Tomas Ross behoeft geen enkele introductie. De man die naadloos feiten met fictie verweeft, schreef in zijn auteursloopbaan al meerdere bestsellers. Elke 'faction' thriller van Ross heeft een eigen thema, maar veel zijn rond de Tweede Wereldoorlog of het koninklijk huis gesitueerd. Zo ook Van de doden niets dan goed, waarvan de omslag overigens nog het meest op een boek van Philip Kerr lijkt.

We schrijven november 1945. Nederland ligt in puin en de gevolgen van de Tweede Wereldoorlog zijn nog steeds elke dag zichtbaar. Arnie Springer is net gerehabiliteerd uit Nederlands-Indië waar hij in een jappenkamp heeft gezeten. In het Den Haag dat hij aantreft, is niets wat het lijkt. Er is een levendige zwarte markt voor goederen, en voormalige collaborateurs met de Duitsers hebben nu hoge posities bij de politie of geheime dienst. Al snel krijgt Springer iets te horen van een 'cahier', een schrift met daarin naar verluid de namen van foute mensen in de Tweede Wereldoorlog. Dit schrift blijkt de grote inzet in een web vol leugens en intriges. Iedereen is op zoek naar het schrift, maar de intenties van iedereen zijn lang niet altijd goed. En al snel blijkt er een plot te zijn die zich uitstrekt tot het Nederlandse Koninklijke Huis...

Van de doden niets dan goeds speelt zich zoals gezegd af na de Tweede Wereldoorlog in een Nederland dat zijn wonden likt. Dan valt of staat zo'n verhaal met de sfeer en de beschrijving van de situatie en het tijdsgewricht. En daarin slaagt Ross, zoals gewoonlijk, uitstekend. Je voelt de onwennigheid van de mensen die hun weg zoeken in de puinhopen, blij dat de Duitsers weg zijn maar onwennig met de nieuwe werkelijkheid. Ross beschrijft het met een elan die we van hem kennen. Een fijne schrijfstijl, met het accent van de hoofdrolspelers die zich in elke uitgesproken zin bijna letterlijk laat horen.. Ross schrijft beeldend, waardoor je het verhaal wordt ingetrokken. Resumé: de locatiekeuze en de beschrijving ervan zijn uitmuntend.

Het plot heeft interessante uitgangspunten, en die komen met name in de beginfase van Van de doden niets dan goeds goed uit de verf. Wie heeft het cahier, en wat staat erin? En waarom willen bepaalde mensen dit schrift koste wat kost in hun bezit willen krijgen? Maar al snel krijgt deze nieuwe Ross te kampen met een manco waar wij Ross al vaker op betrapten; het plot is zo lastig gemaakt, dat de lezer in plaats van vooruit, vaker achteruit moet lezen. En dan komt de gigantische hoeveelheid personages dit manco ook echt niet ten goede. Bij tijd en wijlen is Van de doden niets dan goeds daardoor onleesbaar. En dat is enorm jammer, want de sfeerbeschrijving door Ross en de keuze van het tijdsgewricht is geniaal. Daarnaast is de plottwist op het eind ook een verrassing. Er blijkt meer aan de hand te zijn dan een cahier dat wordt gezocht. Toch kan dit het manco van de complexe plot en de enorme bak personages die over de lezer worden uitgestort, niet verbloemen. Helaas; in potentie de beste Ross, maar in de uitvoering komt het boek tekort.