De Amerikaanse Laura Lippman loopt al lange tijd mee in de schrijverswereld. In 1997 verscheen haar eerste thriller met privédetective Tess Monaghan en inmiddels telt deze serie al 12 delen (lees hier onze recensies). Met haar boeken heeft ze verschillende prijzen gewonnen, waaronder een Anthony en een Edgar award. Haar boeken spelen zich bijna allemaal af in Baltimore. Naast de Tess Monaghan serie heeft Lippman ook verschillende standalones geschreven. De vrouw in het meer is onlangs verschenen en is zo’n standalone. Leuk feitje is dat ze getrouwd is met David Simon, bedenker van de televisieserie The Wire, volgens velen één van de beste misdaadseries ooit. 

De hoofdrol in De vrouw in het meer is weggelegd voor Maddie Schwartz. Ze is na een huwelijk van 20 jaar weer alleen en ze besluit een langgekoesterde droom achterna te jagen: ze gaat als journaliste aan de slag bij een middagkrant. Ze verdiept zich in de moord op Cleo Sherwood, een jonge Afro-Amerikaanse vrouw. Tijdens haar onderzoek komt ze met verschillende mensen in aanraking, maar haar stugge blik op de wereld leidt tot problemen en onrust, ook voor de zwarte politieagent met wie ze het bed deelt. 

Hoofdpersonage Maddie is een gedreven maar wel een eigengereid karakter en dat begint halverwege het boek wel een beetje te irriteren. Ze blijft vasthouden aan haar eigen visie en staat niet open voor andere ideeën. Aan de andere kant, misschien was dat in de maatschappij van die tijd ook wel nodig. Ze staat sterk in haar schoenen want scheiden en man en kinderen in de steek laten was in die tijd echt not done. 

Lippman heeft de tijdgeest van de jaren ’60 goed weten te vangen: het krantenleven wordt overtuigend neergezet en dat heeft Lippman waarschijnlijk te danken aan haar vader die een bekende journalist was. Ook het racisme en seksisme van die tijd komt in het boek naar voren. Lippman heeft zich verder gebaseerd op waargebeurde feiten, want de zaak rondom Cleo Sherwood is gebaseerd op een zaak die in de jaren ’60 daadwerkelijk in Baltimore heeft gespeeld. 

Spanning ontbreekt grotendeels in het verhaal: tegen het einde is er wel sprake van enige spanning maar niet genoeg om het boek het predicaat thriller te geven. Hiermee hebben we dus meteen het grootste mankement van dit boek te pakken en dat is dat het gepresenteerd wordt als een (literaire) thriller, terwijl het dat eigenlijk niet is. Dat is zonde, want het verhaal is best de moeite van het lezen waard zolang je er met de juiste verwachtingen instapt. Waarschijnlijk zou dit boek onder de noemer historische roman een groter publiek trekken.