De Ierse thrillerauteur Catherine Ryan Howard (Cork, 1982) begon haar carrière bij Disney in Florida en werkte later voor een Nederlandse reisorganisatie. Maar haar fascinatie voor misdaad en mysterie bleek sterker dan de reislust en dus koos ze voor het schrijverschap. Wat begon met zelf uitgegeven reisverhalen, groeide uit tot een indrukwekkende carrière als thrillerauteur. Boeken als Je liet mij leven en 56 dagen werden bekroond en internationaal geprezen. Die laatste wordt nu zelfs verfilmd door Amazon.
Wanneer Lucy’s zus Nikki verdwijnt na een avondje uit in Dublin, blijkt ze niet de enige. Meerdere jonge vrouwen verdwijnen spoorloos en het land raakt in de ban van de zaak. De politie start Operatie Tide: een grootschalig onderzoek dat verbanden probeert te leggen tussen de verdwijningen. Maar maanden gaan voorbij zonder antwoorden en de effectiviteit van het onderzoek wordt ter discussie gesteld. Lucy besluit daarom het heft in eigen handen te nemen. Nacht na nacht laat ze zich oppikken door onbekende mannen, vastbesloten om het monster te vinden dat haar zus heeft meegenomen. Elke rit kan haar dichter bij de waarheid brengen… of haar voorgoed doen verdwijnen…
Catherine Ryan Howard staat bekend om thrillers die onder je huid kruipen. Een kenmerkend element in haar werk is haar spel met tijd: verspringende tijdlijnen, countdowns en vertekende chronologie zorgen voor verwarring, spanning en een constante dreiging.
Maar hoe zit dat met haar nieuwste boek? Zet Howard opnieuw een geraffineerde val waar je als lezer blind in stapt?
In De val bouwt Howard het verhaal aanvankelijk zorgvuldig en gelaagd op. De verdwijningen hangen als een schaduw over het verhaal, terwijl de spanning zich langzaam maar onverbiddelijk opdringt. De val lijkt zich daarmee volgens een duidelijke route te ontvouwen, maar dan begint Howard vreemde afslagen te nemen, wordt het verhaal stuurloos en schiet ze alle kanten op.
Op ongeveer tweederde in het boek, maakt Howard namelijk een abrupte sprong in de tijd. Het tempo versnelt plotseling en de zorgvuldig opgebouwde spanning raakt uit balans.
De dynamiek tussen rechercheur Denise – verantwoordelijk voor Operatie Tide – en aspirant-agent Angela biedt veel amusement en potentie. Helaas weet Howard niet het maximale uit dit duo te halen. Daarentegen is het perspectief van de ontvoerder, ‘de Fantoom’, wél overtuigend uitgewerkt. Howard weet met duistere, beklemmende passages te laten zien dat ze zich grondig heeft verdiept in zijn psyche. Deze hoofdstukken behoren tot de sterkste van het boek en geven het verhaal een sinistere ondertoon die goed werkt.
De overige personages blijven helaas vlak. Vooral Lucy mist emotionele diepgang: de zoektocht naar haar zus mist de rauwe urgentie die je zou verwachten. De relatie tussen de zussen wordt nauwelijks uitgewerkt, waardoor het verhaal niet de benodigde impact en emotie heeft om de lezer echt te binden.
De verhaallijn rond Operatie Tide roept interessante vragen op: wordt het onderzoek wel goed uitgevoerd? Zijn de juiste verbanden gelegd? Worden cruciale zaken aan elkaar gekoppeld? Deze vragen worden slechts aangestipt en niet verder uitgewerkt, waardoor ook deze verhaallijn vlak en onderbelicht blijft.
Het grootste gemis is het ontbreken van enige vorm van closure, zowel voor de personages als voor de lezer. Dit betekent niet dat er sprake moet zijn van een happy end, maar nu is er feitelijk helemaal geen einde. Howard laat de lezer achter met een gevoel van leegte, alsof je in een bodemloze put valt.
De val begint veelbelovend: een duister verhaal over ontvoerde vrouwen, met een gelaagde opbouw en de belofte van een sterke ontknoping. Maar halverwege slaat het boek een onverwachte en teleurstellende richting in. De spanningsboog breekt, het tempo ontspoort en het einde voelt afgeraffeld, alsof er zelfs hoofdstukken ontbreken. Alsof Howards werk nog niet klaar was, maar ze de deadline had bereikt.
Ironisch genoeg is de titel het enige dat echt klopt aan Howards nieuwste boek. Wie deze thriller oppakt, loopt regelrecht een valstrik in en verspeelt daarmee kostbare tijd. Het advies? Trap er niet in en loop met een grote boog om De val heen.
Mijn naam is Jelle van de Kruijs. Met 2001 als geboortejaar ben ik een jeugdige thrillerliefhebber. Dankzij Schuilplaats van Harlan Coben ben ik het thrillergenre ingezogen. Coben is dan ook mijn favoriete auteur, op de voet gevolgd door Steve Cavanagh en Deon Meyer. Als recensent bij ThrillZone krijg ik de mogelijkheid om kennis te maken met nieuwe auteurs en tegelijkertijd mijn twee passies te combineren; lezen en schrijven.
All author reviews
Write your review!