De genadestoel

• 20 July 2025
• Jelle van de Kruijs

De genadestoel

• Serie

  Washington Poe

• Auteur(s)

  M.W. Craven

• Uitgeverij(en)

  Luitingh-Sijthoff

• Publication year

  2024

• Thrillzone score

  5
• Share this review

M.W. Craven (Mike William Craven, 1968) is een Britse thrillerauteur uit Carlisle, Engeland. Voordat hij fulltime schrijver werd, diende hij tien jaar in het Britse leger als wapenspecialist en werkte daarna zestien jaar als reclasseringsambtenaar, waar hij opklom tot assistent-directeur. Zijn achtergrond in criminologie en psychologie sijpelt voelbaar door in zijn werk. Craven brak internationaal door met Brandoffer, het eerste deel in de Washington Poe-serie, dat in 2019 bekroond werd met de prestigieuze CWA Gold Dagger Award. De reeks omvat inmiddels zeven delen, waarvan De laatste gelofte het meest recente is.

Wanneer een man gestenigd en vastgeketend aan een boom wordt gevonden, zijn lichaam bedekt met mysterieuze codes, worden Washington Poe en Tilly Bradshaw op de zaak gezet. Wat begint als een bizarre moordzaak, blijkt al snel verbonden met een gruwelijk familiedrama van vijftien jaar geleden én met een duister fenomeen dat bekendstaat als de genadestoel, een onderwerp waar niemand over wil praten, maar dat mensen tot zelfmoord drijft. Terwijl Poe en Bradshaw steeds dieper graven, ontdekken ze dat niets is wat het lijkt.

In De genadestoel kiest M.W. Craven voor een gedurfde en verfrissende structuur. De gruwelijke gebeurtenissen zijn al achter de rug wanneer brigadier Washington Poe zijn verhaal begint. In een intensieve sessie met psychologe Dr. Lang ontrafelt hij stukje bij beetje wat hem is overkomen. Deze opzet – een terugblik vanuit de nasleep – zet de toon voor een beklemmende leeservaring waarin de spanning niet voortkomt uit wat er gaat gebeuren, maar uit wat er al gebeurd is.

Craven speelt meesterlijk met foreshadowing. Elk hoofdstuk – kort, strak en eindigend met een subtiele cliffhanger – onthult een nieuw fragment van de waarheid. De lezer wordt als het ware gegijzeld in Poe’s hoofd, waar de mentale schade voelbaar is. Want hoewel Poe in eerdere delen al veel heeft doorstaan, is er ditmaal iets fundamenteels in hem gebroken. De vraag is: wat was de druppel?

De verwachtingen zijn hoog en Craven stelt niet teleur. Hij houdt het verhaal scherp en gefocust, zonder te vervallen in de overdaad aan plotlijnen die eerdere delen soms kenmerkten. De spanningsboog is strak gespannen, en de onthullingen komen als mokerslagen binnen. Vanaf pagina 300 schakelt het boek naar een hogere versnelling: onthulling na onthulling, schok na schok. Het voelt alsof je als lezer zelf in de genadestoel wordt gezet.

De dynamiek tussen Poe en zijn briljante, sociaal onhandige partner Tilly Bradshaw is opnieuw genieten geblazen. Hun samenwerking is vertrouwd, maar voelt tegelijk frisser en krachtiger dan ooit. Craven voegt bovendien een intrigerend nieuw personage toe: Linus, een ogenschijnlijk onschuldige ambtenaar van de National Audit Office. Maar klopt zijn verhaal wel? Zijn aanwezigheid werpt een schaduw van wantrouwen over het geheel en voegt een extra laag spanning toe.

Net wanneer je denkt dat Craven zijn kaarten heeft gespeeld, grijpt hij je in de laatste honderd pagina’s opnieuw bij de keel. Het plot ontvouwt zich logisch, maar blijft je verrassen met onverwachte wendingen. Elke keer dat je denkt het door te hebben, zet Craven je opnieuw op het verkeerde been. De finale twist verandert alles en dwingt je het hele verhaal opnieuw te herzien. De genadestoel is een psychologische mokerslag en Cravens duistere meesterwerk: het scherpst, meest verrassend en meeslepend van de hele serie. Een overtuigend visitekaartje van een auteur op zijn best.

De genadestoel is geen plek van verlossing, maar van confrontatie. Craven zet je vast in een verhaal dat geen uitwegen biedt: psychologisch intens, stilistisch strak en narratief messcherp. De lezer wordt vastgeketend aan een stoel waar elke zenuw blootligt – tot de waarheid onontkoombaar voor je staat. Genade? Die krijg je pas als je het boek dichtslaat – en zelfs dan blijft het nagalmen.