De Zweedse auteur Anders Roslund werd bekend als de helft van het schrijversduo Roslund & Hellström. Na het overlijden van Börge Hellström (1957–2017) ging hij solo verder met de serie over Ewert Grens. Drie jaar is alweer het tiende deel van de Evert Grens-serie en de vijfde waarin deze politie-inspecteur samenwerkt met infiltrant Piet Hoffmann.

Inspecteur Ewert Grens brengt een bezoek aan het graf van zijn overleden vrouw Anni als hij een rouwende vrouw bij een ander graf opmerkt. Hij spreekt de vrouw aan en in dat gesprek maakt de vrouw aan Grens duidelijk dat ze wel rouwt voor een klein meisje maar dat die is verdwenen en ze voor een lege kist staat. Ze weet nog exact te vertellen dat het meisje in een parkeergarage op een onbewaakt ogenblik is verdwenen en nooit is teruggevonden.

Grens blijft nog even om bij het graf van zijn eigen vrouw te blijven staan maar kan het niet laten om daarna terug te keren naar het graf van het kleine meisje dat er niet ligt. In zijn gedachten kwamen de volgende vragen automatisch naar boven: Wie ben je? Waarom ben je verdwenen? En waar ben je nu…

 ‘Hij luisterde naar haar verhoor, luisterde opnieuw. Leerde een stem kennen van iemand die hij helemaal niet kende. Waar ze de klemtoon legde. De pauzes. De aarzeling. De overtuiging. De angst en agressie, het terugtrekken en aanvallen’

In deze coldcase probeert Grens de plaats van het zo plotseling verdwenen meisje te vinden. Het plot is best wel complex, bestaat uit meer verhaallijnen die ieder hun eigen verhaal vertellen en omdat de onderwerpen verschillen, hanteert Roslund daar ook verschillende tempo’s voor. Het centrale onderwerp, pedofilie, zweeft als een geest boven de verhalen waarbij er nauwelijks wordt ingezoomd op de feitelijke slachtoffertjes. De wereld waarin het plaatsvindt en natuurlijk het onderzoek naar de daders is hierin leading. Verder toegespitst laat het onderzoek, dat heel diep gaat, af en toe een blik van de wereld van de pedofielen zien en die is weerzinwekkend. Roslund mengt die twee items zeer zorgvuldig en de drive die alles meekrijgt als de jeugdervaringen van Birte op tafel komen is een grandioze toevoeging.

Lopende het verhaal worden wel wat suggesties gedaan en daarmee verwachtingen gewekt maar hoe uiteindelijk doorgedrongen wordt tot de kern van deze criminele cel is verrassend. Ook wat voor trucs, tricks en technieken hierbij worden toegepast. Meesterlijk gedaan en op het juist moment in het verhaal gebracht.

Alle personages die ‘in beeld’ komen roepen een bepaalde emotie op. Is het niet van afschuw en woede voor de daderskant dan wel bewondering en een diepe hoop dat dit gestopt wordt door het onderzoeksteam. Logisch is het ook dat hierbij af en toe door de rechterlijke macht buiten de lijntjes wordt gekleurd. Alles lijkt geoorloofd om deze praktijken te stoppen. De plot is karaktergedreven, dat inhoudt, hoewel pedofilie het hoofdthema is, dit nooit als doel wordt gebruikt om het verhaal op te smukken. Hoe personages reageren en ageren op elkaar en de situaties is het meest belangrijke en dat doet de lezer iets. Niet de expliciete misbruikacties.

Samengevat is Drie jaar een ijzersterk, realistisch verhaal met uitstekend gepositioneerde karakters aan beide zijden van de lijn. Het gekozen onderwerp is uiterst precair maar Roslund weet het op een uiterst subtiele manier te brengen zonder daarbij ooit de sensatiekant te zoeken. Daarmee is Drie jaar een van de betere uit de serie rond het duo Grens en Hoffmann