Terug naar Hasselt is niet als thriller op de markt gebracht maar is minstens zo indrukwekkend, aangrijpend, ‘anders’ spannend en ook nog mooi. De Vlaamse auteur, Gudrun Bongaerts, heeft haar verhuizing van Lommel naar Hasselt aangegrepen om alle herinneringen die ze in de Limburgse (Vlaanderen) hoofdstad heeft liggen, op papier te zetten. Opgegroeid in deze gemeente en destijds vertrokken met veel herinneringen uit haar pubertijd, kwamen die allemaal weer naar boven toen de plannen voor de verhuizing meer en meer concreet gingen worden. Hoewel deze lezer, na het lezen van Terug naar Hasselt grote twijfels heeft of die herinneringen de afgelopen jaren ooit wel weg zijn geweest. Daar zijn ze te indrukwekkend voor.
Het verhaal begint met een terugblik van een moeder (40+) van twee puberende kinderen, die teruggaat in haar herinnering naar de tijd dat ze als 15-jarig meisje in 1983 voor de eerste maal in contact komt met Serge Dujardin, student aan het atheneum. Op de schaatsbaan in Hasselt raakt ze in dezelfde periode als puberende meid in de ban van de ijshockeyer Tom, zoon van rijke ouders uit die stad. Die herinneringen zijn zo intens en hebben een dermate impact op haar leven gehad, dat op dat moment het besluit valt om de pen ter hand te nemen en die periode aan het papier toe te vertrouwen. Een indrukwekkend deel uit het leven van Gudrun Bongaerts.
Het verhaal beschrijft op een intieme wijze hoe de periode van de nog jonge Gudrun verloopt en op welke wijze ze de beide jongens leert kennen en een diepe vriendschapsband met hen opbouwt. Heel intens en daarom ook zo mooi, raakt ze in de ban van beide jonge mannen waarbij de emoties ‘vriendschap’ en ‘verliefdheid’ met grote regelmaat elkaar afwisselen. Ze ervaart dat de impact die Serge en Tom op haar hebben, achteraf gezien zo groot is geweest, dat dit belangrijke invloed heeft gehad op haar eigen leven. Met dertig jaar tussen de periode dat alles zich afspeelde en het moment van het op papier vastleggen, is het verschil tussen de beleving uit het verleden en de gerelativeerde herinnering in het heden duidelijk te lezen. Open en eerlijk gaat ze in op een aantal intieme gebeurtenissen waarbij het positieve zowel als het negatieve van alle kanten wordt belicht. De strijd die ze levert als ze constateert dat het verval bij beide jongens een steeds grotere aanslag op hun kwaliteit van leven krijgt. Serge en Tom waren beide bipolair (manisch-depressief) en dat komt buitengewoon goed tot uiting. Maar ook de uiteindelijke acceptatie dat dit hun eigen keuze is, wordt voldoende uitgelicht.
Omdat de gebeurtenissen in de jaren tachtig vanuit ‘haar’ herinneringen zijn geschreven, heeft het voor het geheel veel toegevoegde waarde dat ook het hedendaagse leven een plaats hebben gekregen in het verhaal. Tegenvallers bij de voorbereiding van de verhuizing, ontwikkeling van de beide kinderen die zich voorbereiden op hun eigen leven, het kleurt het geheel op een eigen en mooie wijze. Therapeutisch gezien kan wellicht het optekenen van deze levensfase als afronding van een verwerkingsperiode worden gezien. Is het dat niet dan zijn in ieder geval alle lezers deelgenoot gemaakt van een heel belangrijke periode uit het leven van de auteur. Mooi weergegeven met de juiste emoties ingebracht en respect voor ieder genoemd personage, is Terug naar Hasselt een boek dat met grote nadruk aan te bevelen is.
Het verhaal begint met een terugblik van een moeder (40+) van twee puberende kinderen, die teruggaat in haar herinnering naar de tijd dat ze als 15-jarig meisje in 1983 voor de eerste maal in contact komt met Serge Dujardin, student aan het atheneum. Op de schaatsbaan in Hasselt raakt ze in dezelfde periode als puberende meid in de ban van de ijshockeyer Tom, zoon van rijke ouders uit die stad. Die herinneringen zijn zo intens en hebben een dermate impact op haar leven gehad, dat op dat moment het besluit valt om de pen ter hand te nemen en die periode aan het papier toe te vertrouwen. Een indrukwekkend deel uit het leven van Gudrun Bongaerts.
