Eindfeest is alweer de achtste thriller van de Nederlandse auteur Jet van Vuuren, die bekend staat om haar luchtige thrillerboeken waarin vrouwen een hoofdrol spelen en die garant staan voor een aantal uren leesplezier.
Constance is een gescheiden, rijke dame die een prachtige villa heeft in het Gooi. Ze hoeft zich over haar geld geen zorgen te maken, maar over haar gezondheid des te meer. Ze zit in het eindstadium van haar leven. Er is bij haar kanker geconstateerd en dit valt niet meer te genezen. De laatste weken van haar leven breken aan. Om haar leven op een plezierige manier af te sluiten, besluit Constance een eindfeest te geven. Dit zal niet een feest zijn met vrienden en vriendinnen, maar een feest waarbij ze haar rivalen uitnodigt. Ze zint op wraak en wil nog maar een ding: haar rivalen moeten dood. Dus.
Van Vuuren start met een dagboekfragment van een tiener. Deze dagboekfragmenten komen geregeld terug in het verhaal en al snel wordt duidelijk van wie dit dagboek is. Wat volgt is een akelig nieuwsbericht dat Victor Daans via de radio ten gehore komt. Op dat moment is nog niet duidelijk wat zijn rol is in het verhaal, maar dat volgt al snel.
Hierna neemt de auteur ons mee terug in de tijd; een week voorafgaand aan het ongeval. Doordat we van meet af aan weten waar de auteur met het verhaal naar toe wil, is het noodzakelijk dat ze de nodige spanning in het verhaal bouwt om de lezer te blijven boeien tot de climax. Helaas slaagt van Vuuren hier niet in. Integendeel.
Het verhaal blijft erg oppervlakkig en de spanning is ver te zoeken. We krijgen de voorbereidingen die Constance treft voor haar daad voorgeschoteld. We nemen deel aan de bezoeken die ze brengt aan haar psychiater Victor Daans en komen erachter welke rol haar rivales in het verleden in het leven van Constance hebben gespeeld. Maar spannend wordt het allemaal nergens.
Het verhaal wordt zoals we gewend zijn van Vuuren vanuit verschillende personages verteld. Helaas blijven de personages statig, vertonen ze weinig emotie en diepgang en zijn daardoor niet interessant genoeg voor de lezer.
De climax laat helaas ook te wensen over. Wellicht is hier door van Vuuren veel zorg en aandacht aan besteed, helaas komt dit niet zo over. De climax vertoont net als de rest van het verhaal geen enkele spanning en dit zijn we niet van van Vuuren gewend. Doordat de lezer weet hoe het verhaal zal aflopen is de hoop van de lezer nog dat van Vuuren komt met een spannende wending en een goed moordplan, maar niets is minder waar. Het verhaal wordt in een mum van tijd op een gemakkelijke manier en zonder enige spanning afgerond. Als de lezer goed heeft opgelet heeft de auteur in het begin van het boek al gedeeld met de rivalen hoe het zal eindigen. Jammer.
Tot slot probeert de auteur ons dan nog te verrassen met een gebeurtenis die nog voor spanning moet zorgen, maar ook dat plan slaagt niet.
Eindfeest kan de lezer niet bekoren. De spanning is ver te zoeken en het verhaal komt door de oppervlakkige personages en de voorspelbare verhaallijn niet uit de verf.
Ik ben getrouwd met Marinus en samen hebben wij twee prachtige dochters.
Kinderen hebben mijn hart gestolen, hun onbevangenheid en hun gedrag heeft me altijd erg gefascineerd.
Ze zitten boordevol fantasie en leven vanuit hun gevoel.
Hoe mooi is dat? Dat zijn wij als volwassenen een beetje verleerd.
Ik ben leerkracht in het speciaal onderwijs voor kinderen met een taalontwikkelingsstoornis en slechthorendheid.
Daarnaast heb ik sinds ’21 mijn eigen praktijk als kinder- jongeren- en opvoedcoach en werk ik veel met emotionele uitdagingen en gedrag.
In mijn vrije tijd hou ik van wandelen, wielrennen, gravelen, winkelen, gezelligheid met familie en vrienden en lees ik graag een boek.
Heerlijk dat je vanuit je luie stoel op reis kunt naar verre oorden en allerlei karakters en personages leert kennen. Daar kan ik onwijs van genieten!
Ik geniet van het recenseren voor Thrillzone en vind het leuk om af en toe zeer verrast te worden door nieuwe debuten.
Constance is een gescheiden, rijke dame die een prachtige villa heeft in het Gooi. Ze hoeft zich over haar geld geen zorgen te maken, maar over haar gezondheid des te meer. Ze zit in het eindstadium van haar leven. Er is bij haar kanker geconstateerd en dit valt niet meer te genezen. De laatste weken van haar leven breken aan. Om haar leven op een plezierige manier af te sluiten, besluit Constance een eindfeest te geven. Dit zal niet een feest zijn met vrienden en vriendinnen, maar een feest waarbij ze haar rivalen uitnodigt. Ze zint op wraak en wil nog maar een ding: haar rivalen moeten dood. Dus.
Van Vuuren start met een dagboekfragment van een tiener. Deze dagboekfragmenten komen geregeld terug in het verhaal en al snel wordt duidelijk van wie dit dagboek is. Wat volgt is een akelig nieuwsbericht dat Victor Daans via de radio ten gehore komt. Op dat moment is nog niet duidelijk wat zijn rol is in het verhaal, maar dat volgt al snel.
Hierna neemt de auteur ons mee terug in de tijd; een week voorafgaand aan het ongeval. Doordat we van meet af aan weten waar de auteur met het verhaal naar toe wil, is het noodzakelijk dat ze de nodige spanning in het verhaal bouwt om de lezer te blijven boeien tot de climax. Helaas slaagt van Vuuren hier niet in. Integendeel.
Het verhaal blijft erg oppervlakkig en de spanning is ver te zoeken. We krijgen de voorbereidingen die Constance treft voor haar daad voorgeschoteld. We nemen deel aan de bezoeken die ze brengt aan haar psychiater Victor Daans en komen erachter welke rol haar rivales in het verleden in het leven van Constance hebben gespeeld. Maar spannend wordt het allemaal nergens.
Het verhaal wordt zoals we gewend zijn van Vuuren vanuit verschillende personages verteld. Helaas blijven de personages statig, vertonen ze weinig emotie en diepgang en zijn daardoor niet interessant genoeg voor de lezer.
De climax laat helaas ook te wensen over. Wellicht is hier door van Vuuren veel zorg en aandacht aan besteed, helaas komt dit niet zo over. De climax vertoont net als de rest van het verhaal geen enkele spanning en dit zijn we niet van van Vuuren gewend. Doordat de lezer weet hoe het verhaal zal aflopen is de hoop van de lezer nog dat van Vuuren komt met een spannende wending en een goed moordplan, maar niets is minder waar. Het verhaal wordt in een mum van tijd op een gemakkelijke manier en zonder enige spanning afgerond. Als de lezer goed heeft opgelet heeft de auteur in het begin van het boek al gedeeld met de rivalen hoe het zal eindigen. Jammer.
Tot slot probeert de auteur ons dan nog te verrassen met een gebeurtenis die nog voor spanning moet zorgen, maar ook dat plan slaagt niet.
Eindfeest kan de lezer niet bekoren. De spanning is ver te zoeken en het verhaal komt door de oppervlakkige personages en de voorspelbare verhaallijn niet uit de verf.