Karin Thomas (Utrecht 1961) raakte al op jonge leeftijd gefascineerd door boeken en het was haar dan ook al snel duidelijk dat ze zelf zou gaan schrijven. In het dagelijks leven is ze werkzaam bij een klein bedrijf als boekhouder. Eerder schreef ze De Plicht, en onder haar echte naam Karin Hazendonk schreef ze onder andere Waanidee, De dood heeft blauwe ogen, en Ongenadig. Ashland is de tweede thriller onder haar pseudoniem.

Wanneer een sneeuwstorm het Amerikaans stadje Ashland afsluit van de buitenwereld, duikt er iets duisters op in de omgeving. De inwoners kunnen het verschijnsel, dat niet menselijk aanvoelt, niet verklaren, want ze zijn ze een nuchter, hardwerkend volk. De enige link die ze weten te leggen, is dat de sneeuwstorm begon te woeden, toen hun nieuwe burgemeester werd aangesteld. Van deze man is niets bekend, geen familie, geen verleden, niets.

Ashland verandert al snel in een stad van angst wanneer verschillende mensen in mysterieuze omstandigheden kort na elkaar sterven. Er is echt iets duisters aan de hand, zo ontdekt men. Ashland verandert in een plek waar niemand zich nog veilig voelt. Zullen de inwoners in staat zijn het sluimerende kwaad te verslaan?

In de eerste plaats volgen lezers personage Jacob Styles, die op het punt staat om burgemeester van Ashland te worden. Echter wordt hij onderweg op klaarlichte dag overvallen door voorspellende beelden. De sfeer van het Amerikaanse Maine wordt meteen bij de strot gegrepen, waardoor de lezers door een griezelige gewaarwording worden overrompeld. Jacob Styles is een karakter waarover we onverhoopt meer willen weten, en de vraag is dan ook waar die opmerkelijke visioenen vandaan komen, en vooral, waarom uitgerekend hij deze beelden doorkrijgt. Er worden verder nog een aantal perspectieven aangedragen, waaronder die van Peter Fitton en Ronald Vanderberg, al blijft de focus vooral op Jacob Styles gericht, omdat hij de buitenstaander van het opmerkelijke stadje is. Uiteindelijk voelt het alsof deze plaats zelf de protagonist is.

De schrijfster wekt ook het gevoel op dat er nog veel griezelige gebeurtenissen de revue zullen passeren, en het niveau voor vooraanschouwing is hoog. Terwijl de lezers nog kennis met alle overige karakters maken, vinden er zich al enkele monsterlijke dingen plaats, die uiteraard heel eerie zijn. Lezers krijgen tevens het gevoel een Stephen King te lezen. Of dit komt doordat het zich in een stadje in Maine afpeelt, of doordat de auteur een verborgen gevoel voor het schrijven van fascinerende, maar gruwelijke horror heeft, laten we maar even in het midden. Over één ding zullen liefhebbers van dit griezelige genre het eens zijn: De karakters zijn stuk voor stuk intrigerend neergezet, elk met een gedegen achtergrondverhaal, waarbij het er weinig toedoet of deze karakters een kort genoegen waren, of dat deze personages een grotere rol in het geheel te vertolken hadden.

De verhaallijn van Ashland doet denken aan het klassieke werk van John Saul, en het leert de lezer om niet uit picknicken te gaan als er een sneeuwstorm woedt. Als slagroomsoesjes de passie van de lezer is, dan is het wellicht beter om dit boek over te slaan, of enkel te lezen wanneer je toch liever cheesecake hebt. Kortom, er kunnen dus weerzinwekkende scenes opduiken, en dat in combinatie met een oud mysterie, dat de agenten in het nu dienen op te lossen. Ashland leunt daardoor ook een beetje in de richting van een politiethriller, in combinatie met lichaamshorror en paranormale elementen.

Voor fans van community-horror klinkt de verhaallijn vertrouwd, en men kan dan ook herkenning vinden binnen dit genre. Thomas Olde Heuvelt heeft duidelijk concurrentie gekregen, want het doet tevens aan zijn bekendste werk, het verhaal waarin een creepy dame een plaatsje teistert, denken. Het voelt dan ook als een kruising tussen Hex, The Shining, en De sneeuwman van Jo Nesbø. Er zijn dus, al dan niet subtiel, overeenkomsten met de genoemde boeken, en het is daarnaast ook een gevalletje de geschiedenis herhaalt zich gebleken. Wat overigens niet onverdienstelijk is, gezien dat dus een excellente foreshadowing heeft opgeleverd, waardoor men tegen alle verwachtingen in aan het boek gekluisterd blijft, en men niet kan stoppen met lezen totdat de laatste pagina bereikt is. 

Karin Thomas grijpt de diehard horrorfans nu ook ongegeneerd bij de lurven met een ontknoping dat in het verleden ligt, en daar waar het kwaad zich ontkiemde.