Veel mensen voelen zich ongemakkelijk als ze op een vliegveld door de douane moeten. Auteur Bernard Minier, die voorheen werkte als douanebeambte, kent die gevoelens waarschijnlijk door en door. Want ook in zijn thrillers laat hij de lezer zich ontzettend ongemakkelijk voelen door enkele zeer beangstigende scènes en een raadselachtige moordzaak op papier te zetten.
En het is een bulk papier, want deze 600 pagina’s tellende thriller is er niet één die je even in een zondagmiddag wegleest. Het vormt echter een ideale afwisseling voor iedereen die veel thrillers leest en eens wat langer in een boek blijven hangen dan de gebruikelijke formule van 300 pagina’s. Minier deelt meteen met de schitterende openingszin van het boek een dreun uit: “Haar geest was nog slechts een schreeuw.”
Na een sterke proloog en spannend eerste hoofdstuk moet het verhaal even op gang gebracht worden. Maar ondanks dat Minier soms veel woorden nodig heeft om een stevige regenbui te beschrijven of een wandeling naar de verhoorkamer een pagina laat duren is het geen moment saai. Je kruipt dieper onder de huid van de personages dan gemiddeld want er wordt voor elke scène echt goed de tijd genomen. Bijna alsof je het script van een tv-serie leest.
Opvallend is wel de grote gelijkenis met de serie van Thomas Harris rond Hannibal Lecter. Zo ging Miniers eerste deel Een kille rilling over een onderzoek waarbij de gevaarlijke hulp van een opgesloten seriemoordenaar noodzakelijk was. En als dat deel een soort Silence of the Lambs was, dan is dit deel ook zeker vergelijkbaar met het boek Hannibal. Want in Huivering komen onder meer een vrij rondlopende seriemoordenaar en een scène waarin iemand door hongerige dieren wordt aangevallen aan de orde. Toch is Julian Hirtmann een ander soort moordenaar dan Lecter. Hij is wat mysterieuzer en heeft naar verluid veel slachtoffers gemaakt die (nog) nooit gevonden zijn.
Een tweede opvallende overeenkomst is die tussen het personages Irène Ziegler en Lisbeth Salander uit de Millennium-serie. Deze slimme motor rijdende agente met computervaardigheden lijkt als twee druppels water op Salander. Maar moet een thrillerauteur altijd iets nieuws bedenken? Het zijn wel degelijk sterke personages gebaseerd op een realistisch profiel van hoe zo iemand er uit ziet en zich gedraagt. Stieg Larsson en Thomas Harris hebben een erg goede karaktertekeningen gemaakt en Minier heeft die al dan niet bewust gebruikt als inspiratie.
Waar Minier echt in uitblinkt is het in mooie soms zelfs wat poëtische zinnen opschrijven van spannende scènes. Of dat nu onder water of in een tegen het verkeer inrijdende auto is, de lezer maakt dit heel dichtbij mee. De mooiste en meest angstaanjagende passage kom je overigens al vroeg in het boek tegen. Want naast de spannende steeds complexer wordende moordzaak volg je tussendoor de strijd van een gevangen genomen vrouw. Wie Intermezzo 1 kan lezen zonder kippenvel te krijgen, kan maar beter stoppen met het lezen van thrillers.
Naast geweld en speurwerk is er ook zeker ruimte voor andere dingen in deze dubbeldikke thriller. Maatschappijkritiek bijvoorbeeld. Kritiek op de politiek en de vuile spelletjes die er gespeeld worden. Maar vooral het kuddegedrag rondom bijvoorbeeld grote voetbaltoernooien, het massaconsumentisme en de verslavende moderne snufjes van nu moeten er aan geloven. In de dialogen zit ook redelijk wat humor, maar het grappigste zijn misschien wel de vergelijkingen die Minier soms maakt. Zo lees je op blz. 261: “Haar kamergenote snurkte zo hard dat het geluid zonder meer voor de geluidsband van een rampenfilm over de grote aardbeving in Los Angeles gebruikt kon worden.”
De vele lijntjes worden uitstekend aan elkaar geknoopt aan het eind van Huivering, maar Minier laat je ook nog met een dijk van een cliffhanger achter, zodat je alweer gaat uitkijken naar een volgend deel. Het lijkt er zelfs wel op dat hij nog heel wat voor zijn lezers in petto heeft. Alsof dit boek en het vorige deel nog slechts inleidingen zijn op wat nog gaat komen en hij hiermee alvast een fanbase wilde opbouwen. Natuurlijk heeft Minier deze lezers ondertussen al op fantastisch thrillerwerk getrakteerd. Overigens hoef je het eerste deel niet gelezen te hebben om Huivering te kunnen volgen.
Qua spanning, schrijfstijl, plot en personages een absolute topthriller die zich kan meten aan het werk van Stieg Larsson, Thomas Harris en ook wel een beetje Dan Brown. Soms had iets meer originaliteit in de gebeurtenissen en iets meer afwijkende karaktertrekken van sommige personages het werk van Minier wat meer een eigen stempel kunnen geven. Ook lijkt het er dus op dat er nog veel spanning bewaard wordt voor een volgend deel, daarom net geen vijf sterren voor Huivering. Maar met zijn scherpe pen en de creatie van de engste seriemoordenaar sinds jaren (Julian Hirtmann) heeft Minier al een flinke stap gezet om ook buiten Frankrijk een groot en geprezen auteur te worden.
