Wanneer Zoey bezweet en met een knallende hoofdpijn wakker wordt, in een bloedhete kamer met meubels die niet van haar zijn, denkt ze in eerste instantie nog aan een ondeugende onenightstand. Luttele seconden later, als ze door de gordijnen naar buiten tuurt, ziet ze dat ze zich niet meer in New York begeeft, maar in een groot omheind wit gebouw, met een dor woestijnlandschap als enig kameruitzicht. Ze herinnert zich niets meer van de vorige avond en heeft geen flauw benul van hoe ze hier terecht is gekomen, en noch waarom ze hier is. 

De Britse voormalige The Times-journalist Emma Haughton liet in haar vorige boek Het donker – haar eerste thriller voor volwassenen – zien dat ze een groot talent heeft voor het beschrijven van een afgesloten, kleine locatie met een selectief groepje karakters. Waar in Het donker een koud onderzoeksstation op Antartica het decor vormde, is dat in De retraite, haar tweede thriller, een mysterieus, geïsoleerd toevluchtsoord in een afgelegen deel van de Mexicaanse woestijn. 

Zoey heeft geen drugsverslaving, gaat weleens over haar grens met alcohol, maar niet heel vaak en kent geen nijpende begeerte naar nicotine, dus de exacte reden van haar aanwezigheid in de super-de-luxe afkickkliniek The Sanctuary, zoals het oord heet, is voor haar een raadsel. Zodra ze van de eerste schrik bekomen is, het luxe gebouw ontdekt en ook enkele andere bewoners leert kennen, laat ze haar besluit om direct weer te vertrekken vallen, zeker als ze van de stafleden hoort dat een vrijwillig vertrek gemoeid zal gaan met een astronomisch geldbedrag. Ze ondergaat therapeutische sessies, doet mee aan groepstherapieën en dompelt zich onder in een schijnbare populaire ceremonie waarbij een geneeskrachtig drankje moet zorgen voor een helende trance. Maar hoewel Zoey zeker enkele geheimen met zich meedraagt, heeft ze geen enkel idee wat dit haar zal brengen.

Wat Emma Haughton uitstekend doet, is de lezer één maken met de hoofdpersoon. Dit doet ze door op een geweldige manier het ik-perspectief van Zoey uit te werken. De lezer leeft zodoende in het hoofd van Zoey en beleeft het verhaal middels haar gedachtegangen. Echter is haar karakter ook voor de lezer onbekend, dus echt betrouwbaar is deze ik-verteller niet. En dat maakt het juist zo mysterieus en knap. Datzelfde geldt voor de andere bewoners van The Sanctuary. Haughton heeft ook hen zeer kundig uitgediept; je leert ze kennen alsof je daar zelf aanwezig bent en gaat ze zelfs zien als ‘goede kennissen’. Het maakt dat als je het boek eventjes neerlegt, je je gaat afvragen hoe het met hen zal gaan. Een gekke gewaarwording tijdens het leesproces. Maar ook hier is het een kunstig spelletje dat Haughton met je speelt, want ook deze personages ken je alleen door de ogen van Zoey, dus schijn kan bedriegen.

Hoewel het verhaal tot de 200 pagina’s ogenschijnlijk voortkabbelt zonder echte spanning, komt het verhaal in het laatste kwart tot een stroomversnelling en moet je concluderen dat Haughton haar geschreven spanning continu in kleine porties onder je huid heeft verstopt, welke als één tevoorschijn komen tegen het einde. Doordat ze langzaamaan een band opbouwt met de andere aanwezigen, komt Zoey iets losser en begint ze toch meer en meer in te zien dat haar leven één grote puinhoop is. Zowel Zoey als de anderen worden eerlijker en stellen zich meer open voor hun struggles. Totdat er een lijk in het zwembad wordt gevonden, en iedereen plots weer dichtklapt en hun kaarten tegen de borst houdt. The Sanctuary is een afgesloten, intieme en moeilijk te bereiken locatie, dus als blijkt dat het geen ongeluk is, komt het besef dat er zich een moordenaar in hun midden begeeft…

De retraite is echt zo’n boek dat je op het begin misschien nog niet zo kan boeien, maar je toch nieuwsgierig blijft houden, aan je blijft trekken en je onbewust meesleurt in de beklemmende setting die Haughton heeft geschapen. De unieke omgeving, de boeiende situaties, het onbekende, de onwetendheid van Zoey en de broeierige spanningsboog; het is voortreffelijk gedaan. Het dichtslaan van het boek betekent een definitief afscheid van de sterke personages en hun verhalen, maar geeft ook de antwoorden op alle vragen die gedurende het boek als een zwaard boven het verhaal hangen. Echt een verbluffend staaltje psychologisch thrillerschrijven!