Robbert Delfos’ leven draait om drukwerk en verhalen. Na afronding van de Amsterdamse Grafische School en het vervullen van de dienstplicht in Duitsland verzorgde hij drukwerk bij drukkerijen en uitgeverijen in Nederland. In 2008 veranderde het perspectief en stapte hij in de rol van de vakjournalistiek. In maart 2024 verruilde hij de vakjournalistiek voor het bestaan als schrijver. Het resultaat is Strandwolf.

In het Sperrgebiet waar de koloniale historie met de eerste Duitse genocide en het eerste Duitse concentratiekamp nog altijd doorklinkt, vindt een diamantroof plaats. Bij de roof raken de Nederlanders ngo-stagiair Evie en horecaman Loet betrokken, en mondt uit in chaos. Het blijkt dat Evie op het verkeerde moment op de verkeerde plaats is. Loet op zijn beurt staat voor de keuze het foute of het goede te doen, terwijl Ludwig het brein achter de diefstal is. Meedogenloos als Ludwig is, laat hij mensen op bizarre, vaak gruwelijke, wijze aan hun einde komen. Hij krijgt daarbij de hulp van een wel heel opmerkelijk wapen. De zogenoemde strandwolf blijkt zijn meedogenloze bondgenoot te zijn.

Er wordt in Strandwolf een wat summiere manier van schrijven gehanteerd, waarmee lezers wel meteen geprikkeld worden. Geen uitgebreide omschrijvingen, het is eigenlijk meteen quick paste. Ideaal als de lezer een gemakkelijk te volgen verhaal wil lezen. Soms resulteert dit in weinig diepgang of achtergrondverhaal van de karakters, en leest het meer als een zakelijk reisverslag, waarbij de schrijver liever bij de feiten blijft. Emoties worden dan wel genoemd, deze echt laten zien, en de lezer laten meevoelen blijft een dingetje. Emoties komen zo nog weleens als bijzaak over. Nou verwacht de lezer uiteraard ook weer niet van een thriller dat deze emoties te veel aanwezig zullen zijn, maar gewoon zeggen dat het personage in huilen uitbarst, zonder daarbij eerst vochtige ogen te krijgen, maakt het onverhoopt weinig invoelbaar. Zijn verleden als journalist lijkt de auteur dus enigszins te achtervolgen, en de lezer hoopt dan ook dat de auteur in de toekomst meer als een auteur te werk zal gaan, die echt in zijn karakters kruipt. De manier van hoe het verhaal gebracht wordt, lijkt dan ook niet voor elke lezer weggelegd. Naarmate het verhaal vordert, komt de lezer er uiteindelijk wel beter in, en wordt men wel genoeg geprikkeld tot een ontknoping te willen komen.

Er zijn nogal wat omschrijvingen over het klimaat, de omgeving, en de natuur die op de genoemde plekken welig tiert. Vooral Namibië wordt stevig onder de loep gelegd. Dit is heel interessant, al gaan lezers wel denken wat deze kleurrijke details met de beloofde, simpele diamantroof te maken gaat hebben. Men kan dit uiteraard als een manier zien om de sfeer van het continent te vangen, en hoeft dan ook niet per se als verkeerd opgevat te worden. Het scoort hoe dan ook punten, want dit kan heel leerzaam zijn. De auteur heeft duidelijk zijn research gedaan, en de geschiedenis dat in dit boek werd opgenomen, is dan ook ronduit intrigerend, vooral als men meer over deze uithoek van Zuid-Afrika wil weten.

Echter komt het verhaal pas na een vijftigtal bladzijden echt op gang, met het oog op de diamantroof. Er is dus veel informatie over de omgeving, maar er is nog niet echt sprake van veel spanning, of intrige onder de personages. Het duurt even voor de schrijver tot de kern van het verhaal komt. Daarnaast kunnen lezers lastig bepalen wie de echte hoofdrolspeler is. Loet, die liever niet het criminele pad op wil, maar hierin wel toe wordt gedwongen? Of gaat het meer om Philon en Nala? Er komen ook vrij makkelijk steeds nieuwe personages uit de lucht vallen, die allemaal een beetje plat blijven. Soms vraagt de lezer zich ook af of bepaalde reacties wel zo geloofwaardig zijn. Zoals eerder gezegd blijven de emoties meer een zakelijk randje houden.

De strandwolf, oftewel de hyena, heeft niet alleen een beschermende symboliek gekregen, hij is ook een gruwelijk wapen in de verhaallijn gebleken, al zal dit niet helemaal als een grote verrassing komen. Ondanks dat het enkele spanningsmomenten heeft, wil men Strandwolf wellicht niet lezen om de heftige wendingen of de stevige spanning, want daar is niet echt sprake van. Het is echt meer een boek dat de lezer voor de lering op zal pakken. Er wordt tenslotte veel over de natuur verteld, en over de geschiedenis van de diamantenwerving in Namibië. Zoekt men meer een boek waarin de auteur sneller tot de kern komt, en waar de spanning niet uit de lucht te krijgen is, dan is dit waarschijnlijk niet helemaal het aangewezen boek.