De Noorse auteur Ingar Johnsrud maakte een tijdje geleden furore met zijn Broederschap-trilogie, bestaande uit Zij die volgen, Zij die gaan en Zij die doden (recensies hier). Daarna schreef hij Peetmoeder, dat minder indruk maakte. Nu is hij terug met De saboteur. En laten we meteen maar met de deur in huis vallen. Johnsrudis erin geslaagd om een boek te schrijven waarvan je iedere keer denkt dat het uit is, maar dan gaat het nog een stukje verder en wéér verder. Dit houdt hij vol tot aan de laatste pagina en dit laat ook ruimte voor meer. Het boek slaat in als een bom.

In De saboteur tellen we af tot aan de verkiezingsdag in Noorwegen. Tijdens deze rit krijg de lezer te maken met terreurdreiging, politieke intrige, familiebesognes en dat alles verpakt in 382 pagina’s leesplezier.

Je volgt in eerste instantie twee verhaallijnen. De eerste is die van de Arbeiderspartij met alle karakters van dien, die zich opmaken voor de verkiezingen in Noorwegen. Daarnaast volgen we de antiterreureenheid die terreurverdachten die dreigen met een ricine-aanval op moeten zien te sporen. Ogenschijnlijk lijken deze verhaallijnen los van elkaar te staan. Maar op enig moment komen ze samen en gaat het boek in overdrive.

Zowel het thema van de terreurdreiging als van de politieke intrige is heel goed weergegeven.  Bij de arbeiderspartij volgen we Jens, een gewezen jurist bij de politie die nu gevraagd is om bij het campagne team te komen van een van de opkomende sterren in deze partij. Pikant detail is het gegeven van Jens de zoon is van de vroegere partijleider die gedwongen af heeft moeten treden. Het politieke spel om de macht in de partij en om de macht in het land wordt keihard gespeeld en de grenzen van het betamelijke worden hier, bij tijd en wijle, ruimschoots overschreden. Daarnaast speelt er ook nog een onderzoeksbureau met nogal wat geheimen een rol. Jens moet zich hierin staande weten te houden en een kant kiezen, terwijl hij zelf ook het een en ander te verbergen heeft. 

Daarnaast volgen we een race tegen de klok waarin een ervaren en uitgebluste, maar razend intelligente rechercheur samen met een jonge collega een terreuraanval moet zien te voorkomen.

Beide verhaallijnen in De saboteur staan los van elkaar al garant voor een spannend boek. Het is heel knap gedaan hoe de verweving tussen deze twee zaken tot stand is gekomen. Gedurende het boek komen er ook een aantal ‘losse’ karakters langs, waarbij je als lezer voelt dat deze van groot belang gaan zijn maar hoe; dat krijg je nog niet uitgevogeld. Net als je denkt dat het verhaal met goed gevolg afgesloten kan worden blijkt dat we er nog niet zijn en gaan de intriges en de terreur verder. Voor de lezer is dit heerlijk want je gaat van de ene high naar de andere high. Het dopaminegehalte ligt ontzettend hoog in De saboteur. Dit maakt het boek een aanrader voor degenen die van politieke spelletjes houden, maar ook voor de liefhebber van keiharde actie want ook daaraan is geen gebrek.

Ingar Johnsrud is erin geslaagd om een spannende weergave te schrijven van de wereld waarin we leven; je ziet de maatschappij opschuiven naar rechts en dat alles in combinatie met het toenemen van geweld door groeperingen die vinden dat het allemaal te soft is.

Je ziet de journalist als schrijver aan het werk. Net als bij de Broederschap-trilogie weet hij de lezer met groots gemak aan zich te binden. Een heerlijke Scandi op steroïden, entertainment op het hoogste niveau.