Tot de dood ons scheidt, geschreven door de Zweedse Jonas Moström, is het vierde deel van de Nathalie Svensson-reeks. Als je eerst de toegevoegde lijst met personages grondig raadpleegt, kan je mogelijkerwijs het boek beleven als een losstaand verhaal. Het is echter aan te raden om deze serie te lezen in de juiste volgorde.

In zijn zomerhuisje, net buiten het Zuid-Zweedse Ystad, wordt een jonge profvoetballer dood aangetroffen. Op het eerste gezicht gaat het om een natuurlijk overlijden. Een blauwe roos die op zijn borst ligt, vindt de politie heel raadselachtig. Elders in het land vallen nog twee nieuwe slachtoffers te betreuren; telkens met een blauwe roos op het lichaam. 

Nathalie Svensson, psychiater en lid van de rijksrecherche, moet haar vakantie onderbreken. Ze is opgeroepen om de daderprofielgroep bij te staan. Kort daarop overlijdt een bekende van hoofdinspecteur Johan Axberg. Deze laatste voegt zich bij het team. De jacht op de onvoorspelbare seriemoordenaar is geopend. De speurneuzen gaan op zoek naar een onderlinge link tussen de slachtoffers. Het is gissen naar de reden waarom ze zijn omgebracht. Wanneer slaat de dader opnieuw toe? Er zijn heel wat vragen, geen antwoorden.  

‘Elke spier in haar lichaam lijkt zich te ontspannen, alsof ze verdrinkt. Het enige wat nog te horen is zijn het gesis van de ventilatie en het gepiep van de hartslagmeter. Dan spert ze plotseling haar ogen open en schreeuwt ze het uit.’

Tot de dood ons scheidt is een politiethriller, waarin veel personages - vanuit verschillende perspectieven - aan zet zijn. Als lezer ben je verplicht onophoudelijk bij de les te blijven; zelfs vanaf de proloog. Deze keer speelt Nathalie Svensson geen prominente rol in het onderzoek. Dat is enigszins jammer; zij zou immers de serie moeten dragen. De auteur schenkt zowel aandacht aan het verder uitdiepen van de diverse karakters, als aan hun persoonlijk leven. Soms gaat hij echter ietwat ver, zodat het geheel bijna dreigt te verzanden in de details. Zijn breedvoerige schrijf- en vertelstijl bevorderen de vaart niet. Op zich zet hij een interessante constructie neer, jammer genoeg werkt hij deze mager en rommelig uit. Op het juiste moment zorgt Moström evenwel voor een stevige plotwending.

‘Toen Nathalie de vergaderruimte uit liep kreeg ze het gevoel dat ze al in de buurt van de oplossing van de zaak waren geweest.’

Nagelbijtend spannend is het aanvankelijk niet. Pas zodra de ontknoping dichterbij komt, neemt de druk op de spanningsboog toe. Het laatste korte hoofdstuk eindigt met een persoonlijke ommezwaai bij Johan Axberg. Een uitstekende trigger voor een vijfde deel wellicht.