Als recensent vind je van jezelf al gauw dat je, als je al een paar jaar meedraait, een doorgewinterde thrillerlezer bent. Je bent niet gauw meer op het verkeerde been te zetten en een boek kruipt al zeker niet erg snel meer onder je huid. Toch? Nee, dat is geenszins waar. Want als je naast recensent ook liefhebber bent, geniet je nog vaak genoeg van thrillers. En vaak genoeg weet een boek of auteur je nog op een aangename manier te verrassen. Zo ook Friedrich Dürrenmatt (1921-1990), een Zwitserse schrijver die furore maakte met zijn misdaadromans. Hij was de zoon van een dominee en groeide op in Emmental en Bern. Na zijn studie aan de universiteit was hij veelal in de weer met grafische kunst, maar ook als auteur werd hij dus beroemd. Uitgeverij Athenaeum besloot zijn boeken uit te geven. Naast De verdenking dat uit 1953 stamt, verscheen ook De rechter en zijn beul en als laatste nu ook De belofte, in het Duits Das Versprechen genaamd. Het sluit een reeks af met de ondertitel 'Requiem voor de misdaadroman'. 

Politiecommissaris Matthaï staat op het punt uitgezonden te worden naar Jordanië om daar zijn kennis en kunde over te brengen. Maar niet voordat hij in de Zwitserse bergen nog op een laatste moordzaak wordt gezet. Er is een dood meisje aangetroffen en ze is op werkelijk gruwelijke wijze om het leven gebracht. Matthaï maakt de grote fout de ouders van de vermoorde Gritli Moser te beloven de dader te vinden. Wat zich daarna ontspant, is een zoektocht waarin de commissaris de dader moet en zál vinden. En dat lijkt al snel te lukken, als een marskramer de moord bekent en vervolgens zelfmoord pleegt. Zo gezegd, zo gedaan; Matthaï wil daarna alsnog op het vliegtuig naar Amman stappen maar ziet op het vliegveld een groep kinderen dat ronddartelt. De twijfel over de juistheid van de bekentenis van de marskramer krijgt de overhand en Matthaï draait om; hij moet en zal nu echt de juiste dader vinden. En dat, koste wat kost...want wat is de waarheid je waard?

De naargeestigheid stroomt door De belofte als het Alpenwater van de Zwitserse bergen. Het is een boek dat inderdaad, net als de voorgangers, onder de huid van de lezer kruipt. Dürrenmatt bezat het talent om de lezer aan zich te binden door zijn sobere, soms cynische schrijfstijl en heeft ook nu slechts 158 pagina's nodig om een onuitwisbare indruk achter te laten. De belofte is een lofzang voor het echte politiewerk, waarin volgens een van de personages (dr. H.) 'alles afhangt van net dat ene momentje van toeval en het lang niet altijd aan het speurwerk van een agent ligt dat een zaak wordt opgelost'. En dat geldt ook voor de zaak in De belofte, wat uiteindelijk uitmondt in een verbijsterende climax die de lezer geenszins had zien aankomen.

De schrijfstijl van Dürrenmatt is dus enorm doeltreffend. De lezer wordt in het verhaal gezogen. De auteur heeft gekozen voor het vertellen van het eigenlijke verhaal in de derde persoon. Dr. H., een oud-politiechef van Zürich, vertelt het verhaal van Matthaï's zoektocht aan een middelmatige auteur van misdaadromans. Zodoende lijkt het alsof de lezer er zelf bij is. Ook hulde voor de vertaler van het boek, die naadloos de sfeer van het verhaal in het Nederlands heeft weten over te brengen.

De karakteropbouw is indrukwekkend; de hoofdpersoon in het verhaal is commissaris Matthaï en de aftakeling gedurende de zoektocht naar de moordenaar is tranentrekkend. Zodoende rijst ook regelmatig de vraag wat het je waard is om de waarheid te kennen. Een mooie, ethische vraag voor een heerlijke zomeravond.

De belofte is wederom een overtuigende misdaadroman waarin Friedrich Dürrenmatt slechts 158 pagina's nodig heeft om een onuitwisbare indruk te maken.

Overigens, nog een mooi weetje om mee af te sluiten; Sean Penn heeft het boek verfilm en wel als The Pledge, een film uit 2001 met Jack Nicholson in de hoofdrol. Ook interessant; Das Versprechen is gebaseerd op een filmscript dat Dürrenmatt eerder schreef voor de film Es geschah am hellichten Tag.