De mens is altijd al geïntrigeerd geweest door het heelal. Niet voor niets waren de eerste ruimtereizen wereldnieuws en zijn de woorden 'A little step for man, but a huge step...' wereldberoemd geworden. Armstrong en zijn kornuiten zijn nog steeds grootse helden. Maar wonen op de maan? Dat is wel een hele grote stap voor de mensheid. In het nieuwste boek van Andy Weir, bekend van Mars/The Martian, heeft de mens de maan gekoloniseerd. De hoofd- en enige stad op de Maan is Artemis.
Jazz is een 26-jarige vrouw die geboren en getogen is op de maan. Ze is naar eigen zeggen een echte 'maanvrouw'. Ze doet aan kleine criminaliteit; smokkelt handelswaar vanaf de aarde naar de maan en is ook koerier. Een mooie combinatie, want zo kan ze haar handelswaar overal verkopen. Zo doet ze ook veel zaken met de steenrijke zakenmaan Trond Landvik, die ook op de maan woont. Voor hem moet ze een geheime missie uitvoeren, dat iets van doen heeft met de aliminiumsmederij die dichtbij Artemis staat. Echter, de missie mislukt. Hierdoor wordt een groot complot ingezogen waaruit ze maar nauwelijks kan ontsnappen...
Andy Weir brak een paar jaar geleden door met The Martian, een verhaal over astronaut Mark Watney die alleen moet zien te overleven op Mars. Het boek werd overwegend positief ontvangen (lees hier onze recensie) en het werd succesvol verfilmd met Matt Damon in de hoofdrol. Niet gek dat iedereen nieuwsgierig uitkijkt naar een nieuw boek van Weir. Ook in Artemis speelt de ruimte, of in dit geval de maan, de hoofdrol. In de wereld van Weir is ruimtereizen een soort busverbinding geworden en is de maan dus bewoond door de mens. De maanstad Artemis bestaat uit verschillende grote bollen waarin mensen werken en wonen. Deze bollen zijn dus luchtsluizen met elkaar verbonden. Voor mensen op aarde is Artemis een vakantiebestemming, mits je het kunt financieren.
In deze wereld leeft Jazz, een opstandige vrouw die goed van de tongriem gesneden is. Ze is bijdehand, en vaak brengt haar mond haar in de problemen. Jazz is een avontuurlijk ingestelde tante die het boek goed zou kunnen dragen. Maar haar bijdehand-zijn is door Weir zover doorgetrokken, dat het al direct op de zenuwen werkt. Een grapje op zijn tijd is leuk, maar de hele tijd? Jazz doet aan als een overjarige, opstandige puber. Het was kritiek die The Martian ook al ten deel viel in de vorm van Mark Watney. Het is een van de zwakkere punten van Artemis en dat was totaal onnodig geweest.
De wereld die Weir tot leven roept, is echter van een totaal andere orde. Het wonen op de maan is realistisch beschreven en doet vaak beklemmend aan. Buiten heerst een dodelijke atmosfeer en het enige dat de mens in Artemis hiervan scheidt, zijn wanden. Wel goed gemaakt, dat wel. Maar toch. Ook het eten en de omstandigheden in de bollen is niet om over naar huis te schrijven. Er zijn goede en slechte buurten (net als Blade Runner) en het eten moet geïmporteerd worden, anders eet je een soort algenmaal. Groen is er niet, of ja: een paar planten in potten. En toch voelt Jazz zich er thuis.
Net als in The Martian spelen techniek en natuurkunde een belangrijke rol in het boek. Meer dan eens wordt aan de lezer uitgelegd hoe bepaalde technische handelingen of ontwerpen in elkaar zitten. Nice to know, maar het haalt ook regelmatig de vaart uit het verhaal. Toch is het bijster interessant om te lezen wat volgens Andy Weir de toekomst voor de mensheid in petto heeft qua technologische mogelijkheden.
Spanning in Artemis hoef je niet te verwachten. Er is een plot en zeker een leuke, maar op het puntje van je stoel zal de lezer er niet van belanden. Er heerst echter wel een onderhuids ongemakkelijk gevoel gedurende het hele boek. En dat komt niet van de plot, maar door de locatie. De maan is de mens niet goed gezind; dodelijke fijn stof, ongefilterd zonlicht, vacuüm in plaats van zuurstof; de mens is overgeleverd aan de dodelijke grillen van de omgeving zodra het zich buiten de muren van Artemis begeeft. En dat is precies wat Jazz meerdere malen doet. Met andere woorden; de locatie is een gouden vondst voor het boek, dat hierdoor langzaam maar zeker onder de huid kruipt.
