Jens Lapidus is back! Na zijn Stockholm-trilogie brak de Zweed door bij het grote publiek. Zijn stijl is eigenzinnig en fantastisch. Het is een schrijfstijl die dichtbij de straattaal en de gangstertaal ligt. Met Snoeihard slaat Lapidus een hele andere weg in. We kregen het boek in handen en konden niet wachten om te beginnen.
Snoeihard is een relatief klein boekwerk. In 176 razendsnelle bladzijdes ben je er doorheen. Bovendien is het boek totaal iets anders dan het eerdere werk van Lapidus. Snoeihard is een bundeling van kleine verhalen. Er is dus in dit geval niet een verhaal met meerdere verhaallijnen, maar er zijn echt een flink aantal korte verhalen.
De stijl moet voor een schrijver een pure uitdaging zijn, hoe krijgt een thrillerschrijver die bekend werd met een trilogie het voor elkaar in een pagina of 15 een verhaal op te bouwen en te laten eindigen? Waar het boek overigens mee begint is een uitleg van het principe van korte verhalen. Belangrijk doel van een kort verhaal is dat de lezer, hoewel het verhaal is afgelopen, zelf ruimte heeft om door te denken. Het verhaal eindigt, maar is feitelijk niet afgelopen. Hoe het verhaal zal eindigen is dus voornamelijk de gedachte van de lezer zelf.
Zoals bijvoorbeeld het eerste verhaal over een advocaat die een man moet verdedigen die verdacht wordt zijn kind te hebben mishandeld. Er is een filmpje waarop volgens de beklaagden duidelijk blijkt dat de verdachte zijn kind zou mishandelen. De verdachte ontkent echter stellig en denkt dat hij er in wordt geluisd. Of de verdachte het wel of niet heeft gedaan zal voor de lezer nooit bekend worden, wel weet Lapidus het zo op te schrijven dat je zelf een beeld krijgt van wat er nu echt is gebeurd.
Het langste verhaal in Snoeihard komt maar moeizaam op gang. Het verhaal gaat over een vrouw die uiteraard ook in de advocatuur werkzaam is. Ze werkt zich een slag in de rondte en lijkt tijdens het verhaal zich op te maken om partner te worden van een groot advocatenbureau. Daarnaast heeft ze de opdracht om een miljardendeal afgerond te krijgen tussen twee bedrijven. Lapidus is zelden saai, maar eerlijk gezegd leek hij ons tijdens dit verhaal helemaal in slaap te sussen. Het venijn zit hem echter zoals altijd in de staart, waardoor alles weer anders is dan het lijkt. Wel had het wat mij betreft in wat minder pagina's verteld kunnen worden.
In Snoeihard komen ook de personages uit de Stockholm-trilogie weer aan bod. We maken op een andere manier kennis met deze al bekende levens. Het is aardig om meer over ze te weten te komen, zoals het ook fijn was om Lapidus van een andere kant te leren kennen. Spannend zoals in zijn trilogie wordt het natuurlijk door de korte formats niet. Interessant was het desondanks weer wel. Ik hoop ondanks deze goede korte verhalen wel dat Lapidus de volgende keer weer terugkomt met een volwaardige thriller.
Snoeihard is een relatief klein boekwerk. In 176 razendsnelle bladzijdes ben je er doorheen. Bovendien is het boek totaal iets anders dan het eerdere werk van Lapidus. Snoeihard is een bundeling van kleine verhalen. Er is dus in dit geval niet een verhaal met meerdere verhaallijnen, maar er zijn echt een flink aantal korte verhalen.
De stijl moet voor een schrijver een pure uitdaging zijn, hoe krijgt een thrillerschrijver die bekend werd met een trilogie het voor elkaar in een pagina of 15 een verhaal op te bouwen en te laten eindigen? Waar het boek overigens mee begint is een uitleg van het principe van korte verhalen. Belangrijk doel van een kort verhaal is dat de lezer, hoewel het verhaal is afgelopen, zelf ruimte heeft om door te denken. Het verhaal eindigt, maar is feitelijk niet afgelopen. Hoe het verhaal zal eindigen is dus voornamelijk de gedachte van de lezer zelf.
Zoals bijvoorbeeld het eerste verhaal over een advocaat die een man moet verdedigen die verdacht wordt zijn kind te hebben mishandeld. Er is een filmpje waarop volgens de beklaagden duidelijk blijkt dat de verdachte zijn kind zou mishandelen. De verdachte ontkent echter stellig en denkt dat hij er in wordt geluisd. Of de verdachte het wel of niet heeft gedaan zal voor de lezer nooit bekend worden, wel weet Lapidus het zo op te schrijven dat je zelf een beeld krijgt van wat er nu echt is gebeurd.
Het langste verhaal in Snoeihard komt maar moeizaam op gang. Het verhaal gaat over een vrouw die uiteraard ook in de advocatuur werkzaam is. Ze werkt zich een slag in de rondte en lijkt tijdens het verhaal zich op te maken om partner te worden van een groot advocatenbureau. Daarnaast heeft ze de opdracht om een miljardendeal afgerond te krijgen tussen twee bedrijven. Lapidus is zelden saai, maar eerlijk gezegd leek hij ons tijdens dit verhaal helemaal in slaap te sussen. Het venijn zit hem echter zoals altijd in de staart, waardoor alles weer anders is dan het lijkt. Wel had het wat mij betreft in wat minder pagina's verteld kunnen worden.
In Snoeihard komen ook de personages uit de Stockholm-trilogie weer aan bod. We maken op een andere manier kennis met deze al bekende levens. Het is aardig om meer over ze te weten te komen, zoals het ook fijn was om Lapidus van een andere kant te leren kennen. Spannend zoals in zijn trilogie wordt het natuurlijk door de korte formats niet. Interessant was het desondanks weer wel. Ik hoop ondanks deze goede korte verhalen wel dat Lapidus de volgende keer weer terugkomt met een volwaardige thriller.