Het verhaal beschrijft op een intieme wijze hoe de periode van de nog jonge Gudrun verloopt en op welke wijze ze de beide jongens leert kennen en een diepe vriendschapsband met hen opbouwt. Heel intens en daarom ook zo mooi, raakt ze in de ban van beide jonge mannen waarbij de emoties ‘vriendschap’ en ‘verliefdheid’ met grote regelmaat elkaar afwisselen. Ze ervaart dat de impact die Serge en Tom op haar hebben, achteraf gezien zo groot is geweest, dat dit belangrijke invloed heeft gehad op haar eigen leven. Met dertig jaar tussen de periode dat alles zich afspeelde en het moment van het op papier vastleggen, is het verschil tussen de beleving uit het verleden en de gerelativeerde herinnering in het heden duidelijk te lezen. Open en eerlijk gaat ze in op een aantal intieme gebeurtenissen waarbij het positieve zowel als het negatieve van alle kanten wordt belicht. De strijd die ze levert als ze constateert dat het verval bij beide jongens een steeds grotere aanslag op hun kwaliteit van leven krijgt. Serge en Tom waren beide bipolair (manisch-depressief) en dat komt buitengewoon goed tot uiting. Maar ook de uiteindelijke acceptatie dat dit hun eigen keuze is, wordt voldoende uitgelicht.
Omdat de gebeurtenissen in de jaren tachtig vanuit ‘haar’ herinneringen zijn geschreven, heeft het voor het geheel veel toegevoegde waarde dat ook het hedendaagse leven een plaats hebben gekregen in het verhaal. Tegenvallers bij de voorbereiding van de verhuizing, ontwikkeling van de beide kinderen die zich voorbereiden op hun eigen leven, het kleurt het geheel op een eigen en mooie wijze. Therapeutisch gezien kan wellicht het optekenen van deze levensfase als afronding van een verwerkingsperiode worden gezien. Is het dat niet dan zijn in ieder geval alle lezers deelgenoot gemaakt van een heel belangrijke periode uit het leven van de auteur. Mooi weergegeven met de juiste emoties ingebracht en respect voor ieder genoemd personage, is Terug naar Hasselt een boek dat met grote nadruk aan te bevelen is.
Image
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
Het verhaal begint met een terugblik van een moeder (40+) van twee puberende kinderen, die teruggaat in haar herinnering naar de tijd dat ze als 15-jarig meisje in 1983 voor de eerste maal in contact komt met Serge Dujardin, student aan het atheneum. Op de schaatsbaan in Hasselt raakt ze in dezelfde periode als puberende meid in de ban van de ijshockeyer Tom, zoon van rijke ouders uit die stad. Die herinneringen zijn zo intens en hebben een dermate impact op haar leven gehad, dat op dat moment het besluit valt om de pen ter hand te nemen en die periode aan het papier toe te vertrouwen. Een indrukwekkend deel uit het leven van Gudrun Bongaerts.
Het verhaal beschrijft op een intieme wijze hoe de periode van de nog jonge Gudrun verloopt en op welke wijze ze de beide jongens leert kennen en een diepe vriendschapsband met hen opbouwt. Heel intens en daarom ook zo mooi, raakt ze in de ban van beide jonge mannen waarbij de emoties ‘vriendschap’ en ‘verliefdheid’ met grote regelmaat elkaar afwisselen. Ze ervaart dat de impact die Serge en Tom op haar hebben, achteraf gezien zo groot is geweest, dat dit belangrijke invloed heeft gehad op haar eigen leven. Met dertig jaar tussen de periode dat alles zich afspeelde en het moment van het op papier vastleggen, is het verschil tussen de beleving uit het verleden en de gerelativeerde herinnering in het heden duidelijk te lezen. Open en eerlijk gaat ze in op een aantal intieme gebeurtenissen waarbij het positieve zowel als het negatieve van alle kanten wordt belicht. De strijd die ze levert als ze constateert dat het verval bij beide jongens een steeds grotere aanslag op hun kwaliteit van leven krijgt. Serge en Tom waren beide bipolair (manisch-depressief) en dat komt buitengewoon goed tot uiting. Maar ook de uiteindelijke acceptatie dat dit hun eigen keuze is, wordt voldoende uitgelicht.
Omdat de gebeurtenissen in de jaren tachtig vanuit ‘haar’ herinneringen zijn geschreven, heeft het voor het geheel veel toegevoegde waarde dat ook het hedendaagse leven een plaats hebben gekregen in het verhaal. Tegenvallers bij de voorbereiding van de verhuizing, ontwikkeling van de beide kinderen die zich voorbereiden op hun eigen leven, het kleurt het geheel op een eigen en mooie wijze. Therapeutisch gezien kan wellicht het optekenen van deze levensfase als afronding van een verwerkingsperiode worden gezien. Is het dat niet dan zijn in ieder geval alle lezers deelgenoot gemaakt van een heel belangrijke periode uit het leven van de auteur. Mooi weergegeven met de juiste emoties ingebracht en respect voor ieder genoemd personage, is Terug naar Hasselt een boek dat met grote nadruk aan te bevelen is.