In 1963 startte Albert ‘Appie’ Cornelis Baantjer met het schrijven van politieromans over de Amsterdamse rechercheur Jurre de Cock. Nadat Appie Baantjer in de zomer van 2010 overleed nam Peter Römer vanaf deel 76 de serie succesvol over. De Amsterdamse Peter Römer heeft een achtergrond als scenarioschrijver, acteur, televisieproducent en -regisseur. De De Cock-serie is met inmiddels 93 delen de langstlopende Nederlandse misdaadreeks. De nieuwste telg in de reeks getiteld De Cock en het kind van de rekening is nu zelfs in het Engels vertaald. De talloze buitenlandse toeristen die onze hoofdstad met een bezoekje vereren kunnen ‘DeKok and the Lost Child’ in hun koffer mee naar huis nemen.

Het is nieuwjaarsavond wanneer een verwarde man aanklopt bij het huis van rechercheur Jurre de Cock. De onverwachte bezoeker vertelt dat hij wordt achtervolgd door twee jonge mannen die hem willen vermoorden. De Cock constateert dat de man niet helder van geest is en stuurt hem door naar het politiebureau. Een paar dagen later wordt de man dood aangetroffen. Het slachtoffer blijkt een voormalig inbreker en oude bekende van De Cock te zijn. Niet veel later wordt er een tweede dode, afkomstig uit hetzelfde criminele circuit, aangetroffen. Rechercheur Jurre de Cock gelooft niet in toevalligheden en denkt aan een oude vete in de onderwereld… 

De Baantjer-boeken voelen als thuiskomen. Dat is ook niet verwonderlijk als je in ogenschouw neemt dat het format al die jaren hetzelfde is gebleven. De Amsterdamse sfeer, de vaste personages en de steeds terugkerende gimmicks maken alle boeken in de reeks tot een comfortabele leeservaring. Zoals altijd is de schrijfstijl vlot, scherpzinnig en prettig leesbaar. De dialogen tussen de rechercheurs op politiebureau Warmoesstraat zijn vermakelijk, humoristisch en voelen natuurlijk aan. 

Tot zover is alles zoals gewoonlijk dik in orde. Echter is deel 93 niet in alle opzichten een schot in de roos. In De Cock en het kind van de rekening worden twee moorden gepleegd. De centrale vraag is of de twee zaken iets met elkaar te maken hebben en wat vervolgens het daadwerkelijke verband is. Römer probeert zijn lezers al snel op een zijspoor te zetten, maar de ervaren lezer zal zich niet laten afleiden door het rookgordijn. Je weet dat de vork anders in de steel zit, maar hoe precies is in dit deel lastig te voorspellen. Römer lijkt soms moeite te hebben om beide verhaallijnen te balanceren en om de gemene deler te vinden. Uiteindelijk weet hij met een verrassende, maar tegelijkertijd een ietwat ongeloofwaardige oplossing te komen. 

Peter Römer wilde de lezer duidelijk geen voor de hand liggend einde voorschotelen, maar tegelijkertijd lijkt hij moeite te hebben gehad met het logisch in elkaar schuiven van de verschillende puzzelstukjes. Het resultaat is een beetje een warrige Baantjer waarin zelfs rechercheur Jurre de Cock aan het eind van het boek niet alles lijkt uit te kunnen leggen, zoals hij normaal aan het eind van elk deel wel haarfijn doet.

Desondanks zijn de Baantjer-boeken heerlijk leesvoer. Je zit meteen in het verhaal en de Amsterdamse setting geeft de reeks altijd net dat extra’s mee. De serie heeft een eigen niet te missen sfeer en identiteit. Deel 93 is er een met een aantal gebreken, maar dat doet geen afbreuk aan het krachtige fundament dat er ligt. De Baantjer-reeks is een Nederlandse traditie waarvan je hoopt dat die nooit zal verdwijnen.