Journalist of script- of toneelschrijfster komt regelmatig voor als auteurs het over hun professionele carrière hebben, voor ze met het schrijven van boeken zijn begonnen. Zo ook voor de Schotse auteur Val McDermid. Haar eerste succes is al even geleden, in 1987 maar daarna gaat ze aan haar protagonist Tony Hill werken. Met deze klinisch psycholoog die zelf over weinig sociale vaardigheden beschikt, zet ze haar naam definitief op de kaart.

Carol Jordan heeft een succesvol rechercheursverleden achtergelaten en is bezig met het opknappen van een oude boerderij. Ze wordt uitgenodigd op een borrel bij haar buurman, George Nichols die ongeveer 5 kilometer bij haar vandaan woont. Na een paar borrels rijdt ze over een zandpad huiswaarts, wordt aangehouden en verbaliseert wegens dronkenschap.
Op hetzelfde moment is John Brandon, namens het ministerie, bezig met de opzet van een regionaal Team Zware Misdrijven en volgens hem komt alleen Jordan in aanmerking om dat team op te zetten en er leiding aan te geven. Maar Jordan gaat intussen de strijd met de alcohol aan en wordt daarin ondersteund door Tony Hill. De eerste officieuze job van het speciale team is onderzoek naar het vermoeden dat vermeende zelfmoorden van enkele vrouwen weleens moorden kunnen zijn. Dit sterke vermoeden komt van Tony Hill die over een buitengewoon analytisch vermogen beschikt.

In Doorbreek de stilte passeert eerst de persoonlijke strijd die Carol Jordan aan gaat met de alcohol die haar zo in de problemen heeft gebracht. Daarna komt de samenstelling van haar team waarin alleen een paar hooggekwalificeerde mensen in komen die allen hun eigen specialiteit hebben. Dan kan eindelijk het onderzoek beginnen en wordt het een hersenkraker van Hill naar een motief voor een eventuele moordenaar. Snelheid is hierbij geboden want het lijkt er steeds meer op dat de moorden geen incidenten zijn maar volgens een strakke en goed voorbereide planning worden uitgevoerd. Het zuivere beeld van een seriemoordenaar!

Dat McDermid schrijven kan hoeft hier niet bevestigd te worden want dat is de afgelopen jaren al voldoende gebeurd. Waar het voor haar steeds meer om gaat is de kunst om voortdurend met iets origineels te komen en voorkomen in herhaling te vallen. De opbouw van een nieuw team mag dan wel iets nieuws zijn maar de spanning spettert er echt niet van af. Het politionele deel waarin het team enkele van zijn individuele kwaliteiten kan en mag tonen is interessant en daarin stijgt de spanning wel maar ook niet echt naar grote hoogte. Daarbij maakt de auteur zich te makkelijk van een een communicatielek in het korps af. En die twee woordjes (te makkelijk) zijn op meer scenes in het verhaal van toepassing. Het sporenonderzoek, de identificatie, het opsporen, het gaat allemaal zo eenvoudig en hoegenaamd rimpelloos, dat je als lezer daar wel wat kritische kanttekeningen bij plaatst. Het verhaal leest als een trein maar het ontbreekt aan diepgang en probleemvorming in het onderzoek. Serieuze vraag popt dan op of een regulier bestaand rechercheteam dit niet evengoed zou kunnen. Het antwoord lijkt me duidelijk. Dus hoog tijd om Jordan’s team eens aan een opdracht te laten beginnen die meer overeenkomt met hun vermeende kwaliteiten.