Met zijn debuut Honderd Kamers haalde hij de longlist van de MAX Bronzen Vleermuis 2020. Hij is Pintenaar Maxime Paredis, naast auteur ook copywriter voor ondermeer warenhuisketen Delhaize. Recent verscheen bij Uitgeverij Phoenix Books zijn nieuwste thriller Droog Water.
We maken kennis met Alexandra en Lars, een koppel dat de schaapjes op het droge lijkt te hebben. Maar niets is minder waar: een traumatische gebeurtenis uit het verleden blijft voornamelijk het leven van Alexandra beïnvloeden: acht jaar geleden verloor ze haar zusje Andrea op tragische manier tijdens een schooluitstapje aan zee. Andrea verdronk tijdens een zwempartij, een gegeven waar Alexandra zo goed en kwaad probeert mee om te gaan, de zusjes waren immers twee handen op één buik.
Net op het moment dat Alexandra de tragedie min of meer een plaats geeft kunnen geven ontvangt het koppel een vreemde bruine envelop. Deze bevat krantenknipsels over twee recente moorden op jonge vrouwen. Beiden werden door verdrinking om het leven gebracht. Ingesloten ook een voor hen onbekende polaroid van…Andrea.
Is dit een grap of wil iemand hen van iets op de hoogte brengen ? En is het toevallig dat de twee recente slachtoffers uiterlijke gelijkenissen vertonen met haar zusje ? Niet direct geholpen door de politie besluit Alexandra haar eigen onderzoek te starten …
Dat onderzoek verloopt op zijn zachtst gezegd nogal onbezonnen en flirt af en toe met ongeloofwaardigheid. Niet dat dit iets zal afdoen van het leesplezier voor de lezer. Paredis heeft een knap verhaal bedacht en dankzij zijn beeldende en dwingende manier van schrijven wordt de lezer al snel het verhaal ingezogen. Korte hoofdstukken en een vlotte schrijfstijl zorgen voor de nodige vaart, de veelvuldige plottwists voor een urgente drang tot verder lezen.
In dit opzicht is het bizar dat Paredis er voor kiest bijna elk hoofdstuk af te sluiten met een cliffhanger, een trucje die hij ook reeds hanteerde bij zijn debuut. Los van het feit of cliffhangers een echte meerwaarde bieden voor een enkel verhaal, lijkt het hier dat Paredis van dit trucje zijn handelsmerk probeert te maken. Compleet overbodig en na verloop van tijd irritant en zelfs met het risico het omgekeerde effect te veroorzaken. Waar, zoals eerder geschreven, de plottwists leiden tot een urgente dwang tot verder lezen, zorgen de cliffhangers voor momenten om het boek aan de kant te leggen.
In hetzelfde ‘bedje ziek’ zijn de enkele hoofdstukken die terugblikken op eerder beschreven gebeurtenissen, maar dan vanuit een ander perspectief. Mogelijk bedoeld om meer twijfel te zaaien bij de lezer, gaan ook deze hoofdstukken hun doelstelling voorbij. Ze komen uit het niets in een verder zorgvuldig chronologisch opgebouwd verhaal en zorgen cru gezegd enkel voor twijfel of er iets misgegaan is bij de binding van het boek.
Bijzonder jammer, want Droog Water had alles in zich om uit te groeien tot een uitstekende thriller. Knap verhaal, boeiende personages en een verrassende plot. Hoe een auteur misschien te hard probeert zijn best te doen en zo door enkele stylistische ingrepen zijn eigen verhaal onbewust gaat boycotten, net als het leesplezier voor de lezer. Helaas.
Wat rest is een boeiend verhaal over wraak en gerechtigheid dat garant staat voor enkele uren pure ontspanning . Niets meer, maar ook niets minder.
De start van een passie voor spannende literatuur. Robin Cook en John Grisham behoorden, na de eerder genoemde Stephen King, tot de eerste favorieten, waarna de smaak steeds breder werd en na verloop van tijd steeds meer en meer ging toeleggen op de psychologische thrillers van oa Karin Fossum en Arnaldur Indridason.
Andere favorieten: RJ Ellory, Pierre Lemaitre, Sebastian Fitzek, Bernard Minier en Joseph Knox en dichter bij huis Hilde Vandermeeren en Anja Niewierra. Niet toevallig allemaal auteurs die met weinig woorden de lezer een verhaal kunnen intrekken en uitblinken in sfeerschepping en uitwerking van personages. Al moeten ook zij ook mijn kritische stem overwinnen en is,zoals voor elke ander auteur, het ene boek het ander niet.
Naast thrillers gaat mijn leestijd, mede door mijn achtergrond als maatschappelijk werker, ook uit naar goed onderbouwde true crime, waarbij mijn interesse voornamelijk ligt bij het psychologische. Sensationele feiten en gruwelijke details zijn niet aan mij besteed, het hoe en waarom des te meer. Mijn vriend de seriemoordenaar (The stranger beside me) van wijlen Ann Rule blijft op dat vlak voor mij een meesterwerk.
