Tekla Berg is arts op de spoedeisende hulp van het Nobelziekenhuis. Ze kampt met een amfetamineverslaving en een sterk fotografisch geheugen. Wanneer er een explosie plaatsvindt in een appartementencomplex, vergt dit vele slachtoffers die een voor een binnendruppelen op de SEH. Één daarvan is een ernstig verbrande man. Tekla Berg doet er alles aan om de patiënt zo goed mogelijk te verzorgen en hoopt hem weer bij kennis te brengen. Tijdens de verzorging doet ze een ontdekking waar haar nekharen van overeind gaan staan. Deze patiënt doet haar denken aan haar broer. Tekla komt in een rollercoaster van emotie en wil alles weten over die fatale avond. Maar hierdoor lijkt zij zichzelf steeds meer in de nesten te werken.
Cristian Unge werkt als arts in het Karolinska Universitair Ziekenhuis in Stockholm. Door het water, door het vuur is zijn debuutthriller en het begin van een serie over SEH arts Tekla Berg. En als we het kaft mogen geloven de start van een verslavende nieuwe Scandinavische thrillerserie!
De auteur start met een nietszeggende proloog over ziekenhuisdirecteur Monica Carlsson. Wat volgt is een razendsnelle start op de spoedeisende hulp waar Tekla de benen onder haar lichaam vandaan rent om alles gesmeerd te laten verlopen. Hierdoor word je gelijk meegenomen in het ziekenhuisleven en dit brengt vaart in het verhaal. Cristian Unge valt vrij vlot daarna met de deur in huis met de explosie. Voor Unge het moment om de spanning op te voeren, maar dat loopt helaas minder gesmeerd. De ernstig verbrande man wordt direct behandeld door Tekla en komt daarna op de IC terecht. Tekla wordt zijn aanspreekpunt voor de politie. De politie is bezig met een onderzoek naar de toedracht van de explosie en de daaropvolgende brand die vele slachtoffers heeft gemaakt. Ze willen maar al te graag met de verbrande man in gesprek, want hij lijkt een van de verdachten van een mogelijke aanslag. Maar daar probeert iemand een stokje voor te steken. Het verhaal kabbelt voort, er is sprake van weinig spanning, wat de lezer op de been houdt is vaart en de nieuwsgierigheid naar wie de verbrande man is.
Cristian Unge lijkt in zijn eerste thriller nog erg zoekende op vele vlakken. Zowel qua personages als ook input voor het verhaal. Unge heeft zoveel ideeën dat het verhaal hierdoor de grote lijn en spanning mist.
De auteur vertelt het verhaal vanuit vele personages. Nou hoeft dit niet negatief te zijn, want vaak geeft dit een diepere laag aan het verhaal. Maar in door het water door het vuur komt dit helaas niet uit de verf. De een naar de ander wordt het verhaal binnengebracht waardoor je de draad af en toe kwijt bent. De vele oppervlakkig blijvende personages maken het verhaal chaotisch en voor de lezer daardoor niet altijd meer te volgen.
Als hoofdpersonage van een toekomstige serie blijft Tekla Berg zeer vlak en leren we haar te summier kennen. Haar amfetamineverslaving past bij haar manier van leven, maar ietwat ongeloofwaardig dat dit door haar collega’s niet wordt opgemerkt. Dan is er de band tussen Tekla en haar broer. Deze wordt minimaal aangestipt en daarover krijgen we met een paar keer een korte terugblik naar het verleden maar weinig informatie over los. Dat is jammer, want zeker naar de climax toe heeft hij een grotere rol in het verhaal. Als hoofdpersonage had Tekla een gefundeerder karakter mogen krijgen.
Om spanning in het verhaal te brengen heeft Cristian Unge gedacht de onderwereld te verweven met het ziekenhuisleven. De maffiafamilie met Victor Oemarov en zijn kinderen in de hoofdrol, nemen hierin een prominente rol. Ze regeren de onderwereld in Zweden. En daar komt de nodige agressie bij kijken. En dan zijn daar nog twee corrupte agenten Magnus en Hakan. Die proberen grip te houden op de onderwereld, maar ook hun eigen belangen behartigen. Voer voor spanning zou je denken, maar door de vele touwtjes waaraan getrokken moet worden, lukt het Unge niet om het tot een hoogtepunt te brengen.
