Het is 1987. Robert Diaz, lid van een Amerikaanse geheime eenheid die het opneemt tegen biologische en chemische wapens, wordt samen met Hero en Trini naar de outback in het Australische achterland gestuurd. Daar is het contact met een gehucht verloren. Er zou weleens iets afschuwelijks gebeurd kunnen zijn. Wat ze daar aantreffen, is nog veel ernstiger dan ze in eerste instantie hadden verwacht. Alle inwoners zijn dood door een soort schimmel, oftewel fungus. Het is extreem gewelddadig. Net op tijd kan Diaz de schimmel terugdringen én opslaan in een zwaarbeveiligde faciliteit in de V.S.
Het is inmiddels 2019. Diaz is met pensioen en de schimmel lijkt dat ook te zijn. Totdat de geheime faciliteit wordt verkocht aan een particulier zakenman die er een opslag voor maakt voor burgers. Als bewakers Teaback en Naomi ergens achter een blinde muur een continuerend bliepje horen, gaan ze op onderzoek uit. Het blijkt dat de fungus helemaal niet dood is. Sterker nog, het is op weg naar boven…
Auteur David Koepp schreef eerder de scenario’s voor Hollywoodfilms als Jurassic Park, Mission Impossible en Panic Room. Hij weet dus hoe het is om een flitsende, aansprekende plot neer te zetten. En dat blijkt wel, want Koelcel is een Hollywoodfilm op papier; snel, flitsend, beeldend geschreven en spannend tot de laatste pagina.
Het gegeven dat een organisme op gewelddadige wijze de mensheid wil overrompelen, is niet onbekend. Sterker nog, dit soort dystopische scenario’s spreken tot de verbeelding. Het lijkt alsof de mens altijd aangetrokken wordt tot verhalen waarin onze soort tot de ondergang gedoemd is. Bij Koelcel is het niet anders. Een glibberig, niet te stuiteren organisme dat de mens wil gebruiken om zich voort te planten. Koepp weet hier handig gebruik van te maken; door de bedreiging steeds aanwezig te laten zijn en de lezer in het ongewisse te houden wat er nu precies staat te gebeuren, levert de auteur een boek aan dat een achtbaanrit van spanning is en dat onderhoudt tot de laatste pagina.
De personages die ertoe doen zijn bewakers Teacake en Naomi. Door middel van slimme flashbacks laat de auteur de lezer kennismaken met deze twee bijzondere karakters. Beiden hebben ze een geschiedenis die geen schoonheidsprijs verdient en Koepp laat zien hoe ze uiteindelijk blij zijn met hun tweederangs baantje. Voor Diaz geldt dat deze iets minder uitgediept wordt, maar zijn rol is dan ook iets minder eminent in Koelcel. Toch is hier een compliment op zijn plek. Want doordat de lezer de personages leert kennen, is het ook spannend te weten wat er met ze staat te gebeuren. Het leeseffect wordt hierdoor nog nét iets groter.
Maar eigenlijk is de echte hoofdrol weggelegd voor de alles overwoekerende en consumerende schimmel. Het is enorm goor en heftig hoe de fungus bezit neemt van de mens en probeert zich voort te planten en te groeien. Koepp weet hierin een zekere mate van horror te brengen, iets dat zorgt dat de lezer regelmatig rillingen over zijn ruggengraat voelt lopen. Alsof de schimmel zich naar Nederland heeft weten te bewegen…
Koelcel is een spannende, Hollywoodachtige thriller geworden waarin de lezer tot de laatste pagina geboeid is om te weten wat er nu met de fungus gaat gebeuren. Wint de mensheid het, of de schimmel…?
Het is inmiddels 2019. Diaz is met pensioen en de schimmel lijkt dat ook te zijn. Totdat de geheime faciliteit wordt verkocht aan een particulier zakenman die er een opslag voor maakt voor burgers. Als bewakers Teaback en Naomi ergens achter een blinde muur een continuerend bliepje horen, gaan ze op onderzoek uit. Het blijkt dat de fungus helemaal niet dood is. Sterker nog, het is op weg naar boven…
Auteur David Koepp schreef eerder de scenario’s voor Hollywoodfilms als Jurassic Park, Mission Impossible en Panic Room. Hij weet dus hoe het is om een flitsende, aansprekende plot neer te zetten. En dat blijkt wel, want Koelcel is een Hollywoodfilm op papier; snel, flitsend, beeldend geschreven en spannend tot de laatste pagina.
