Bij wie de naam Karen M. McManus een belletje doet rinkelen, zal ongetwijfeld Een van ons liegt kennen. Haar thrillerdebuut stond maar liefst 200 weken op de New York Times bestsellerlijst en werd zelfs omgetoverd tot een Netflix serie. Na het succes van Een van ons liegt volgde vier nieuwe titels elkaar in rap tempo op en nu keert de Amerikaanse auteur alweer terug met haar zesde thriller Niets meer te zeggen.
Zoals in alle boeken van Karen M. McManus zijn moord, leugens en bedrog ook in Niets meer te zeggen de vaste componenten. Ditmaal is Saint Ambrose, een middelbare school in Sturgis, Massachusetts het decor van een lugubere moord op een leraar. Vijf jaar geleden werd het lichaam van William Larkin gevonden in het bos achter de school. Zijn schedel ingebeukt met een steen. Charlotte, Shane en Tripp, de drie leerlingen die hem vonden, beweren tot de dag van vandaag onschuldig te zijn. De zaak werd uiteindelijk nooit opgelost. Maar zonder de getuigenis van Tripp Talbot waren de twee andere misschien wel veroordeeld geweest.
Brynn Callagher, die ten tijde van de moord verhuisde, keert nu, vijf jaar later, weer terug op Saint Ambrose. Brynn heeft recentelijk haar droomstage veroverd bij misdaadprogramma Motive. Ze is vastbesloten om de zaak rondom de moord op William Larkin nieuw leven in te blazen en ze presenteert het misdrijf als nieuw item voor het programma. Haar terugkeer op Saint Ambrose zorgt voor de nodige opschudding, want Brynn blijkt al snel te gaan graven daar waar mensen liever hun geheimen diep onder de grond bewaren.
Zoals lezers inmiddels van McManus gewend zijn werkt ze ook in Niets meer te zeggen met wisselende perspectieven. Door van perspectief te switchen tussen Brynn en Tripp benadert McManus het verhaal van twee kanten wat het plot diepte meegeeft. De lezer krijgt beetje bij beetje meer informatie vanuit een andere invalshoek. Brynn en Tripp hebben tegenstrijdige belangen: Brynn is erop gebrand om de waarheid te achterhalen, terwijl Tripp die juist schijnt te willen verhullen. Je wordt al snel meegenomen in de gedrevenheid van Brynn. Samen met haar ga je op ontdekkingstocht om het mysterie te ontrafelen, terwijl je tegelijkertijd wilt weten wat Tripp verbergt en vooral waarom.
Het plot wordt constant aangedreven door deze vragen en McManus weet dan ook aanvankelijk moeiteloos het verhaal voort te stuwen. Het boek wisselt echter bloedstollende passages af met momenten dat er weinig gebeurt. Terwijl McManus zorgvuldig de tijd neemt om haar beide hoofdpersonages uit te diepen door je een kijkje te geven in hun dagelijks leven, bouwt ze romances op en schrijft ze over de typische tienerproblemen waar ook haar personages mee worstelen. Ze doet dit echter op een manier dat het niet te kinderachtig of clichématig wordt. Echter zijn sommige passages een tikkeltje te zoetsappig en werken ze vertragend voor de loop van het verhaal.
Toch beweegt de manier waarop het plot is opgebouwd de lezer om pagina na pagina om te slaan, terwijl je onderweg wordt vermaakt door de fijne schrijfstijl van McManus. Gedetailleerde omschrijvingen van de gedachten die in het hoofd van haar personages spelen gecombineerd met beeldende metaforen en een vlotte pen; het zijn de vaste componenten die terugkomen in de boeken van McManus en die de lezer elke pagina geboeid houden.
Wat wel opvalt is dat McManus vooral in het begin haar verhaal bouwt op een aantal toevalligheden. Zo wordt er net aan een gedenktuin voor meneer Larkin gewerkt en een schilderij van de docent onthult, precies op het moment dat Brynn terugkeert naar Saint Ambrose. Dit terwijl de moord vijf jaar geleden plaatsvond. McManus lijkt naar aanleidingen te zoeken om de gemoederen op te laten lopen om zo Brynn meer aanknopingspunten te geven in haar zoektocht naar de dader.
Gedurende het boek strooit McManus als een ware tacticus met een groot aantal details, verhaallijnen en gebeurtenissen die allemaal op dat punt nogal onbeduidend lijken, maar wie McManus beter kent, weet dat alles tot in de puntjes is voorbereid. Dit is het moment dat de auteur in haar kracht komt.
Wanneer in Niets meer te zeggen de eerste dominosteentjes beginnen om te vallen wordt de lezer meegezogen in een aaneenschakeling van onthullingen. Het zijn de eerste voorproefjes van wat er op dat moment nog komen gaat. In Niets meer te zeggen is het uiteindelijk de lezer die achterblijft met zijn mond vol tanden. Het web van verhaallijnen dat McManus zorgvuldig heeft gespannen wordt namelijk op verbluffende wijze ontrafeld en zet alles wat je dacht te weten compleet op zijn kop.
Ondanks dat McManus er deze keer niet in slaagt om het gehele boek gelijkmatig de spanning vast te houden, weet ze wederom een complexe puzzel in elkaar te leggen die haar lezers zal verbazen.
Op dit moment schrijft geen enkele auteur jeugdthrillers met zulke levendige personages, bloedstollende spanning en onvoorziene plotwendingen als Karen McManus. McManus kroont zichzelf met Niets meer te zeggen wederom tot koningin van de Young Adults thriller en als ze deze constante kwaliteit blijft leveren zal ze nog een lange tijd de lijsten blijven aanvoeren.
