Als je in een vrij korte periode een aantal boeken leest van verschillende Vlaamse auteurs, ontkom je er niet aan om te gaan vergelijken. Als recensent is ieder verhaal opzichzelfstaand, maar men zoekt altijd wel naar vergelijkingsmateriaal om het gelezen boek af te zetten tegen hetgeen nog in het geheugen aanwezig is. Zo kan men in de gelukkige omstandigheid komen om Boem Boem 1 van Jan Vandercruysse en De Brexit moorden van Hugo Luijten tegelijkertijd te lezen. Dat is niet altijd de beste keuze maar deze beide boeken geven een idee hoe op dit moment de Vlaamse thrillerscene is gesteld. En dat gaat goed, is onze conclusie! De recensie van Boem boem 1 is reeds gepubliceerd en gezegd moet worden dat Jan Van der Cruysse iets verder is als schrijver dan Hugo Luijten. Dat is zeker geen schande. Luijten heeft zeker in zijn eerste boek Verast en in iets mindere mate in De Brexit moorden laten zien dat het een uitstekende auteur is die aan een klim is begonnen naar de absolute top van de Vlaamse thrillerscene.

Daar waar Luijten is zijn eerste boek Verast een constant niveau wist te behalen, heeft hij in De Brexit moorden moeite om deze constante vast te houden en glijdt hij zo nu en dan wat weg. Zeker aan het einde van het verhaal lijkt het alsof hij in een vaart van een TGV er doorheen wil, wat leidt tot een lichte inzinking van zijn gebruikelijke niveau.

Tijdens de nerveuze Brexit onderhandelingen in Brussel, wordt een assistente van een bekende Europese politicus vermoord. Deze politicus wordt bij het lijk aangetroffen en alle bewijsmateriaal die men weet vast te leggen, wijst hem als dader aan. Als men het onderzoek naar de moord wil afronden blijken er toch een aantal oneffenheden te zijn en twijfelt commissaris Stef Cools aan de schuld van de politicus en vermoedt hij dat er meer aan de hand is. De stelselmatige tegenwerkingen van bovenaf uit zowel de politiek als het politieapparaat sterken Cools in het idee dat er een grote doofpotaffaire in gang is gezet. Als er weer een dode wordt ontdekt die men aan deze zaak kan linken lijkt de zaak volledig te ontsporen en komt zelfs het leven van Commissaris Cools in gevaar.

De Brexit moorden is een mix van politiek en misdaad, een combinatie die zich goed laat lenen voor een thriller. Het is zeker om het verhaal goed te kunnen volgen wel handig om een beetje politiek gevoel te hebben want anders is het wat lastig om dat gedeelte van het verhaal op waarde te kunnen inschatten.

Het tempo wat Luijten is zijn verhaal ligt, kan men rustig snel noemen. Soms is het wat lastig om als lezer even de gebeurtenissen een plek in het verhaal te geven want Hugo blijft het gaspedaal constant intrappen. En juist daarin lijkt hij zich soms wat te vergalopperen.

Zijn hoofdpersonages zijn dezelfde als in zijn eerste boek, Verast; Commissaris Cools en zijn rots in de branding Ilse Lemmens en De Cif. In zijn dadendrang om het tempo hoog te houden is er geen plek in het boek om zijn hoofdpersonages kort voor te stellen. Dit houdt in dat lezers die Verast niet hebben gelezen geen kennismaking hebben met de hoofdpersonages en dat leest altijd wat lastiger als dat men al helemaal bekend is met de hoofdrolspelers.

Hugo Luijten is een goede en duidelijke verteller en weet zijn lezers met enige regelmaat op het verkeerde been te zetten. Maar hij kan niet voorkomen dat de mol in het team van Cools toch snel redelijk bekend wordt. Het neemt de spanning wat uit het verhaal en dat is jammer.

Hij weet ook de humor in zijn verhaal goed te doseren. Zo duikt hij zelf, al was het Hitchcock, in het verhaal op. Op de allerlaatste bladzijde schrijft hij:

“Dank u, dat is erg sympathiek’, zei ze terwijl ze een forsere man in het zwart met een ruiten petje en een krulsnor passeerde.” De foto achter op zijn boek laat zien dat zijn omschrijving vrij treffend is.

De Brexit moorden is een goed verhaal, loopt als een trein en laat zien dat Luijten een prima auteur is en zoals al opgemerkt bij zijn eerste boek heeft hij een schrijfstijl die nieuwsgierig maakt naar meer werk van de Vlaamse auteur. Hij moet echter wel opletten om niet te overhaast zijn verhaal in een te hoge versnelling te laten verlopen, want dan kan hij het niveau niet continueren en zakt het wat af én wordt de geloofwaardigheid wat opgerekt. Dat oprekken is prima, zolang de rek maar niet constant aanwezig is want dan kan het zomaar gebeuren dat hij de geloofwaardigheid gaat overspelen. Tijdens De Brexit moorden is dat gelukkig niet gebeurd en kan Luijten weer trots zijn op wat hij heeft geproduceerd. Hij heeft alles in zich om, net als Jan Van der Cruysse, een belangrijk onderdeel te worden van de Vlaamse thrillerscene.

De Vlaamse thrillerliteratuur heeft met Hugo Luijten en aangevuld met andere talenten zoals Van der Cruysse en Hilde Vandermeeren een mooie toekomst voor zich!