Het gegeven dat een organisme op gewelddadige wijze de mensheid wil overrompelen, is niet onbekend. Sterker nog, dit soort dystopische scenario’s spreken tot de verbeelding. Het lijkt alsof de mens altijd aangetrokken wordt tot verhalen waarin onze soort tot de ondergang gedoemd is. Bij Koelcel is het niet anders. Een glibberig, niet te stuiteren organisme dat de mens wil gebruiken om zich voort te planten. Koepp weet hier handig gebruik van te maken; door de bedreiging steeds aanwezig te laten zijn en de lezer in het ongewisse te houden wat er nu precies staat te gebeuren, levert de auteur een boek aan dat een achtbaanrit van spanning is en dat onderhoudt tot de laatste pagina.
De personages die ertoe doen zijn bewakers Teacake en Naomi. Door middel van slimme flashbacks laat de auteur de lezer kennismaken met deze twee bijzondere karakters. Beiden hebben ze een geschiedenis die geen schoonheidsprijs verdient en Koepp laat zien hoe ze uiteindelijk blij zijn met hun tweederangs baantje. Voor Diaz geldt dat deze iets minder uitgediept wordt, maar zijn rol is dan ook iets minder eminent in Koelcel. Toch is hier een compliment op zijn plek. Want doordat de lezer de personages leert kennen, is het ook spannend te weten wat er met ze staat te gebeuren. Het leeseffect wordt hierdoor nog nét iets groter.
Maar eigenlijk is de echte hoofdrol weggelegd voor de alles overwoekerende en consumerende schimmel. Het is enorm goor en heftig hoe de fungus bezit neemt van de mens en probeert zich voort te planten en te groeien. Koepp weet hierin een zekere mate van horror te brengen, iets dat zorgt dat de lezer regelmatig rillingen over zijn ruggengraat voelt lopen. Alsof de schimmel zich naar Nederland heeft weten te bewegen…
Koelcel is een spannende, Hollywoodachtige thriller geworden waarin de lezer tot de laatste pagina geboeid is om te weten wat er nu met de fungus gaat gebeuren. Wint de mensheid het, of de schimmel…?
Image
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
Het is inmiddels 2019. Diaz is met pensioen en de schimmel lijkt dat ook te zijn. Totdat de geheime faciliteit wordt verkocht aan een particulier zakenman die er een opslag voor maakt voor burgers. Als bewakers Teaback en Naomi ergens achter een blinde muur een continuerend bliepje horen, gaan ze op onderzoek uit. Het blijkt dat de fungus helemaal niet dood is. Sterker nog, het is op weg naar boven…
Auteur David Koepp schreef eerder de scenario’s voor Hollywoodfilms als Jurassic Park, Mission Impossible en Panic Room. Hij weet dus hoe het is om een flitsende, aansprekende plot neer te zetten. En dat blijkt wel, want Koelcel is een Hollywoodfilm op papier; snel, flitsend, beeldend geschreven en spannend tot de laatste pagina.
Het gegeven dat een organisme op gewelddadige wijze de mensheid wil overrompelen, is niet onbekend. Sterker nog, dit soort dystopische scenario’s spreken tot de verbeelding. Het lijkt alsof de mens altijd aangetrokken wordt tot verhalen waarin onze soort tot de ondergang gedoemd is. Bij Koelcel is het niet anders. Een glibberig, niet te stuiteren organisme dat de mens wil gebruiken om zich voort te planten. Koepp weet hier handig gebruik van te maken; door de bedreiging steeds aanwezig te laten zijn en de lezer in het ongewisse te houden wat er nu precies staat te gebeuren, levert de auteur een boek aan dat een achtbaanrit van spanning is en dat onderhoudt tot de laatste pagina.
De personages die ertoe doen zijn bewakers Teacake en Naomi. Door middel van slimme flashbacks laat de auteur de lezer kennismaken met deze twee bijzondere karakters. Beiden hebben ze een geschiedenis die geen schoonheidsprijs verdient en Koepp laat zien hoe ze uiteindelijk blij zijn met hun tweederangs baantje. Voor Diaz geldt dat deze iets minder uitgediept wordt, maar zijn rol is dan ook iets minder eminent in Koelcel. Toch is hier een compliment op zijn plek. Want doordat de lezer de personages leert kennen, is het ook spannend te weten wat er met ze staat te gebeuren. Het leeseffect wordt hierdoor nog nét iets groter.
Maar eigenlijk is de echte hoofdrol weggelegd voor de alles overwoekerende en consumerende schimmel. Het is enorm goor en heftig hoe de fungus bezit neemt van de mens en probeert zich voort te planten en te groeien. Koepp weet hierin een zekere mate van horror te brengen, iets dat zorgt dat de lezer regelmatig rillingen over zijn ruggengraat voelt lopen. Alsof de schimmel zich naar Nederland heeft weten te bewegen…
Koelcel is een spannende, Hollywoodachtige thriller geworden waarin de lezer tot de laatste pagina geboeid is om te weten wat er nu met de fungus gaat gebeuren. Wint de mensheid het, of de schimmel…?