeenschap vormen. Met een beetje geluk zouden er ook goedwillende overlevende mensen zijn om hen te verwelkomen.’
In 2054 worden de kinderen geboren in een woestijn in het zuidwesten van Amerika. Een van hen is Kai, die wordt opgevoed door Rho-Z, die hij Rosie noemt. Deze robotmoeder voedt, verzorgt en beschermt hem. Ze hebben een bijzondere band waarbij de chip die in zijn voorhoofd zit, zorgt voor een directe verbinding tussen zijn hersenen en de programma’s in Rosie. Dit wordt zo knap beschreven dat je meegaat in het verhaal en niet meer het gevoel hebt dat het science fiction is, maar de realiteit van dat moment.
‘Jouw chip is speciaal’, had Rosie hem verteld. ‘Hij is onze band.’ Hij zorgde ervoor dat ze elkaar kenden, zei ze. Zo sprak ze met hem; behalve tijdens spraaklessen gebruikte ze nooit haar hoorbare stem.'
Het team van overlevende wetenschappers (dankzij een anti-middel wat beperkt gemaakt kan worden) houdt de kinderen in de woestijn zoveel mogelijk in de gaten en ondersteunt hen door extra watervoorraden te geven. Ze kunnen daarbij niet te dicht in de buurt komen, omdat dan de moederrobots uit bescherming hun kinderen gaan verdedigen. De stukken waarin de mensen in contact met de moederrobots komen zijn spannend beschreven. Op een van hun zoektochten vinden ze Misha, een net geboren meisje, waarvan de robotmoeder kapot is gegaan. Ze redden haar en nemen haar mee. James en Sara, haar echte ouders, zijn dolblij met deze vondst en voeden haar op. Er is ook veel aandacht voor de overdenkingen van Misha, die tijdens het opgroeien langzamerhand ontdekt hoe dingen gegaan zijn. Carole Stivers geeft situaties en omgevingen in een paar zinnen treffend weer, waardoor je dit voor je ziet.
Volgens het protocol gaat Kai met Rho-Z op zoek naar andere kinderen, als hij 6 jaar is. Je voelt de hoop, maar ook de angst van Kai of ze wel anderen levend zullen vinden. Na lang zoeken vinden ze Sela. Een tijd trekken ze samen op. Soms vinden ze andere moeders, die gesneuveld zijn, waarvan de kinderen het niet overleefd hebben. Als de robotmoeders een gegeven moment met hun kinderen vertrekken naar de verzamelplek, wordt ook dat gevolgd door de wetenschappers. Die ontdekken dat de moeders veranderd zijn en hun kinderen nu op een soms gewelddadige manier van de buitenwereld afschermen. Misha heeft inmiddels ontdekt dat zij ook een van deze kinderen is en voelt zich met hen verbonden. Als ze hoort dat de kinderen in gevaar zijn, komt ze in actie en gaat naar hen toe.
Het laatste deel van De moedercode is het spannendste deel, waarin de wetenschappers met sommige kinderen gaan proberen om de robotmoeders uit te schakelen. Er ontstaat een grimmige sfeer, die mooi beschreven wordt. De robots schromen niet om hun lasers of ander geweld in te zetten om aan hun opdracht te voldoen.
‘Maar om een virus naar binnen te krijgen moet er een nieuwe code geüpload worden. De Moeders zullen dat niet toestaan.’… ‘Nee. We moeten proberen de code via een veilig kanaal te uploaden, via iets waarvan ze de input aanvaarden omdat ze daartoe geprogrammeerd zijn… zoals de tablets. ‘ ‘Maar hoe…O…’James zal Misha voor zich, alleen in haar kamertje in het Presidio. ‘Denk je echt dat Misha dat voor elkaar kan krijgen?’
De moedercode is een geweldige science fiction thriller. Het biedt een mooie combinatie van stijlen waardoor veel lezers er van zullen genieten: veel persoonlijke ontwikkelingen, met aandacht voor psychologie, maar ook voor de menselijke relaties. Daarnaast worden de wetenschappelijke achtergronden van zowel het virus als de kunstmatige intelligentie helder uitgelegd. En dan is het bovenal een boeiend geschreven, spannend verhaal. Voor ieder wat wils!
