Petra Spark debuteerde in 2017 met Artikel 13 (lees de volledige recensie hier). Na het lezen ervan was destijds de conclusie duidelijk: ‘Petra Spark presenteert zich met haar debuut Artikel 13 als een auteur met een verfrissende schrijfstijl en een creatieve geest die dwingt om gelezen te worden’. Ook wel logisch als je naar door haarzelf uitgesproken woorden van enkele jaren geleden luistert; Ze zegt trots te zijn op haar relatie met de pen. Het volgende citaat van haar maakt dat helemaal duidelijk: ‘Maar een ding weet ik wel, het schrijven zit onder mijn huid, het zit in mijn bloed. Het heeft lang geduurd voordat ik en mijn personages elkaar hebben gevonden, maar we hebben elkaar gevonden en dat is al wat telt. Zij hebben de deur geforceerd naar mijn hoofd en naar mijn hart. En geen kracht op aarde die ons uit elkaar haalt, al moet ik er mijn ziel voor verkopen’. Einde citaat. Onlangs trok Spark als een reizende ambassadeur door Vlaanderen naar aanleiding van de lancering van haar tweede boek; Een kans op zes.
Het leven van Alexandra Kervijn en Benoit Coppens kent een verleden waar je echt niet jaloers op hoeft te zijn. Veertien jaar geleden is tijdens een bootreisje hun toen 7-jarige zoon Daan, overboord geslagen. Zijn lichaam is nooit gevonden. Alexandra zit er emotioneel dubbel in. Zij was wel de biologische moeder van Daan maar Benoit was niet de biologische vader, iets waar de goede man geen enkele weet van had. Veertien jaar na dit menselijk drama lijkt de geschiedenis zich te herhalen als er nieuwsberichten verschijnen van weer een gekeelde jongen op het strand van Hyères, op exact dezelfde plek waar destijds ook een jongetje met overhaalde keel is gevonden….toen bekend als opaalmoord. Onderzoeksjournaliste Cathérine De Saussure wil per se een gesprek met gerechtspsychiater Dallemagne. Cathérine denkt de opaalmoordenaar op het spoor te zijn en wil hem met assistentie van de psychiater ontmaskeren. Omdat ze weinig gehoor krijgt, besluit ze zelf haar onderzoek te verdiepen…
Met haar vlotte schrijfstijl, dat ze in haar debuut al overtuigend heeft geëtaleerd, is ook dit tweede verhaal van haar hand een plezier om te lezen. Toch is er m.i. niet het maximale gehaald wat het aan potentie in zich heeft. Het totaal ontbeert soms een zichtbare structuur. De specifieke scenes zijn wel strak beschreven maar soms gaat het fout als het perspectief wisselt. Die wisseling betreft dan niet alleen het personage waarvan uit geschreven is maar ook onderwerp en tijdvak maken hier soms deel van uit. Daar had de lezer beter in gefaciliteerd kunnen worden door, naast personages, ook onderwerpen en tijdvakken in de aanhef van een hoofdstuk te benoemen. Soms zit de oplossing in kleine details en daar ontstaat de schijn dat het toeval een handje geholpen is. Meer raffinement zou een goede hulp en bliksemafleider geweest kunnen zijn. Lezers ongemerkt misleiden is ook een techniek die waardevol is voor een auteur.
Concluderend kan Een kans op zes als volgt worden samengevat: een verhaal met goed samengebrachte thema’s en onderwerpen, door interessante personages gespeeld waarbij niet van alle mogelijkheden gebruik is gemaakt bij de uitwerking. Het had zomaar een extra ster kunnen binnenhalen.
Het leven van Alexandra Kervijn en Benoit Coppens kent een verleden waar je echt niet jaloers op hoeft te zijn. Veertien jaar geleden is tijdens een bootreisje hun toen 7-jarige zoon Daan, overboord geslagen. Zijn lichaam is nooit gevonden. Alexandra zit er emotioneel dubbel in. Zij was wel de biologische moeder van Daan maar Benoit was niet de biologische vader, iets waar de goede man geen enkele weet van had. Veertien jaar na dit menselijk drama lijkt de geschiedenis zich te herhalen als er nieuwsberichten verschijnen van weer een gekeelde jongen op het strand van Hyères, op exact dezelfde plek waar destijds ook een jongetje met overhaalde keel is gevonden….toen bekend als opaalmoord. Onderzoeksjournaliste Cathérine De Saussure wil per se een gesprek met gerechtspsychiater Dallemagne. Cathérine denkt de opaalmoordenaar op het spoor te zijn en wil hem met assistentie van de psychiater ontmaskeren. Omdat ze weinig gehoor krijgt, besluit ze zelf haar onderzoek te verdiepen…
Ze voelde haar tranen branden. De geur van zijn aftershave was sterk en doordringend. Misselijk werd ze ervan. Ze had hoofdpijn. Nieuwsgierig betastte ze de grote buil boven haar linkeroog.Spark heeft met haar tweede boek een interessant verhaal afgeleverd. Met goed neergezette personages bouwt ze een verhaallijn op waarin thema’s als misbruik, vermissing van kinderen en ontwrichte gezinnen verbinding zoeken met elkaar. Het zwaartepunt ligt in dit verhaal, evenzo als in meerdere boeken het geval is, bij kinderen die zijn grootgebracht door ouders die zelf met psychische problemen worstelen, met alle gevolgen van dien voor het nageslacht. Dus ook hier de zogenaamde KOPP-kinderen, Kinderen van Ouders met Psychische Problemen. Waarbij vervolgens de vraag ‘Nature’ of ‘Nurture’ interessant wordt. ‘Nature’ staat voor alle eigenschappen van het individu die zijn bepaald door aanleg, bijvoorbeeld het genetisch materiaal. En het woord ‘Nurture’ voor alle eigenschappen die zijn bepaald door opvoeding, voornamelijk door de leefomgeving, de volwassenen dus. Zoals andere auteurs haar zijn voorgegaan, kwijt Spark zich hier ook zeer goed van haar taak.
