David Hewson (1953) is een Brit die zijn thrillers door heel Europa laat plaatshebben, behalve in Groot-Brittannië. Zijn Killing serie speelt zich af in Scandinavië, de Nic Costa-reeks in Italië en sinds 2014 schrijft Hewson ook over ons kikkerlandje. Deze Amsterdam-serie werd goed ontvangen. Met name het thuisgevoel dat Hewson weet op te roepen als niet-Nederlander is uniek. De research die hij hiervoor doet is echter niet mals. In een interview met hem (lees het hier) zei hij dat "de research voor Poppenhuis, het eerste deel in de reeks, ruim zes weken onafgebroken duurde". De hoofdrol is weggelegd voor enerzijds Pieter Vos, die na een mindere periode nu weer volledig aan het werk is als brigadier bij de politie in Amsterdam. Zijn partner en andere hoofdpersonage is Laura Bakker, een van oorsprong Dokkumse die wat wereldvreemd oogt. We zijn inmiddels alweer aanbeland bij deel vier: De stenen engel.

Het is eind zomer. Het is broeierig warm en de zon doet nog een laatste offensief. Amsterdam siddert, helemaal als er een nieuwe moordzaak op het bordje van Vos en Bakker belandt. Er wordt een dode aangetroffen ergens achterop de bijzondere begraafplaats Zorgvlied, vlakbij de Amstel. Zijn identiteit is onbekend. Naast hem, aan een stenen zuil, is Annie Schrijver vastgeketend. Dit bloemenmeisje die faam verkreeg als verkoopster op de Albert Cuypmarkt, is echter meer dood dan levend. Ze weet niet meer wat haar is overkomen. Een tattoo op de schouder van de man 'slaap, kindje slaap' roept echter herinneringen op aan een eerdere seriemoordenaar die vier jaar geleden toesloeg. Vos wordt op de zaak gezet. Gaandeweg legt hij een bizar complot bloot.

Deze moordzaak is echter niet het enige waar Vos en Bakker zich druk om moeten maken. Ze hebben ook een nieuwe commissaris, nadat de oude door Vos in Het derde zusje werd opgepakt. Jillian Chandra, zoals deze nieuwe chef heet, is er eentje van de zogeheten Angelsaksische aanpak. Zij deelt de lakens uit en weet wat het beste is. Met haar theoretische Zoetermeerse (daar zit het hoofdkantoor van de Nationale Politie) aanpak en wijsheid haalt ze het bloed onder de nagels van de doorgewinterde Mokumse agenten vandaan. Maar ja, wie trekt er aan het langste eind?

Een reeks als de Amsterdam-serie loopt het risico dat de boeken met de tijd minder sterk worden. Omdat het al eens is verteld of omdat de rek uit de personages is. David Hewson weet echter ver van deze valkuil te blijven. Zijn serie wordt juist sterker met de tijd. Het vierde deel is een van de beste uit de reeks en doet niet onder voor voorganger Het derde zusje. De karakters die het boek bemensen worden ook in De stenen engel, dat overigens ook goed los te lezen is, verder uitgediept. Vos is weer iets meer mens geworden nadat hij in Poppenhuis zo'n beetje uit de goot werd getrokken. Bakker, zijn kompaan, is al iets minder zwart-wit dan de Friezin in de vorige delen deed voorkomen. Het tweetal is een onbetwist succes. De andere personages doen echter ook een duit in het zakje met de vader van Annie Schrijver voorop. Deze man, een vierde generatie bloemenverkoper op de Albert Cuyp, heeft het enorm zwaar. Zijn gezin is uiteen gevallen en door eigen toedoen staat zijn bloemenzaakje op instorten. Hewson weet het menselijk leed tot onder je huid door te laten dringen.

Maar de echte hoofdrol is wederom, nadat Het derde zusje een uitstapje maakte naar Volendam en omstreken, weggelegd voor Amsterdam. De prachtige beschrijvingen van Hewson brengen de stad tot leven en het zomersausje zorgt voor een beklemmende sfeer. De lezer loopt als het ware over de Albert Cuyp en een paar momenten later bevindt deze zich tussen de torenflats in de Zuidas. Hewson als Brit weet Amsterdam beter weer te geven dan zijn Nederlandse collega's. Een groter compliment is er niet.

De plot is een traditionele whodunnit, die tot op het laatst spannend en verrassend blijft. Wie is nu precies de moordenaar die een kopie lijkt te willen maken van de 'Schone slaapster moorden' van vier jaar terug? Hewson doet hierin alles goed. Hij maakt schijnbewegingen, laat losse eindjes en creëert doodlopende (verhalen)straatjes. Toch is De stenen engel meer dan dat. Het is, vooral in de verhaallijn van de familie Schrijver, ook een verhaal van familiebanden en (wan)hoop. Zelfs in de allerdonkerste tijden is soms licht aan het eind van de tunnel te zien, zo doet Hewson ons geloven.

Al met al is De stenen engel een geweldige voortzetting van de Amsterdam-serie. De manier hoe het verhaal is opgezet en de nadrukkelijke rol die de stad Amsterdam hierin neemt, zijn een genot voor de thrillerlezer.

Lees hier de recensies van de andere boeken van David Hewson.

Lees hier de drie interviews die we eerder met David Hewson hadden.