Sinds ik kon lezen, dook ik in een boek. Als kind las ik graag sprookjesboeken. Even een andere wereld instappen en daar dingen meebeleven die in het echt niet kunnen, vond ik prachtig. Het verplichte boeken lezen voor mijn schoolexamen vond ik geen straf en wellicht ben ik een van de weinige leerlingen die daadwerkelijk alle boeken van haar lijst helemaal heeft gelezen!
Ik geniet tegenwoordig ter ontspanning van spannende boeken, historische romans, fantasy en science fiction, maar uitstapjes naar andere genres maak ik ook wel. Belangrijk voor mij aan een boek is dat ik graag meegenomen word naar een andere wereld, een ander milieu of een andere cultuur. Bij een thriller vind ik het belangrijk dat het lang spannend blijft en dat ik nieuwsgierig word gemaakt naar de personen in het boek.
1 Reacties
-
Super Admin09 mei 2021, 14:58Carole Stivers is van huis uit biochemicus. Zij werkte in de biochemische diagnostiek, in Sillicon Valley. Nu combineert ze haar fascinatie voor de wetenschap met haar liefde voor schrijven. De moedercode is het eerste boek van haar wat uitkomt. In afwachting van de publicatie hiervan schreef ze een moordmysterie in feuilletonvorm; The butterfly garden. De moedercode is een science fiction-thriller. Het verhaal begint in 2049. Op aarde gaat een virus rond, wat, als er niets aan gedaan wordt, de hele mensheid zal uitroeien. Een wetenschappelijk team bedenkt een noodplan, waarbij genetisch gemodificeerde embryo’s in grote robotmoeders worden geplaatst. Deze zullen ze uitbroeden, verzorgen en opvoeden met behulp van hun programma, de moedercode. Inderdaad wordt dit plan ten uitvoer gebracht, omdat slechts weinig mensen blijken te overleven.
De twee verhaallijnen die verteld worden (die van de wetenschappers en die van de kinderen) worden beide afwisselend gevolgd en komen elkaar meermaals tegen. Er wordt veel aandacht gegeven aan de ervaringen van de betrokkenen en hoe zij dingen beleven, waardoor alle hoofdpersonen goed tot leven komen. Rick en Rose zijn twee wetenschappers die in het team werken wat de Moeders ontwikkelt. Je leert hen goed kennen doordat er veel wordt verteld over hoe zij tegen de dingen aan kijken. Hun twijfels over het project, het zoeken naar mogelijke oplossingen. Maar ook hun zoeken naar de relatie tussen hen, in deze snel veranderende wereld. Carole Stivers schrijft dit op een prettige manier, waardoor je als lezer met deze mensen gaat meeleven. Ook James en Sara, 2 andere teamleden, worden goed uitgediept. De moederrobots worden geprogrammeerd met de speciale code, die voor elke robot apart geschreven wordt en gebaseerd is op de biologische moeder van hun kind. Van Rose en Rick en van James en Sara worden embryo’s in robotmoeders geplaatst. Er is ook nagedacht over hoe de kinderen elkaar weer zullen ontmoeten, om zo voor het voortbestaan van de mensheid te kunnen zorgen.‘Maar bij Code zwart was het uiteindelijk van groot belang dat de kinderen een mogelijkheid kregen om elkaar te vinden. Daartoe was bij elke Moeder een klok ingebouwd die aftelde tot het moment waarop haar kind zes jaar oud werd. Op dat moment moest ze een reeks instructies volgen die haar naar een specifieke, veilige locatie zou brengen. Daar zouden medische voorraden, voedsel en onderdak zijn. Daar konden de nieuwe kinderen een gemeenschap vormen. Met een beetje geluk zouden er ook goedwillende overlevende mensen zijn om hen te verwelkomen.’
