Appie Baantjer baseerde zijn iconische personage Jurre de Cock op twee collega's. Rechercheur Den Haan, die in het verzet zat en de bijnaam 'Le Coq' (Frans voor 'De Haan') kreeg, en een andere collega die zich altijd voorstelde als 'Hock met cee-kaa'. In 1963 verscheen het eerste Baantjer-boek met De Cock als hoofdpersoon. Na het overlijden van Appie Baantjer in 2010, nam Peter Römer de boekenreeks vanaf deel 76 succesvol over. Römer begon zijn carrière als acteur voor toneel en televisie en werkte daarnaast jarenlang als televisieproducent, scenarioschrijver en regisseur.
In het 95e deel in de Baantjer-reeks getiteld De Cock en de moord op afspraak onderzoekt rechercheur De Cock de moord op Ron Doomerik, een redacteur van de populaire talkshow Hof van Holland. Ron wordt op een voorjaarsochtend dood aangetroffen in zijn appartement met een mes in zijn rug. De zaak wordt nog ingewikkelder wanneer ook de invloedrijke gossipjournaliste Lizzy Coen vermoord wordt gevonden in een loge van filmtheater Tuschinski. De Cock moet zich een weg banen door een wereld vol roddel en achterklap, waar niets is wat het lijkt en iedereen zich anders voordoet dan hij is.
Wie fan is van de Baantjer-boeken weet gelijk waar die aan toe is. De vaste hoofdpersonages (rechercheurs Jurre de Cock en Dick Vledder), setting (het politiebureau aan de Amsterdamse Warmoesstraat) en opbouw geeft de reeks een familiair karakter. Er is niets mis met oud en vertrouwd zolang het de houdbaarheidsdatum niet overschrijdt. Door in te springen op de actualiteiten weet Römer het verfrissend te houden. Zo introduceert hij met Lizzy Coen en haar zogeheten juice (roddel, red.) podcast een geheel eigen versie van roddelkoningin Yvonne Coldeweijer. Ook in dit deel legt De Cock traditiegetrouw aan het einde van het verhaal de zaak uit aan zijn collega’s onder het genot van een hapje eten bij hem thuis. Echter is de maaltijd deze keer vegetarisch, wat een hele omslag is voor de conservatieve politieman.
De wereld om ons heen verandert en de grijze rechercheur moet daarmee zien te dealen. Het zou een mooie toevoeging zijn als Römer deze innerlijke strijd in volgende delen verder weet uit te werken. Want diepgang blijft toch een element dat vaak ver te zoeken is in de Baantjer-reeks. Deel 95 is dan ook niet bijzonder spannend of meeslepend. Maar de dialogen zijn messcherp, de interacties tussen de personages zijn vermakelijk en het meespeuren naar de oplossing houdt de lezer zoet. Het boek leest niet alleen makkelijk weg door het geringe aantal bladzijdes, de snelheid is ook te danken aan de vlotte en toegankelijke schrijfstijl van Peter Römer.
De oplossing van de zaak is vrij verrassend en gedurende het boek worden er genoeg alternatieve verdachten en rookgordijnen opgeworpen om de lezer lang in ongewis te laten. Baantjer deel 95 blaast de lezer niet van de stoel, maar doet wel wat van een goede Baantjer wordt verwacht; de lezer van begin tot eind vermaken en geboeid houden.
