Dromen komen niet altijd uit. Daar kwam Stephan de Vries achter toen hij tijdens de POTOM (Praktische Opleiding Tot Officier der Marinier) niet door de selectie kwam. Hij werd naar huis gestuurd wegens 'gebrek aan leidinggevende capaciteiten'. Hij was echter in goed gezelschap: ruim 60% van de deelnemers aan POTOM haalt de eindstreep, de felbegeerde donkerblauwe baret, niet. De Vries was echter zo geïntrigeerd door de opleiding en de verhalen van zijn kompanen, dat hij besloot er een boek over te schrijven: Mannen van Staal. Overigens is De Vries zelf fractiemedewerker in de Tweede Kamer en ondersteunt hij o.a. bij Defensievraagstukken.
De Vries loopt voor het schrijven van dit boek mee met de POTOM klas 2014-2015. 46 op en top gemotiveerde jonge mannen die officier der mariniers willen worden. De Vries spreekt in dit boek met instructeurs, veteranen en natuurlijk deelnemers van de POTOM. Maak bijvoorbeeld kennis met Tijn en Thijs, beide tot op het bot getergd om de eindstreep te halen. Het lijkt ze voor de wind te gaan, totdat blessures roet in het eten gooien. Het is een van de vele redenen waarom deelnemers vroegtijdig afhaken in deze -met recht- lood- en loodzware opleiding. Afbreken en opbouwen is het devies, al wordt dat laatste door buitenstaanders soms anders gezien zo weet De Vries. Toch is het echt zo: de mannen in opleiding, zo leren we, worden eerst 'kapot' gedrild en daardoor begint de opbouw tot mariniersofficier. Een doeltreffende en tegelijkertijd enorm heftige aanpak, die de deelnemers altijd zal bijblijven. Slechts weinig halen de eindstreep, zo ook in de klas van '14-'15.
Alle facetten van de opleiding passeren de revue: de aannametesten, de fysieke afmatting, de mentale breekpunten en natuurlijk de dunne scheidslijn tussen hoop en wanhoop. Veel indruk maakt de passage waarin de vlootaalmoezenier een moment van bezinning brengt. Dit doet hij na een heftige nacht waarin de troop een groepssanctie heeft ondergaan en velen het even niet meer zien zitten. De aalmoezenier spreekt rustige woorden, draait toepasselijke muziek én geeft een goed advies mee die zo in het burgerleven past: vergeet niet waarom je aan een reis bent begonnen. De stip aan de horizon maakt alles goed. De Vries sluit vervolgens af met een hoofdstuk waarin een veteraan vertelt over een missie in Afghanistan waarin alles uit de POTOM terugkomt: uithoudingsvermogen, improvisatie en veerkracht.
Mannen van staal is een indrukwekkend boek geworden. Het geeft uitstekend weer hoe zwaar de opleiding tot officier der mariniers is. Maar tegelijkertijd vertelt De Vries ook waarom dit zo is. Afbreken en weer opbouwen, alles met een doel. Mannen van staal leest als een spannende thriller en lijkt soms nog het meest op een Band of Brothers uit de lage landen. Alleen is hier geen Currahee, maar de Ederheide en de van Ghentkazerne te Rotterdam.
Mannen van staal is echt een aanrader voor de liefhebbers van militaire boeken. Maar ook voor mensen die denken het soms zwaar te hebben; Mannen van staal relativeert. Earned. Not given. Een mooie levensles.
De Vries loopt voor het schrijven van dit boek mee met de POTOM klas 2014-2015. 46 op en top gemotiveerde jonge mannen die officier der mariniers willen worden. De Vries spreekt in dit boek met instructeurs, veteranen en natuurlijk deelnemers van de POTOM. Maak bijvoorbeeld kennis met Tijn en Thijs, beide tot op het bot getergd om de eindstreep te halen. Het lijkt ze voor de wind te gaan, totdat blessures roet in het eten gooien. Het is een van de vele redenen waarom deelnemers vroegtijdig afhaken in deze -met recht- lood- en loodzware opleiding. Afbreken en opbouwen is het devies, al wordt dat laatste door buitenstaanders soms anders gezien zo weet De Vries. Toch is het echt zo: de mannen in opleiding, zo leren we, worden eerst 'kapot' gedrild en daardoor begint de opbouw tot mariniersofficier. Een doeltreffende en tegelijkertijd enorm heftige aanpak, die de deelnemers altijd zal bijblijven. Slechts weinig halen de eindstreep, zo ook in de klas van '14-'15.