Unge heeft een vlotte pen en schrijft in vrij korte hoofdstukken waardoor het ondanks alle namen, personages en plekken toch makkelijk wegleest. Het is Unge gelukt om de sfeer en de verschillende plaatsen zo te beschrijven dat je waant tussen de maffia of het ziekenhuispersoneel. Was dit niet het geval geweest, dan kreeg je te maken met trage kost en denk ik dat menig lezer zou afhaken.
De hoofdstukken tussen het ziekenhuispersoneel en hun ervaringen en behandelingen hadden een prominentere rol mogen krijgen. Unge weet goed neer te zetten hoe het er in het ziekenhuis aan toegaat en het haantjesgedrag, de stress en de werkdruk weet hij goed op de lezer over te brengen. Een interessante invalshoek voor een thriller waar hij in de toekomst zeker ook meer mee zou kunnen doen. Wel gooit de auteur met enige regelmaat medische termen om je oren, die je als leek weinig zullen zeggen, maar dat nemen we voor lief.
De climax is voorspelbaar en bevat weinig echt spannende elementen. Alle verhaallijnen lijk hier voor een groot deel bij elkaar te komen al zijn er ook nog de nodige vraagtekens. Wie weet worden deze bewaart voor deel twee. Unge heeft gepoogd een waanzinnige debuutthriller neer te zetten in de Tekla-reeks, maar heeft in de uitwerking wat steken laten vallen. In potentie stuk voor stuk goede verhaallijnen, maar het is Unge nog niet gelukt om er één spannend geheel van te maken. Toch zien we met Tekla Berg potentie voor een goed vervolg en zijn we zeer benieuwd naar deel twee.
Ik ben getrouwd met Marinus en samen hebben wij twee prachtige dochters.
Kinderen hebben mijn hart gestolen, hun onbevangenheid en hun gedrag heeft me altijd erg gefascineerd.
Ze zitten boordevol fantasie en leven vanuit hun gevoel.
Hoe mooi is dat? Dat zijn wij als volwassenen een beetje verleerd.
Ik ben leerkracht in het speciaal onderwijs voor kinderen met een taalontwikkelingsstoornis en slechthorendheid.
Daarnaast heb ik sinds ’21 mijn eigen praktijk als kinder- jongeren- en opvoedcoach en werk ik veel met emotionele uitdagingen en gedrag.
In mijn vrije tijd hou ik van wandelen, wielrennen, gravelen, winkelen, gezelligheid met familie en vrienden en lees ik graag een boek.
Heerlijk dat je vanuit je luie stoel op reis kunt naar verre oorden en allerlei karakters en personages leert kennen. Daar kan ik onwijs van genieten!
Ik geniet van het recenseren voor Thrillzone en vind het leuk om af en toe zeer verrast te worden door nieuwe debuten.
Cristian Unge werkt als arts in het Karolinska Universitair Ziekenhuis in Stockholm. Door het water, door het vuur is zijn debuutthriller en het begin van een serie over SEH arts Tekla Berg. En als we het kaft mogen geloven de start van een verslavende nieuwe Scandinavische thrillerserie!
De auteur start met een nietszeggende proloog over ziekenhuisdirecteur Monica Carlsson. Wat volgt is een razendsnelle start op de spoedeisende hulp waar Tekla de benen onder haar lichaam vandaan rent om alles gesmeerd te laten verlopen. Hierdoor word je gelijk meegenomen in het ziekenhuisleven en dit brengt vaart in het verhaal. Cristian Unge valt vrij vlot daarna met de deur in huis met de explosie. Voor Unge het moment om de spanning op te voeren, maar dat loopt helaas minder gesmeerd. De ernstig verbrande man wordt direct behandeld door Tekla en komt daarna op de IC terecht. Tekla wordt zijn aanspreekpunt voor de politie. De politie is bezig met een onderzoek naar de toedracht van de explosie en de daaropvolgende brand die vele slachtoffers heeft gemaakt. Ze willen maar al te graag met de verbrande man in gesprek, want hij lijkt een van de verdachten van een mogelijke aanslag. Maar daar probeert iemand een stokje voor te steken. Het verhaal kabbelt voort, er is sprake van weinig spanning, wat de lezer op de been houdt is vaart en de nieuwsgierigheid naar wie de verbrande man is.