In 2054 worden de kinderen geboren in een woestijn in het zuidwesten van Amerika. Een van hen is Kai, die wordt opgevoed door Rho-Z, die hij Rosie noemt. Deze robotmoeder voedt, verzorgt en beschermt hem. Ze hebben een bijzondere band waarbij de chip die in zijn voorhoofd zit, zorgt voor een directe verbinding tussen zijn hersenen en de programma’s in Rosie. Dit wordt zo knap beschreven dat je meegaat in het verhaal en niet meer het gevoel hebt dat het science fiction is, maar de realiteit van dat moment.‘Jouw chip is speciaal’, had Rosie hem verteld. ‘Hij is onze band.’ Hij zorgde ervoor dat ze elkaar kenden, zei ze. Zo sprak ze met hem; behalve tijdens spraaklessen gebruikte ze nooit haar hoorbare stem.'
Het team van overlevende wetenschappers (dankzij een anti-middel wat beperkt gemaakt kan worden) houdt de kinderen in de woestijn zoveel mogelijk in de gaten en ondersteunt hen door extra watervoorraden te geven. Ze kunnen daarbij niet te dicht in de buurt komen, omdat dan de moederrobots uit bescherming hun kinderen gaan verdedigen. De stukken waarin de mensen in contact met de moederrobots komen zijn spannend beschreven. Op een van hun zoektochten vinden ze Misha, een net geboren meisje, waarvan de robotmoeder kapot is gegaan. Ze redden haar en nemen haar mee. James en Sara, haar echte ouders, zijn dolblij met deze vondst en voeden haar op. Er is ook veel aandacht voor de overdenkingen van Misha, die tijdens het opgroeien langzamerhand ontdekt hoe dingen gegaan zijn. Carole Stivers geeft situaties en omgevingen in een paar zinnen treffend weer, waardoor je dit voor je ziet.
Volgens het protocol gaat Kai met Rho-Z op zoek naar andere kinderen, als hij 6 jaar is. Je voelt de hoop, maar ook de angst van Kai of ze wel anderen levend zullen vinden. Na lang zoeken vinden ze Sela. Een tijd trekken ze samen op. Soms vinden ze andere moeders, die gesneuveld zijn, waarvan de kinderen het niet overleefd hebben. Als de robotmoeders een gegeven moment met hun kinderen vertrekken naar de verzamelplek, wordt ook dat gevolgd door de wetenschappers. Die ontdekken dat de moeders veranderd zijn en hun kinderen nu op een soms gewelddadige manier van de buitenwereld afschermen. Misha heeft inmiddels ontdekt dat zij ook een van deze kinderen is en voelt zich met hen verbonden. Als ze hoort dat de kinderen in gevaar zijn, komt ze in actie en gaat naar hen toe.
Het laatste deel van De moedercode is het spannendste deel, waarin de wetenschappers met sommige kinderen gaan proberen om de robotmoeders uit te schakelen. Er ontstaat een grimmige sfeer, die mooi beschreven wordt. De robots schromen niet om hun lasers of ander geweld in te zetten om aan hun opdracht te voldoen.‘Maar om een virus naar binnen te krijgen moet er een nieuwe code geüpload worden. De Moeders zullen dat niet toestaan.’… ‘Nee. We moeten proberen de code via een veilig kanaal te uploaden, via iets waarvan ze de input aanvaarden omdat ze daartoe geprogrammeerd zijn… zoals de tablets. ‘ ‘Maar hoe…O…’James zal Misha voor zich, alleen in haar kamertje in het Presidio. ‘Denk je echt dat Misha dat voor elkaar kan krijgen?’
De moedercode is een geweldige science fiction thriller. Het biedt een mooie combinatie van stijlen waardoor veel lezers er van zullen genieten: veel persoonlijke ontwikkelingen, met aandacht voor psychologie, maar ook voor de menselijke relaties. Daarnaast worden de wetenschappelijke achtergronden van zowel het virus als de kunstmatige intelligentie helder uitgelegd. En dan is het bovenal een boeiend geschreven, spannend verhaal. Voor ieder wat wils!
Schrijf jouw recensie!