Alle facetten van de opleiding passeren de revue: de aannametesten, de fysieke afmatting, de mentale breekpunten en natuurlijk de dunne scheidslijn tussen hoop en wanhoop. Veel indruk maakt de passage waarin de vlootaalmoezenier een moment van bezinning brengt. Dit doet hij na een heftige nacht waarin de troop een groepssanctie heeft ondergaan en velen het even niet meer zien zitten. De aalmoezenier spreekt rustige woorden, draait toepasselijke muziek én geeft een goed advies mee die zo in het burgerleven past: vergeet niet waarom je aan een reis bent begonnen. De stip aan de horizon maakt alles goed. De Vries sluit vervolgens af met een hoofdstuk waarin een veteraan vertelt over een missie in Afghanistan waarin alles uit de POTOM terugkomt: uithoudingsvermogen, improvisatie en veerkracht.
Mannen van staal is een indrukwekkend boek geworden. Het geeft uitstekend weer hoe zwaar de opleiding tot officier der mariniers is. Maar tegelijkertijd vertelt De Vries ook waarom dit zo is. Afbreken en weer opbouwen, alles met een doel. Mannen van staal leest als een spannende thriller en lijkt soms nog het meest op een Band of Brothers uit de lage landen. Alleen is hier geen Currahee, maar de Ederheide en de van Ghentkazerne te Rotterdam.
Mannen van staal is echt een aanrader voor de liefhebbers van militaire boeken. Maar ook voor mensen die denken het soms zwaar te hebben; Mannen van staal relativeert. Earned. Not given. Een mooie levensles.
Image
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
De Vries loopt voor het schrijven van dit boek mee met de POTOM klas 2014-2015. 46 op en top gemotiveerde jonge mannen die officier der mariniers willen worden. De Vries spreekt in dit boek met instructeurs, veteranen en natuurlijk deelnemers van de POTOM. Maak bijvoorbeeld kennis met Tijn en Thijs, beide tot op het bot getergd om de eindstreep te halen. Het lijkt ze voor de wind te gaan, totdat blessures roet in het eten gooien. Het is een van de vele redenen waarom deelnemers vroegtijdig afhaken in deze -met recht- lood- en loodzware opleiding. Afbreken en opbouwen is het devies, al wordt dat laatste door buitenstaanders soms anders gezien zo weet De Vries. Toch is het echt zo: de mannen in opleiding, zo leren we, worden eerst 'kapot' gedrild en daardoor begint de opbouw tot mariniersofficier. Een doeltreffende en tegelijkertijd enorm heftige aanpak, die de deelnemers altijd zal bijblijven. Slechts weinig halen de eindstreep, zo ook in de klas van '14-'15.
Alle facetten van de opleiding passeren de revue: de aannametesten, de fysieke afmatting, de mentale breekpunten en natuurlijk de dunne scheidslijn tussen hoop en wanhoop. Veel indruk maakt de passage waarin de vlootaalmoezenier een moment van bezinning brengt. Dit doet hij na een heftige nacht waarin de troop een groepssanctie heeft ondergaan en velen het even niet meer zien zitten. De aalmoezenier spreekt rustige woorden, draait toepasselijke muziek én geeft een goed advies mee die zo in het burgerleven past: vergeet niet waarom je aan een reis bent begonnen. De stip aan de horizon maakt alles goed. De Vries sluit vervolgens af met een hoofdstuk waarin een veteraan vertelt over een missie in Afghanistan waarin alles uit de POTOM terugkomt: uithoudingsvermogen, improvisatie en veerkracht.
Mannen van staal is een indrukwekkend boek geworden. Het geeft uitstekend weer hoe zwaar de opleiding tot officier der mariniers is. Maar tegelijkertijd vertelt De Vries ook waarom dit zo is. Afbreken en weer opbouwen, alles met een doel. Mannen van staal leest als een spannende thriller en lijkt soms nog het meest op een Band of Brothers uit de lage landen. Alleen is hier geen Currahee, maar de Ederheide en de van Ghentkazerne te Rotterdam.
Mannen van staal is echt een aanrader voor de liefhebbers van militaire boeken. Maar ook voor mensen die denken het soms zwaar te hebben; Mannen van staal relativeert. Earned. Not given. Een mooie levensles.