Na de stand alone-thriller De Huisgenoot (lees onze recensie hier), keert de Australische misdaadauteur Sarah Bailey terug naar waar het voor haar allemaal begon: Gemma Woodstock. Een dood vol leugens is inmiddels het vierde deel in deze serie rond de ietwat eigengereide, chaotische inspecteur Gemma Woodstock en neemt ons deze keer mee terug naar haar geboorteplaats Smithson.

Op de avond dat Gemma haar vader bezoekt in het ziekenhuis gebeurt er een drama: het lichaam van een pas binnengebrachte jonge vrouw verdwijnt op mysterieuze wijze uit het mortuarium.  De aandacht van Gemma is getriggerd, maar gezien zij met ouderschapsverlof is besluit ze zich afzijdig te houden en de zaak over te laten aan haar collega’s. 

Maar dat is buiten haar beste vriendin Candy Fyfe gerekend. Inmiddels freelance journaliste en steeds op zoek naar een grote scoop, weet zij Gemma te overtuigen om toch samen met haar naar de waarheid op zoek te gaan. Onbewust het begin van een reeks van schokkende gebeurtenissen die de levens van de bewoners van het anders zo vreedzame Smithson op zijn kop zullen zetten en voor Gemma de start van een zoektocht die niet zonder gevolgen kan en zal blijven en haar dwingt de confrontatie met het verleden aan te gaan.

Dat Bailey spannende, sfeervolle thrillers kan schrijven bleek al uit vorig werk en Een dood vol leugens is hier geen uitzondering op. Dat blijkt al snel uit de intrigerende proloog die onmiddellijk alle aandacht van de lezer opeist. Zonder veel poespas wordt de lezer op de plaats van een bizar verkeersongeval gedropt en vervolgens meegenomen naar een ziekenhuis waar het eigenlijke verhaal kan beginnen.

De hernieuwde kennismaking met Gemma Woodstock voelt vertrouwd. Nieuwe lezers krijgen voldoende achtergrondinfo om blanco in het verhaal te stappen en zich een beeld te vormen over het getormenteerde hoofdpersonage dat gaandeweg het verhaal meer en meer van haar gelaagdheid zal blootgeven. Wispelturig, eigengereid, conflicten met collega’s en binnen haar relatie: het heeft allemaal zijn reden en de uitwerking hiervan is meer dan voldoende en geloofwaardig. Wat trouwens ook geldt voor de andere personages en meteen een sterkte is van Bailey: het scheppen van personages van vlees en bloed, de één al wat sympathieker dan de andere, maar allen met een achtergrond die bepaalde gedragingen een aanvaardbare verklaring geeft en soms een andere kijk op hun karakter.

En dat geloofwaardige blijkt ook een belangrijke rol te spelen in de uitwerking van de diverse verhaallijnen, waar we om spoilers te vermijden, liever niet al te diep op ingaan. Er gebeurt veel, heel veel, en het is dan ook bewonderenswaardig dat Bailey alle verhaallijnen uiteindelijk toch mooi in een verontrustende climax kan laten samensmelten en zo een geslaagd slotstuk breit aan een serie die, als we het dankwoord mogen geloven, hier tot een einde komt. Al is dat laatste sowieso geen zekerheid. Een geplande trilogie werd uiteindelijk een tetralogie, dus wie weet…ooit…