De professionele financiële wereld is voor de doorsnee aardbewoner een redelijk mistige en diffuse wereld. Er gebeuren dingen die niet door de wet zijn verboden maar moreel laakbaar zijn. Soms ruikt het en vaak stinkt het. De Nederlandse regering heeft de FIOD in het leven geroepen om misstanden op te sporen en te zorgen dat daders hun straf niet ontlopen. De auteur van Het moment van de afrekening is werkzaam in de fraudebestrijding en heeft zijn debuut onder pseudoniem geschreven. De aandachtige lezer zal snel opvallen dat het pseudoniem ook de naam is van de protagonist in het verhaal. Over een rookgordijn optrekken gesproken…..
Willem-Anton Hoogveld werkt als vermogensbeheerder bij een bank. Willem-Anton, in het dagelijks leven Wim genoemd, is door zijn functie in staat om vermogens van cliënten, alle kanten op te sturen. En dat doet hij ook, er gaan grote bedragen naar zijn eigen bankrekeningen; Wim fraudeert.
In zijn jeugd is hij vaak gepest om zijn aard en heeft daar nog een jeugdtrauma aan overgehouden. Zijn jeugdvriend, Marcel van Velzen, heeft op jonge leeftijd zelfmoord gepleegd. De reden was het niet meer om kunnen gaan met het voortdurend pesten waar hij slachtoffer van was. Als een aantal jaren later Wim ter ore komt dat de man die hij verantwoordelijk acht voor de dood van zijn vriend, spreker is op een congres in zijn geboorteplaats Veenwijk, groeit er een duivels plan in zijn hoofd.
De start van het verhaal begint een beetje rommelig en biedt weinig houvast. Hoogveld is de protagonist en vertelt ook de volledige inhoud van het boek. Je zou het haast een dagboek kunnen noemen, zij het dat niet met een strakke datering is gewerkt. Omdat het wordt verteld blijft de rol van de lezer beperkt tot hetgeen Hoogveld aan zijn lezers kwijt wil. En ook in welke volgorde hij het voor het voetlicht brengt. Dat betekent dat er voor de lezer weinig ruimte resteert om echt diep in het verhaal te duiken en zijn of haar eigen fantasie aan het werk te zetten. Dat wil echter niet zeggen dat daarmee alles is gezegd over dit debuut. Zeker niet!
Anders dan de achterflaptekst doet vermoeden, zijn de zwaartepunten van het verhaal onderwerpen van alle dag. Fraude, pesten, homoseksualiteit, vriendschap, het zijn onderwerpen die nu nog net zo actueel zijn als destijds in het verhaal. De auteur heeft ze haarscherp neergezet en goed beschreven. Tempowisselingen in het verhaal blijven jammer genoeg volledig achterwege omdat het in de vertelvorm is geschreven. Het lezen roept daarom ook geen spanning op. Daarbij zou een professionele redacteur waarschijnlijk goed werk kunnen doen in de strakheid van de volledige plot. Willem-Anton Hoogveld heeft zijn creatieve brein de vrije hand gegeven en het lijkt dat alles is opgeschreven wat in dat brein naar voren is gekomen. Een onderscheid in hoofd- en bijzaken en de accenten daarop kan hierin wonderen verrichten. Compliment is wel op zijn plaats over het sluiten van verhaaldeeltjes die als een open eindje ergens in het verhaal blijft hangen. Na de laatste bladzijde is voor alles een plaats gevonden, het verhaal is af!
Willem-Anton Hoogveld werkt als vermogensbeheerder bij een bank. Willem-Anton, in het dagelijks leven Wim genoemd, is door zijn functie in staat om vermogens van cliënten, alle kanten op te sturen. En dat doet hij ook, er gaan grote bedragen naar zijn eigen bankrekeningen; Wim fraudeert.
In zijn jeugd is hij vaak gepest om zijn aard en heeft daar nog een jeugdtrauma aan overgehouden. Zijn jeugdvriend, Marcel van Velzen, heeft op jonge leeftijd zelfmoord gepleegd. De reden was het niet meer om kunnen gaan met het voortdurend pesten waar hij slachtoffer van was. Als een aantal jaren later Wim ter ore komt dat de man die hij verantwoordelijk acht voor de dood van zijn vriend, spreker is op een congres in zijn geboorteplaats Veenwijk, groeit er een duivels plan in zijn hoofd.