Niet spannend, wel enorm vermakelijk en ergens ongemakkelijk door de omgeving waarin het zich afspeelt; Artemis is niet je standaard thriller, maar een bijzondere eend in de bijt die wel even na blijft sudderen.
Jazz is een 26-jarige vrouw die geboren en getogen is op de maan. Ze is naar eigen zeggen een echte 'maanvrouw'. Ze doet aan kleine criminaliteit; smokkelt handelswaar vanaf de aarde naar de maan en is ook koerier. Een mooie combinatie, want zo kan ze haar handelswaar overal verkopen. Zo doet ze ook veel zaken met de steenrijke zakenmaan Trond Landvik, die ook op de maan woont. Voor hem moet ze een geheime missie uitvoeren, dat iets van doen heeft met de aliminiumsmederij die dichtbij Artemis staat. Echter, de missie mislukt. Hierdoor wordt een groot complot ingezogen waaruit ze maar nauwelijks kan ontsnappen...
Andy Weir brak een paar jaar geleden door met The Martian, een verhaal over astronaut Mark Watney die alleen moet zien te overleven op Mars. Het boek werd overwegend positief ontvangen (lees hier onze recensie) en het werd succesvol verfilmd met Matt Damon in de hoofdrol. Niet gek dat iedereen nieuwsgierig uitkijkt naar een nieuw boek van Weir. Ook in Artemis speelt de ruimte, of in dit geval de maan, de hoofdrol. In de wereld van Weir is ruimtereizen een soort busverbinding geworden en is de maan dus bewoond door de mens. De maanstad Artemis bestaat uit verschillende grote bollen waarin mensen werken en wonen. Deze bollen zijn dus luchtsluizen met elkaar verbonden. Voor mensen op aarde is Artemis een vakantiebestemming, mits je het kunt financieren.
In deze wereld leeft Jazz, een opstandige vrouw die goed van de tongriem gesneden is. Ze is bijdehand, en vaak brengt haar mond haar in de problemen. Jazz is een avontuurlijk ingestelde tante die het boek goed zou kunnen dragen. Maar haar bijdehand-zijn is door Weir zover doorgetrokken, dat het al direct op de zenuwen werkt. Een grapje op zijn tijd is leuk, maar de hele tijd? Jazz doet aan als een overjarige, opstandige puber. Het was kritiek die The Martian ook al ten deel viel in de vorm van Mark Watney. Het is een van de zwakkere punten van Artemis en dat was totaal onnodig geweest.
De wereld die Weir tot leven roept, is echter van een totaal andere orde. Het wonen op de maan is realistisch beschreven en doet vaak beklemmend aan. Buiten heerst een dodelijke atmosfeer en het enige dat de mens in Artemis hiervan scheidt, zijn wanden. Wel goed gemaakt, dat wel. Maar toch. Ook het eten en de omstandigheden in de bollen is niet om over naar huis te schrijven. Er zijn goede en slechte buurten (net als Blade Runner) en het eten moet geïmporteerd worden, anders eet je een soort algenmaal. Groen is er niet, of ja: een paar planten in potten. En toch voelt Jazz zich er thuis.
Net als in The Martian spelen techniek en natuurkunde een belangrijke rol in het boek. Meer dan eens wordt aan de lezer uitgelegd hoe bepaalde technische handelingen of ontwerpen in elkaar zitten. Nice to know, maar het haalt ook regelmatig de vaart uit het verhaal. Toch is het bijster interessant om te lezen wat volgens Andy Weir de toekomst voor de mensheid in petto heeft qua technologische mogelijkheden.
Spanning in Artemis hoef je niet te verwachten. Er is een plot en zeker een leuke, maar op het puntje van je stoel zal de lezer er niet van belanden. Er heerst echter wel een onderhuids ongemakkelijk gevoel gedurende het hele boek. En dat komt niet van de plot, maar door de locatie. De maan is de mens niet goed gezind; dodelijke fijn stof, ongefilterd zonlicht, vacuüm in plaats van zuurstof; de mens is overgeleverd aan de dodelijke grillen van de omgeving zodra het zich buiten de muren van Artemis begeeft. En dat is precies wat Jazz meerdere malen doet. Met andere woorden; de locatie is een gouden vondst voor het boek, dat hierdoor langzaam maar zeker onder de huid kruipt.
Niet spannend, wel enorm vermakelijk en ergens ongemakkelijk door de omgeving waarin het zich afspeelt; Artemis is niet je standaard thriller, maar een bijzondere eend in de bijt die wel even na blijft sudderen.