Robert Kaplan is een reizende journalist. Hij is in de loop der jaren in veel uithoeken van de wereld geweest. Hij schreef er menig boek over, boeken die hem vele prijzen opleverden. In 2005 verscheen Aan de grenzen van het Amerikaanse imperium, een titel die een beetje aandoet alsof hij met de Romeinse legioenen van Caesar meereisde. In wezen is dit een redelijk goede vergelijking, concludeert Kaplan aan het eind van zijn reis.
Kaplan reisde in de periode 2002-2005 mee met verschillende eenheden van het Amerikaanse leger. Een periode die in het teken stond van het duidelijk laten zien dat Amerika dé grootmacht van de wereld was. Immers, eind 2001 werd de V.S. in het hart getroffen en dat kon Bush Inc. niet over hun kant laten gaan. Om de Amerikaanse belangen te verdedigen, werden naar alle hoeken en gaten van de wereld (waar belangen aanwezig waren) Amerikaanse soldaten gestuurd. Maar hoe verdedig je belangen? Want landsgrenzen zijn er niet op de Mongolische steppen of Somalische stranden. En hoe belangrijk is dit? Allemaal vragen die de journalist Kaplan stelde terwijl hij langs de eenheden trok. Zo verbleef hij op de Filippijnen om daar met de special forces te discussiëren over het nut van hun taak: moslimextremistische cellen uitschakelen in de jungles om hen heen. Maar ook was hij in Irak, ten tijde van de zwaarste gevechten in en rondom Fallujah. Wat zijn de Amerikaanse belangen daar? De vraag stellen is gemakkelijk. Het beantwoorden ervan zo net nog niet, concludeert ook Robert D. Kaplan. Toch doet hij een moedige poging door letterlijk honderden militairen te spreken, zij dit imperium handen en voeten moeten geven.
Kaplan's resultaat mag er zeker zijn. Aan de grenzen van het Amerikaanse imperium is een zeer boeiend verslag geworden. De beschrijving van de uithoeken waar hij verbleef zijn uitmuntend. De koude wind waait je in het gelaat op de kale, dorre steppen van de Mongolische woestijn. En ook de dilemma's die de bewakers van het imperium dagelijks voorgeschoteld krijgen zijn goed weergegeven. Hoe bewaak je een imperium, hoe beslis je over leven en dood? Hoe vertaal je de kaders die beleidsmakers 10.000 km verderop voor je opstelden? Er lijkt geen beginnen aan voor de jonge strijders, maar hun motto is even realistisch als moedig: kleine stapjes. Wat hieruit voortvloeit is dat beleid eigenlijk op straat wordt bepaald. Dat was iets dat de wetenschapper Lipsky eerder al schreef in zijn relaas over de street level bureaucrats. Beleid wordt bepaald door de uitvoerder en Kaplan laat dit wel heel letterlijk zien. Een mooie vangst, zo aan de grenzen van het Amerikaanse imperium.
Kaplan reisde in de periode 2002-2005 mee met verschillende eenheden van het Amerikaanse leger. Een periode die in het teken stond van het duidelijk laten zien dat Amerika dé grootmacht van de wereld was. Immers, eind 2001 werd de V.S. in het hart getroffen en dat kon Bush Inc. niet over hun kant laten gaan. Om de Amerikaanse belangen te verdedigen, werden naar alle hoeken en gaten van de wereld (waar belangen aanwezig waren) Amerikaanse soldaten gestuurd. Maar hoe verdedig je belangen? Want landsgrenzen zijn er niet op de Mongolische steppen of Somalische stranden. En hoe belangrijk is dit? Allemaal vragen die de journalist Kaplan stelde terwijl hij langs de eenheden trok. Zo verbleef hij op de Filippijnen om daar met de special forces te discussiëren over het nut van hun taak: moslimextremistische cellen uitschakelen in de jungles om hen heen. Maar ook was hij in Irak, ten tijde van de zwaarste gevechten in en rondom Fallujah. Wat zijn de Amerikaanse belangen daar? De vraag stellen is gemakkelijk. Het beantwoorden ervan zo net nog niet, concludeert ook Robert D. Kaplan. Toch doet hij een moedige poging door letterlijk honderden militairen te spreken, zij dit imperium handen en voeten moeten geven.
Kaplan's resultaat mag er zeker zijn. Aan de grenzen van het Amerikaanse imperium is een zeer boeiend verslag geworden. De beschrijving van de uithoeken waar hij verbleef zijn uitmuntend. De koude wind waait je in het gelaat op de kale, dorre steppen van de Mongolische woestijn. En ook de dilemma's die de bewakers van het imperium dagelijks voorgeschoteld krijgen zijn goed weergegeven. Hoe bewaak je een imperium, hoe beslis je over leven en dood? Hoe vertaal je de kaders die beleidsmakers 10.000 km verderop voor je opstelden? Er lijkt geen beginnen aan voor de jonge strijders, maar hun motto is even realistisch als moedig: kleine stapjes. Wat hieruit voortvloeit is dat beleid eigenlijk op straat wordt bepaald. Dat was iets dat de wetenschapper Lipsky eerder al schreef in zijn relaas over de street level bureaucrats. Beleid wordt bepaald door de uitvoerder en Kaplan laat dit wel heel letterlijk zien. Een mooie vangst, zo aan de grenzen van het Amerikaanse imperium.