Cristian Unge lijkt in zijn eerste thriller nog erg zoekende op vele vlakken. Zowel qua personages als ook input voor het verhaal. Unge heeft zoveel ideeën dat het verhaal hierdoor de grote lijn en spanning mist.
De auteur vertelt het verhaal vanuit vele personages. Nou hoeft dit niet negatief te zijn, want vaak geeft dit een diepere laag aan het verhaal. Maar in door het water door het vuur komt dit helaas niet uit de verf. De een naar de ander wordt het verhaal binnengebracht waardoor je de draad af en toe kwijt bent. De vele oppervlakkig blijvende personages maken het verhaal chaotisch en voor de lezer daardoor niet altijd meer te volgen.
Als hoofdpersonage van een toekomstige serie blijft Tekla Berg zeer vlak en leren we haar te summier kennen. Haar amfetamineverslaving past bij haar manier van leven, maar ietwat ongeloofwaardig dat dit door haar collega’s niet wordt opgemerkt. Dan is er de band tussen Tekla en haar broer. Deze wordt minimaal aangestipt en daarover krijgen we met een paar keer een korte terugblik naar het verleden maar weinig informatie over los. Dat is jammer, want zeker naar de climax toe heeft hij een grotere rol in het verhaal. Als hoofdpersonage had Tekla een gefundeerder karakter mogen krijgen.
Om spanning in het verhaal te brengen heeft Cristian Unge gedacht de onderwereld te verweven met het ziekenhuisleven. De maffiafamilie met Victor Oemarov en zijn kinderen in de hoofdrol, nemen hierin een prominente rol. Ze regeren de onderwereld in Zweden. En daar komt de nodige agressie bij kijken. En dan zijn daar nog twee corrupte agenten Magnus en Hakan. Die proberen grip te houden op de onderwereld, maar ook hun eigen belangen behartigen. Voer voor spanning zou je denken, maar door de vele touwtjes waaraan getrokken moet worden, lukt het Unge niet om het tot een hoogtepunt te brengen.
Unge heeft een vlotte pen en schrijft in vrij korte hoofdstukken waardoor het ondanks alle namen, personages en plekken toch makkelijk wegleest. Het is Unge gelukt om de sfeer en de verschillende plaatsen zo te beschrijven dat je waant tussen de maffia of het ziekenhuispersoneel. Was dit niet het geval geweest, dan kreeg je te maken met trage kost en denk ik dat menig lezer zou afhaken.
De hoofdstukken tussen het ziekenhuispersoneel en hun ervaringen en behandelingen hadden een prominentere rol mogen krijgen. Unge weet goed neer te zetten hoe het er in het ziekenhuis aan toegaat en het haantjesgedrag, de stress en de werkdruk weet hij goed op de lezer over te brengen. Een interessante invalshoek voor een thriller waar hij in de toekomst zeker ook meer mee zou kunnen doen. Wel gooit de auteur met enige regelmaat medische termen om je oren, die je als leek weinig zullen zeggen, maar dat nemen we voor lief.
De climax is voorspelbaar en bevat weinig echt spannende elementen. Alle verhaallijnen lijk hier voor een groot deel bij elkaar te komen al zijn er ook nog de nodige vraagtekens. Wie weet worden deze bewaart voor deel twee. Unge heeft gepoogd een waanzinnige debuutthriller neer te zetten in de Tekla-reeks, maar heeft in de uitwerking wat steken laten vallen. In potentie stuk voor stuk goede verhaallijnen, maar het is Unge nog niet gelukt om er één spannend geheel van te maken. Toch zien we met Tekla Berg potentie voor een goed vervolg en zijn we zeer benieuwd naar deel twee.