Edie Ledwell is een van de makers van de populaire tekenfilm The Ink Black Heart, maar zo succesvol als ze is, zo gelukkig is ze niet. Ze klopt aan bij het bureau van Cormoran Strike en Robin Ellacott omdat ze lastig wordt gevallen door een online anonieme kwelgeest genaamd Anomie. Het detectivebureau heeft het echter te druk en weigert de zaak, maar alles verandert wanneer Edie Ledwell vermoord wordt op Highgate Cemetery; de plek waar The Ink Black Heart zich afspeelt.
Inkzwart hart is inmiddels het zesde deel in de uiterst succesvolle Cormoran Strike-reeks van Robert Galbraith (nog beter bekend als J.K. Rowling). Gelijk als haar andere bestsellerreeks Harry Potter wordt ook de Cormoran Strike reeks met het deel dikker. Een vuistdikke thriller van 1200 bladzijden ligt voor de lezer te wachten, en wie zich het aandurft zich door polsblessures heen te werken, bij het vasthouden gedurende het lezen, zal na het lezen zich beloond voelen. Galbraith levert ook nu weer vakwerk.
Inkzwart hart is een dijk van een thriller. Dat mag je inmiddels ook wel verwachten, maar je moet er wel wat voor over hebben om het verhaal goed tot je te nemen. Allereerst een lange adem natuurlijk, het is geen sinecure om een slordige 1200 bladzijden te lezen. Daarnaast is er in deze thriller een extra dimensie toegevoegd. De onlinewereld is een groot onderdeel van Inktzwart hart en dus lees je tussen het verhaal door ook mee met moderatorkanalen. Dit zijn kanalen waar de moderators van een spel onderling met elkaar kunnen communiceren. Moderators zijn de mensen die achter (en voor) de schermen het spel speelbaar en draaiende houden.
Hier ligt echter wel het grootste kritiekpunt van Inktzwart hart. Je zult er van smullen of je er doorheen moeten zwoegen. De kanalen staan namelijk soms met drie kanalen gelijk op de pagina, als drie kolommen die je eigenlijk van boven naar beneden moet lezen. En dus soms eerst een aantal bladzijden lang kolom een, om weer terug te bladeren en aan kolom twee te beginnen. Als het boek nu wat minder dik was en daardoor wat fijner in de hand lag zou je vast minder moeite hebben met het weer een aantal bladzijden terug moeten om verder te gaan in een verhaal. Maar wetende dat er nog 1000 bladzijden op je wachten is terugbladeren juist niet waar je per sé op zit te wachten.
Waar Robert Galbraith ijzersterk in is is het neerzetten van personages. De eeuwigdurende tweestrijd van Robin en Cormoran die maar niet van elkaar zeker te durven weten dat ze elkaar als meer zien dan alleen maar collega’s gaat ook in deel zes weer onverminderd verder. Als Strike een relatie aangaat weet je als lezer toch wel haast zeker te weten dat dit geen lang leven beschoren is. Toch?
Ook de personages die specifiek bij dit zesde deel horen zijn weer tot in detail uitgewerkt. Er zit ondanks de vele bladzijden ook genoeg spanning in om te blijven boeien, maar ergens heb je tijdens het lezen wel steeds het gevoel dat er met maximaal 900 bladzijden ook een fantastisch goed verhaal was ontstaan. Dan lag het boek bovendien ook lekkerder in de hand.
Het zijn de kleine kritiekpunten die van dit zesde deel niet het beste deel uit de Cormoran Strike-reeks maakt, maar nog altijd een erg fijne thriller en detective, waar werkelijk alles in zit. Je komt als fan uitstekend aan je trekken en ook als je geen fan bent zul je uren leesplezier aan dit boek kunnen beleven. En hoe gek het ook klinkt, na 1200 bladzijden leg je het boek uiteindelijk toch naast je neer en kijk je alweer reikhalzend uit naar deel zeven. Waar Harry Potter bij zeven delen ten einde was, is dat voor de Cormoran Strike-reeks nog maar de vraag.
