Daniëlle Bakhuis schrijft al haar hele leven: op haar zeventiende had ze al haar eigen maandelijkse column in het meisjestijdschrift Fancy. Later heeft ze journalistiek gestudeerd en op haar 26e verscheen haar eerste non-fictieboek, Love & leed. Daarna volgden twee romans en bij Best of YA zijn twee spannende young adults verschenen. Met Halloween 2019 verscheen van haar hand de eerste Nederlandse jeugdhorror en recentelijk zag de tweede, Het huis zonder einde het levenslicht.

Iedereen in Westerdam weet het: het Woud van Westerdam moet je ’s nachts mijden. Er schijnen vreemde, onverklaarbare dingen te gebeuren. Maar wanneer Samira en haar vrienden tijdens Halloween de kans krijgen om in het verlaten landhuis te kijken, wint hun nieuwsgierigheid het van de angst. Ze zijn echter gewaarschuwd: wie te lang in het huis blijft begint dingen te zien die er niet zijn.

Het huis zonder einde is een dun boekje en daardoor eerder een novelle te noemen. Het is duidelijk dat het boek geschreven is voor een jonger publiek: het taalgebruik is zonder al te veel poespas, geen moeilijke woorden en geen al te lange dialogen.

Heel veel tijd om de karakters uit te werken is er niet en dat geeft voor dit verhaal helemaal niet: het gaat er per slot van rekening vooral om wat Samira in het huis beleeft. Bakhuis laat in het midden of wat Samira meemaakt echt is of niet en dat blijft de lezer zich dus gedurende het verhaal afvragen en dat is knap gedaan.

Het huis zonder einde gaat over urban legends, zoals bijvoorbeeld die van Bloody Mary en dat zal bij het jongere publiek zeker tot de verbeelding spreken. Want wie heeft zich niet eens afgevraagd of er echt iets zal gebeuren als je om middernacht voor de spiegel gaat staan en drie keer ‘Bloody Mary’ zegt…

Ondanks het geringe volume is Bakhuis er in geslaagd om een spannend en eng verhaal neer te zetten, dat ook voor oudere lezers leuk is om te lezen.