Wendy Gillissen (1969) is psycholoog, regressietherapeute en auteur. Van kinds af aan heeft ze interesse in oude culturen, als de Kelten en oude Grieken en in Engeland, Wales en Schotland. Ze voelde zich verbonden met het verleden, de geschiedenis en de energie van de aarde en de wereld van de elfen, geesten en elementalen. Dromen. de dood, leven na de dood en vorige levens bleven haar boeien. 

In 2008 kwam De vloek van de Tahiéra, het eerste deel van de fantasyserie rond Tahiéra, uit. In de VS won deze drie prijzen voor kleine uitgevers/zelfstandige auteurs. Daarnaast is ze columnist voor diverse tijdschriften en website. In haar vrije tijd speelt ze Keltische harp.
De zoektocht naar Tzanáta (deel 2) is verschenen in 2020. 

Met mooie beschrijvingen van de omgeving en de sfeer, die ergens in de verte doen denken aan de vertelwijze van Tolkien, schetst Wendy Gillissen al na enkele bladzijdes een mystieke wereld, waarin de hoofdpersonen snel tot leven komen. Af en toe gebruikt ze enkele woorden in het Tzanatzi of Einache, wat zorgt voor een levendige weergave. Achterin het boek staan twee woordenlijsten.

Ze bereikten de Stenen die dag voor het middaguur. Rom staarde ernaar. Hij had nog nooit zoiets gezien. Op kleine afstand van de rivier staken vijf grote conische stenen, zo hoog als drie mannen die op elkaars schouders tonden, uit het gras. Ze zagen er erg oud uit. Ontelbare jaren hadden in het voorbijgaan hun merktekens achtergelaten. Er groeiden lichtgroen en oranje plekken mos op hun noordelijke zijdes. Eeuwen van wind en regen hadden de tekens die boven ooghoogte waren uitgehakt bijna weggevaagd. 

In deze wereld van uitgestrekte wouden kruizen de levenspaden van Rom, een Tzanatzi-verschoppeling en Yldich, een oude Einache sjamaan, zich. Een eeuwenoude vervloeking teistert het land, dat al verdeeld is in Noord en Zuid. Tegen dit decor ontdekt Rom wie hij werkelijk is, waarbij hij terechtkomt in een strijd met diverse tegenstanders en soms met zichzelf. Een gevecht wat niet enkel op het aardse vlak speelt, maar ook in andere dimensies.  Gelukkig ontmoeten ze ook medestanders op hun missie om de vloek ongedaan proberen te maken. 

‘Wat – wat is het?’ 

‘Het gevolg van krachten die vijfhonderd jaar geleden in werking zijn gezet. ‘

‘De Tahiéra?’ zei Rom met gedempte stem, bang het levende duister weer op te roepen. 
Lakíthra schudde zijn hoofd. ‘Zo simpel is het niet. Vraag het de alleroudste, degene met het witte haar.’

Rom staarde hem aan. ‘Yealda? De oudste Yeave?’

‘Vraag haar waarom de doden op aarde dralen.’

De lezer heeft de hoofdpersonen al vlot in het hart gesloten, door uitgebreide beschrijvingen van hun karakters. De onderlinge gesprekken zijn doorspekt met humor.

‘Ik bespreek mijn geestelijke gezondheid met een pratende muis. Dan weet je wel hoe laat ’t is.’ Maar hij deed zijn ogen toch maar dicht en concentreerde zich. 

Er wordt toegewerkt naar een eindstrijd, waarbij de spanning oploopt. Op kunstige wijze zijn dan enkele eerdere puzzelstukken op hun plek gevallen en heeft de lezer ontdekt wat de invloed van het verleden op het heden is. 

De vloek van de Tahiéra is met recht een dik boek waarin de tijd genomen wordt om het verhaal te vertellen. Het wordt echter nergens saai. Het is een verhaal dat het de lezer niet onberoerd zal laten; een heerlijke wereld biedt om in te vertoeven. De vloek van de Tahiéra vertelt een afgerond geheel en kan losstaand gelezen worden. Het smaakt echter naar meer en vol verwachting kijken we uit naar het vervolg van deze reeks, waarin de geschiedenis zich verder ontvouwen zal.