Met haar vlotte schrijfstijl, dat ze in haar debuut al overtuigend heeft geëtaleerd, is ook dit tweede verhaal van haar hand een plezier om te lezen. Toch is er m.i. niet het maximale gehaald wat het aan potentie in zich heeft. Het totaal ontbeert soms een zichtbare structuur. De specifieke scenes zijn wel strak beschreven maar soms gaat het fout als het perspectief wisselt. Die wisseling betreft dan niet alleen het personage waarvan uit geschreven is maar ook onderwerp en tijdvak maken hier soms deel van uit. Daar had de lezer beter in gefaciliteerd kunnen worden door, naast personages, ook onderwerpen en tijdvakken in de aanhef van een hoofdstuk te benoemen. Soms zit de oplossing in kleine details en daar ontstaat de schijn dat het toeval een handje geholpen is. Meer raffinement zou een goede hulp en bliksemafleider geweest kunnen zijn. Lezers ongemerkt misleiden is ook een techniek die waardevol is voor een auteur.
Concluderend kan Een kans op zes als volgt worden samengevat: een verhaal met goed samengebrachte thema’s en onderwerpen, door interessante personages gespeeld waarbij niet van alle mogelijkheden gebruik is gemaakt bij de uitwerking. Het had zomaar een extra ster kunnen binnenhalen.
Image
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
Het leven van Alexandra Kervijn en Benoit Coppens kent een verleden waar je echt niet jaloers op hoeft te zijn. Veertien jaar geleden is tijdens een bootreisje hun toen 7-jarige zoon Daan, overboord geslagen. Zijn lichaam is nooit gevonden. Alexandra zit er emotioneel dubbel in. Zij was wel de biologische moeder van Daan maar Benoit was niet de biologische vader, iets waar de goede man geen enkele weet van had. Veertien jaar na dit menselijk drama lijkt de geschiedenis zich te herhalen als er nieuwsberichten verschijnen van weer een gekeelde jongen op het strand van Hyères, op exact dezelfde plek waar destijds ook een jongetje met overhaalde keel is gevonden….toen bekend als opaalmoord. Onderzoeksjournaliste Cathérine De Saussure wil per se een gesprek met gerechtspsychiater Dallemagne. Cathérine denkt de opaalmoordenaar op het spoor te zijn en wil hem met assistentie van de psychiater ontmaskeren. Omdat ze weinig gehoor krijgt, besluit ze zelf haar onderzoek te verdiepen… Spark heeft met haar tweede boek een interessant verhaal afgeleverd. Met goed neergezette personages bouwt ze een verhaallijn op waarin thema’s als misbruik, vermissing van kinderen en ontwrichte gezinnen verbinding zoeken met elkaar. Het zwaartepunt ligt in dit verhaal, evenzo als in meerdere boeken het geval is, bij kinderen die zijn grootgebracht door ouders die zelf met psychische problemen worstelen, met alle gevolgen van dien voor het nageslacht. Dus ook hier de zogenaamde KOPP-kinderen, Kinderen van Ouders met Psychische Problemen. Waarbij vervolgens de vraag ‘Nature’ of ‘Nurture’ interessant wordt. ‘Nature’ staat voor alle eigenschappen van het individu die zijn bepaald door aanleg, bijvoorbeeld het genetisch materiaal. En het woord ‘Nurture’ voor alle eigenschappen die zijn bepaald door opvoeding, voornamelijk door de leefomgeving, de volwassenen dus. Zoals andere auteurs haar zijn voorgegaan, kwijt Spark zich hier ook zeer goed van haar taak.
Met haar vlotte schrijfstijl, dat ze in haar debuut al overtuigend heeft geëtaleerd, is ook dit tweede verhaal van haar hand een plezier om te lezen. Toch is er m.i. niet het maximale gehaald wat het aan potentie in zich heeft. Het totaal ontbeert soms een zichtbare structuur. De specifieke scenes zijn wel strak beschreven maar soms gaat het fout als het perspectief wisselt. Die wisseling betreft dan niet alleen het personage waarvan uit geschreven is maar ook onderwerp en tijdvak maken hier soms deel van uit. Daar had de lezer beter in gefaciliteerd kunnen worden door, naast personages, ook onderwerpen en tijdvakken in de aanhef van een hoofdstuk te benoemen. Soms zit de oplossing in kleine details en daar ontstaat de schijn dat het toeval een handje geholpen is. Meer raffinement zou een goede hulp en bliksemafleider geweest kunnen zijn. Lezers ongemerkt misleiden is ook een techniek die waardevol is voor een auteur.
Concluderend kan Een kans op zes als volgt worden samengevat: een verhaal met goed samengebrachte thema’s en onderwerpen, door interessante personages gespeeld waarbij niet van alle mogelijkheden gebruik is gemaakt bij de uitwerking. Het had zomaar een extra ster kunnen binnenhalen.