In de serie Doggerland van Maria Adolfsson is Stil als het graf het zevende en beste uit de reeks tot nu toe. In dit deel van de serie krijgen we een verhaal met Karen Eiken Hornby in de hoofdrol voorgeschoteld en één samen met haar zus Helena. Hoewel er verwijzingen in zitten naar eerdere delen is Stil als het graf heel goed los te lezen. Edoch: de serie is zeker een aanrader voor de liefhebbers van Scandi-thrillers.
Beide verhaallijnen staan los van elkaar. Door de familiaire band gaan ze ook weer naadloos in elkaar over en dat is heel erg knap gedaan. Aan de ene kant zien we Karen die samen met haar man en dochter op vakantie is om het midzomerfeest te vieren bij haar tante Ingeborg. Tijdens deze vakantie krijgt ze een telefoontje met het verzoek om een verdwijning te onderzoeken. Ze neemt deze kans met beide handen aan om even onder de vleugels van Ingeborg uit te komen.
Terwijl Karen haar onderzoek start is haar zus Helena bezig met een onderzoek wat een zeer explosief journalistiek stuk op zou kunnen leveren . Het gaat zelfs zo ver dat ze bedreigt wordt in haar eigen huis waarbij alle documentatie gestolen wordt en zij zelf de aanzegging krijgt om het te laten voor wat het is.
Bij het onderzoek naar de verdwijning lijkt er in eerste instantie niets aan de hand maar het schuurt aan alle kanten en er zijn allerlei losse eindjes die een knoop verdienen. Onderzoek in het dorp en in het huis van de vermiste blijkt uiteindelijk te leiden naar de oplossing en dat geeft aanleiding voor enkele bloedstollende momenten. Hierbij is het heel handig dat haar neef sterke banden heeft met een motorbende en hulp kan bieden.
Als deze zaak opgelost is moeten de zussen een besluit nemen wat te doen met het onderzoek van Helena; gaan ze hier gezamenlijk induiken of laten ze het los en hopen dat de bedreigingen overwaaien . Oftewel zoals Leo, de man van Karen, aangeeft: “Het is poepen of van de pot af”.
De zussen besluiten om naar Zweden af te reizen om te kijken of ze de baas van Karen kunnen betrappen met een drugscrimineel . Dit dreigt faliekant mis te gaan en draagt bij aan een zeer spannend slot van het boek, waarbij wederom hulp nodig van het criminele neefje.
Maria Adolfsson is er in geslaagd om een zeer gelaagd, spannend boek te schrijven waarbij we steeds meer van Karen te zien krijgen. De verhaallijn spreekt ontzettend aan en is interessant tot de laatste pagina. Dit maakt deze reeks, ondanks de soms wat mindere delen, steeds meer tot één van de aansprekende series uit het hoge noorden.
Zoals gezegd, weet Adolfsson naast de verhaallijn ook de personages steeds meer vorm te geven. Zo ziet de lezer in Karen een vrouw van vlees en bloed met al haar tekortkomingen. Ze is steeds meer in staat om de juiste keuzes te maken, al lijkt dit soms tegen beter weten in. Daarnaast krijgen we ook steeds meer een inkijkje in haar privéleven, wat ervoor zorgt dat de personages echt tot leven komen.
Kortom, het vakmanschap van de auteur komt heel goed tot uiting in dit boek. Als de stijgende lijn zich voortzet dan kan het volgende deel alleen maar opgaan voor 5 sterren!