De start van het verhaal begint een beetje rommelig en biedt weinig houvast. Hoogveld is de protagonist en vertelt ook de volledige inhoud van het boek. Je zou het haast een dagboek kunnen noemen, zij het dat niet met een strakke datering is gewerkt. Omdat het wordt verteld blijft de rol van de lezer beperkt tot hetgeen Hoogveld aan zijn lezers kwijt wil. En ook in welke volgorde hij het voor het voetlicht brengt. Dat betekent dat er voor de lezer weinig ruimte resteert om echt diep in het verhaal te duiken en zijn of haar eigen fantasie aan het werk te zetten. Dat wil echter niet zeggen dat daarmee alles is gezegd over dit debuut. Zeker niet!
Anders dan de achterflaptekst doet vermoeden, zijn de zwaartepunten van het verhaal onderwerpen van alle dag. Fraude, pesten, homoseksualiteit, vriendschap, het zijn onderwerpen die nu nog net zo actueel zijn als destijds in het verhaal. De auteur heeft ze haarscherp neergezet en goed beschreven. Tempowisselingen in het verhaal blijven jammer genoeg volledig achterwege omdat het in de vertelvorm is geschreven. Het lezen roept daarom ook geen spanning op. Daarbij zou een professionele redacteur waarschijnlijk goed werk kunnen doen in de strakheid van de volledige plot. Willem-Anton Hoogveld heeft zijn creatieve brein de vrije hand gegeven en het lijkt dat alles is opgeschreven wat in dat brein naar voren is gekomen. Een onderscheid in hoofd- en bijzaken en de accenten daarop kan hierin wonderen verrichten. Compliment is wel op zijn plaats over het sluiten van verhaaldeeltjes die als een open eindje ergens in het verhaal blijft hangen. Na de laatste bladzijde is voor alles een plaats gevonden, het verhaal is af!
Afbeelding
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
Willem-Anton Hoogveld werkt als vermogensbeheerder bij een bank. Willem-Anton, in het dagelijks leven Wim genoemd, is door zijn functie in staat om vermogens van cliënten, alle kanten op te sturen. En dat doet hij ook, er gaan grote bedragen naar zijn eigen bankrekeningen; Wim fraudeert.
In zijn jeugd is hij vaak gepest om zijn aard en heeft daar nog een jeugdtrauma aan overgehouden. Zijn jeugdvriend, Marcel van Velzen, heeft op jonge leeftijd zelfmoord gepleegd. De reden was het niet meer om kunnen gaan met het voortdurend pesten waar hij slachtoffer van was. Als een aantal jaren later Wim ter ore komt dat de man die hij verantwoordelijk acht voor de dood van zijn vriend, spreker is op een congres in zijn geboorteplaats Veenwijk, groeit er een duivels plan in zijn hoofd.
De start van het verhaal begint een beetje rommelig en biedt weinig houvast. Hoogveld is de protagonist en vertelt ook de volledige inhoud van het boek. Je zou het haast een dagboek kunnen noemen, zij het dat niet met een strakke datering is gewerkt. Omdat het wordt verteld blijft de rol van de lezer beperkt tot hetgeen Hoogveld aan zijn lezers kwijt wil. En ook in welke volgorde hij het voor het voetlicht brengt. Dat betekent dat er voor de lezer weinig ruimte resteert om echt diep in het verhaal te duiken en zijn of haar eigen fantasie aan het werk te zetten. Dat wil echter niet zeggen dat daarmee alles is gezegd over dit debuut. Zeker niet!
Anders dan de achterflaptekst doet vermoeden, zijn de zwaartepunten van het verhaal onderwerpen van alle dag. Fraude, pesten, homoseksualiteit, vriendschap, het zijn onderwerpen die nu nog net zo actueel zijn als destijds in het verhaal. De auteur heeft ze haarscherp neergezet en goed beschreven. Tempowisselingen in het verhaal blijven jammer genoeg volledig achterwege omdat het in de vertelvorm is geschreven. Het lezen roept daarom ook geen spanning op. Daarbij zou een professionele redacteur waarschijnlijk goed werk kunnen doen in de strakheid van de volledige plot. Willem-Anton Hoogveld heeft zijn creatieve brein de vrije hand gegeven en het lijkt dat alles is opgeschreven wat in dat brein naar voren is gekomen. Een onderscheid in hoofd- en bijzaken en de accenten daarop kan hierin wonderen verrichten. Compliment is wel op zijn plaats over het sluiten van verhaaldeeltjes die als een open eindje ergens in het verhaal blijft hangen. Na de laatste bladzijde is voor alles een plaats gevonden, het verhaal is af!