Dat Jo Claes niet meer is weg te denken uit de Belgische misdaadliteratuur is voor de bescheiden Leuvenaar geen zekerheid. In een interview zegt hij hier zelf over dat hij in de bibliotheken tussen Ernst en Paul Claes staat en zij toch een aanzienlijk grotere bijdrage hebben geleverd aan de Belgische literatuur dan hijzelf.

Dit geeft echter alleen maar aan dat Jo Claes, naast bescheiden, ook een sympathiek mens is. In de verschillende gesprekken die er met hem te vinden zijn, is hij altijd wat terughoudend in te veel zijn eigen loftrompet te spelen. Maar als inmiddels het veertiende deel is verschenen van een, nog steeds, succesvolle reeks, dan heeft Jo Claes alle reden om trots te zijn op zijn werk.

Overigens zijn de lezers van zijn boeken al langer overtuigd van het werk van Jo Claes. Hij is inmiddels al meerder keren genomineerd voor Publieksprijzen, waaronder de Hercule Poirot Publieksprijs, die hij in 2014 won voor De mythe van Methusalem en ook was hij de winnaar van de Gouden Strop in 2015 met zijn boek Het gewicht van de haat.

Dit jaar is Van de hemel in de hel het veertiende boek van Jo Claes met zijn hoofdpersonage inspecteur Thomas Berg verschenen. Het komt regelmatig voor dat bij zo’n lang lopende reeks de sleet er toch een beetje insluipt. Maar in dit geval is daar zeker nog geen sprake van. Claes weet zijn personages nog steeds zo interessant te houden, dat de rek er nog lang niet uit is.

Hoofdinspecteur Thomas Berg heeft een groepsreis naar Verona cadeau gekregen. Daar leert hij twee vrouwen kennen van wie de ene al dagenlang haar echtgenoot telefonisch probeert te bereiken. Berg biedt aan om te helpen en neemt contact op met zijn team om uit te zoeken of de man als vermist is opgegeven.

Ondertussen wordt in een containerpark in Leuven een gruwelijk verminkt lijk gevonden. Door de zware verminking is de politie eerst niet in staat om het lijk te identificeren. Zodra dit via DNA-onderzoek is gebeurd, blijkt het slachtoffer de reputatie te hebben van een onverbeterlijke vrouwenversierder.

Terug in Leuven wordt Berg geconfronteerd met een van de moeilijkste zaken uit zijn loopbaan. Welk spoor hij en zijn team ook volgen, telkens draait het weer op niets uit. Totdat ze ontdekken welke reden er zit achter de gruwelijke verminking zit. De waarheid is echter zo verbijsterend dat niemand de hoofdinspecteur eerst wil geloven.

Het begin van dit verhaal speelt zich af in Verona, waar Berg op vakantie is. In dit gedeelte van het boek komt direct het karakter van Thomas Berg goed tot zijn recht. Hij geniet met volle teugen van de rijkdom die deze Italiaanse stad hem te bieden heeft. Jo Claes heeft zijn hoofdpersonage begenadigd met een voorliefde voor kunst en cultuur en dat draagt hij in alles uit.

Dat Claes de keuze heeft gemaakt om Berg op deze manier te karakteriseren, heeft waarschijnlijk te maken met de schrijfopdrachten die Claes had voordat hij zich ging toeleggen tot het schrijven van de Claes reeks. Hij schreef tot 2008 voor het Belgische Davidsfonds, een fonds wat voor ogen heeft om het cultureel erfgoed van Vlaanderen en Brussel te omarmen. Het Davidsfonds heeft ook een uitgeverij en Jo Claes heeft verschillende boeken in co-auteurschap voor dit fonds geschreven, over onder andere De Romeinse sagen, kunst en het Christendom.

Wat opvalt naarmate de kennismaking met Thomas Berg verder gaat is dat hij wel enige gelijkenis heeft met inspecteur Morse van Colin Dexter. Overigens probeert Claes zich daarvan te distantiëren, maar ontkent de vergelijking niet helemaal. Ook zijn andere personages die Berg in zijn team heeft zijn goed neergezet. Zij zijn de nukken van hun chef gewend en kunnen daar netjes op inspelen waardoor grote conflicten buiten schot blijven. Dat geldt echter niet voor de chef van Berg, die zijn hoofdinspecteur slecht kan pruimen. De verhoudingen in het boek worden nooit spectaculair op de spits gedreven maar zijn wel van belang in het verhaal.

Jo Claes is een goed verhalenverteller en heeft een uitermate goede kennis van zaken waardoor het boek gewoon lekker weg leest. Het is zeker te merken dat de schrijver in het verleden les heeft gegeven in Engels en Nederlands. Het plot van het verhaal is tot zekere hoogte wel wat ver gezocht, maar Claes weet de spanning wel in het verhaal te houden om ervoor te zorgen dat tot ver in het boek wie nu eigenlijk verantwoordelijk is voor het dumpen van het lijk en voor de misdaad die op hem is begaan. Claes refereert in zijn boek aan een aantal boeken. Deze zijn netjes in het nawoord besproken en ook culturele beschrijvingen in Leuven en Verona worden behandeld in dit nawoord.

Op de cover van het boek staan beelden van drie naakte vrouwen, die recht naar de hemel kijken en ook een onderdeel vormen in het verhaal. Deze beelden zijn een onderdeel van de beeldengroep Staring at leaves van Patrick Storms en is een passende vormgeving voor dit boek.

Jo Claes heeft met Van de hemel in de hel een passend vervolg op zijn reeks geschreven en er zit nog geen enkele metaalmoeheid in de karakters en verhalen waarop de schrijver ons regelmatig trakteert. Zijn bescheidenheid siert Jo Claes maar hij hoeft zich zeker niet te schamen met wat hij heeft gepresteerd. Kom maar op met deel 15!