En het is een bulk papier, want deze 600 pagina’s tellende thriller is er niet één die je even in een zondagmiddag wegleest. Het vormt echter een ideale afwisseling voor iedereen die veel thrillers leest en eens wat langer in een boek blijven hangen dan de gebruikelijke formule van 300 pagina’s. Minier deelt meteen met de schitterende openingszin van het boek een dreun uit: “Haar geest was nog slechts een schreeuw.”
Na een sterke proloog en spannend eerste hoofdstuk moet het verhaal even op gang gebracht worden. Maar ondanks dat Minier soms veel woorden nodig heeft om een stevige regenbui te beschrijven of een wandeling naar de verhoorkamer een pagina laat duren is het geen moment saai. Je kruipt dieper onder de huid van de personages dan gemiddeld want er wordt voor elke scène echt goed de tijd genomen. Bijna alsof je het script van een tv-serie leest.
Opvallend is wel de grote gelijkenis met de serie van Thomas Harris rond Hannibal Lecter. Zo ging Miniers eerste deel Een kille rilling over een onderzoek waarbij de gevaarlijke hulp van een opgesloten seriemoordenaar noodzakelijk was. En als dat deel een soort Silence of the Lambs was, dan is dit deel ook zeker vergelijkbaar met het boek Hannibal. Want in Huivering komen onder meer een vrij rondlopende seriemoordenaar en een scène waarin iemand door hongerige dieren wordt aangevallen aan de orde. Toch is Julian Hirtmann een ander soort moordenaar dan Lecter. Hij is wat mysterieuzer en heeft naar verluid veel slachtoffers gemaakt die (nog) nooit gevonden zijn.
Een tweede opvallende overeenkomst is die tussen het personages Irène Ziegler en Lisbeth Salander uit de Millennium-serie. Deze slimme motor rijdende agente met computervaardigheden lijkt als twee druppels water op Salander. Maar moet een thrillerauteur altijd iets nieuws bedenken? Het zijn wel degelijk sterke personages gebaseerd op een realistisch profiel van hoe zo iemand er uit ziet en zich gedraagt. Stieg Larsson en Thomas Harris hebben een erg goede karaktertekeningen gemaakt en Minier heeft die al dan niet bewust gebruikt als inspiratie.
Waar Minier echt in uitblinkt is het in mooie soms zelfs wat poëtische zinnen opschrijven van spannende scènes. Of dat nu onder water of in een tegen het verkeer inrijdende auto is, de lezer maakt dit heel dichtbij mee. De mooiste en meest angstaanjagende passage kom je overigens al vroeg in het boek tegen. Want naast de spannende steeds complexer wordende moordzaak volg je tussendoor de strijd van een gevangen genomen vrouw. Wie Intermezzo 1 kan lezen zonder kippenvel te krijgen, kan maar beter stoppen met het lezen van thrillers.
Naast geweld en speurwerk is er ook zeker ruimte voor andere dingen in deze dubbeldikke thriller. Maatschappijkritiek bijvoorbeeld. Kritiek op de politiek en de vuile spelletjes die er gespeeld worden. Maar vooral het kuddegedrag rondom bijvoorbeeld grote voetbaltoernooien, het massaconsumentisme en de verslavende moderne snufjes van nu moeten er aan geloven. In de dialogen zit ook redelijk wat humor, maar het grappigste zijn misschien wel de vergelijkingen die Minier soms maakt. Zo lees je op blz. 261: “Haar kamergenote snurkte zo hard dat het geluid zonder meer voor de geluidsband van een rampenfilm over de grote aardbeving in Los Angeles gebruikt kon worden.”
De vele lijntjes worden uitstekend aan elkaar geknoopt aan het eind van Huivering, maar Minier laat je ook nog met een dijk van een cliffhanger achter, zodat je alweer gaat uitkijken naar een volgend deel. Het lijkt er zelfs wel op dat hij nog heel wat voor zijn lezers in petto heeft. Alsof dit boek en het vorige deel nog slechts inleidingen zijn op wat nog gaat komen en hij hiermee alvast een fanbase wilde opbouwen. Natuurlijk heeft Minier deze lezers ondertussen al op fantastisch thrillerwerk getrakteerd. Overigens hoef je het eerste deel niet gelezen te hebben om Huivering te kunnen volgen.
Qua spanning, schrijfstijl, plot en personages een absolute topthriller die zich kan meten aan het werk van Stieg Larsson, Thomas Harris en ook wel een beetje Dan Brown. Soms had iets meer originaliteit in de gebeurtenissen en iets meer afwijkende karaktertrekken van sommige personages het werk van Minier wat meer een eigen stempel kunnen geven. Ook lijkt het er dus op dat er nog veel spanning bewaard wordt voor een volgend deel, daarom net geen vijf sterren voor Huivering. Maar met zijn scherpe pen en de creatie van de engste seriemoordenaar sinds jaren (Julian Hirtmann) heeft Minier al een flinke stap gezet om ook buiten Frankrijk een groot en geprezen auteur te worden.