"Weergaloos en technisch volmaakt"
In 2014 won de Rotterdamse Bronja Hoffschlag met veel overtuiging de Hebban Thriller Debuutprijs met De dode kamer, het eerste deel van de ‘Project X-trilogie’. Hebban waardeerde haar debuut met vijf sterren terwijl de Thriller leesclub met een gemiddelde puntenwaardering van 8,4/10 punten, het boek in de top van de Thriller Hall of Fame liet eindigen. Dat is voorwaar geen slechte start om een serieuze schrijverscarrière te beginnen en te werken aan je naamsbekendheid. Al enkele maanden hebben haar fans van het eerste uur vol groeiend ongeduld zitten wachten op de verschijning van deel twee, De Skinner methode. Hun geduld is beloond met een indrukwekkend vervolg op de belevenissen van Misha en Lennart Larsen, Maren Franks en natuurlijk seriemoordenaar Donald Skinner….
Het verhaal haakt volledig in op het einde van De dode kamer, dus zit Misha nog steeds in detentie, probeert daar te overleven en wordt regelmatig door Lennart bezocht. Donald Skinner, veroordeeld voor het plegen van een aantal moorden, dringt zich steeds vaker en nadrukkelijker op aan Misha. Om al die belangstelling wat te verminderen, vraagt Misha aan zijn broer om onderzoek te doen naar Skinner’s verleden. Hiermee hoopt hij meer gelegenheid te krijgen voor zijn eigen missie. Die onderwerpen bevatten voldoende aanleiding voor Hoffschlag om haar lezers weer bijna 600 pagina’s lang, in opperste concentratie, een maximum aan leesplezier, psychologische lading en spanning te bezorgen.
In De dode kamer, presenteerde Hoffschlag zich met een indrukwekkend verhaal dat hoofdzakelijk is opgebouwd vanuit het sterk contrasterend perspectief van beide broers. In die vorm is het voor thriller lezend Nederland en Vlaanderen zeker een unieke leeservaring geweest. In De Skinner methode heeft de auteur deze techniek verder weten te optimaliseren en verfijnen waardoor de contrasterende perspectieven volledig zijn veranderd in uiterst subtiele en ook nog breder toegepast over meer personages. En alles met veel gevoel voor wat de lezer graag leest want dat is voor haar het belangrijkst. Ook zijn in De Skinner methode enkele talenten van Hoffschlag meer tot uiting gekomen. Ze is in staat, door haar detaillistische benadering en minutieus uitgewerkte dialogen, een haast luguber realistische schrijfstijl te hanteren. De ‘kippenvel-momenten’ zijn niet alleen talloos maar presenteren zich ook vrij onverwacht waardoor het resultaat effect vergrotend is. Daarnaast besteedt ze veel zorg en aandacht aan de verdieping van haar personages. Wat hierbij direct opvalt is dat ze, als vrouwelijke auteur, erg goed heeft nagedacht over mannelijke reacties en dito taalgebruik. Hoffschlag is in staat om als man te denken, te spreken, te reageren en te handelen. En dat is zeker geen vanzelfsprekendheid bij Nederlandse vrouwelijke auteurs.
Wat de auteur wel van haar lezers vraagt is een hoge concentratie en continue aandacht. Door gebruik te maken van talloze tijdlijnen, geeft ze haar personages op de geschikte momenten meer diepgang door middel van flashbacks uit hun verleden. En lijkt al die informatie op dát moment dan niet zo belangrijk, zij gaat zeker terugkeren in een of meerdere cruciale scenes in het verhaal.
Wat Hoffschlag daarvoor toucheert is diep respect op de wijze hoe ze de tientallen, zo niet honderden lijnen en lijntjes, personages en tijdstippen tot een kloppend geheel weet te smeden waar geen speld tussen te krijgen is. Het klopt allemaal en niet eens zo’n klein beetje maar volledig. Uiterst knap, met veel intelligentie en inlevingsvermogen samengesteld en gestroomlijnd!!
Wat ze helaas niet heeft kunnen oplossen is de tijd die ze nodig heeft tussen de delen 2 en 3. Volgens de huidige planning verschijnt het derde deel medio 2017 maar dat kun je lezers niet aandoen. Daarom als slot van deze recensie maar het idee geopperd om door middel van crowdfunding de auteur een mogelijkheid aan te reiken om de gelegenheid te krijgen, permanent aan dit ongetwijfeld spannende slotdeel te kunnen werken. Wat voor het behoud van goede boekwinkels is gelukt moet toch voor een goed auteur zeker lukken. Wie durft deze handschoen op te nemen?
Het verhaal haakt volledig in op het einde van De dode kamer, dus zit Misha nog steeds in detentie, probeert daar te overleven en wordt regelmatig door Lennart bezocht. Donald Skinner, veroordeeld voor het plegen van een aantal moorden, dringt zich steeds vaker en nadrukkelijker op aan Misha. Om al die belangstelling wat te verminderen, vraagt Misha aan zijn broer om onderzoek te doen naar Skinner’s verleden. Hiermee hoopt hij meer gelegenheid te krijgen voor zijn eigen missie. Die onderwerpen bevatten voldoende aanleiding voor Hoffschlag om haar lezers weer bijna 600 pagina’s lang, in opperste concentratie, een maximum aan leesplezier, psychologische lading en spanning te bezorgen.
In De dode kamer, presenteerde Hoffschlag zich met een indrukwekkend verhaal dat hoofdzakelijk is opgebouwd vanuit het sterk contrasterend perspectief van beide broers. In die vorm is het voor thriller lezend Nederland en Vlaanderen zeker een unieke leeservaring geweest. In De Skinner methode heeft de auteur deze techniek verder weten te optimaliseren en verfijnen waardoor de contrasterende perspectieven volledig zijn veranderd in uiterst subtiele en ook nog breder toegepast over meer personages. En alles met veel gevoel voor wat de lezer graag leest want dat is voor haar het belangrijkst. Ook zijn in De Skinner methode enkele talenten van Hoffschlag meer tot uiting gekomen. Ze is in staat, door haar detaillistische benadering en minutieus uitgewerkte dialogen, een haast luguber realistische schrijfstijl te hanteren. De ‘kippenvel-momenten’ zijn niet alleen talloos maar presenteren zich ook vrij onverwacht waardoor het resultaat effect vergrotend is. Daarnaast besteedt ze veel zorg en aandacht aan de verdieping van haar personages. Wat hierbij direct opvalt is dat ze, als vrouwelijke auteur, erg goed heeft nagedacht over mannelijke reacties en dito taalgebruik. Hoffschlag is in staat om als man te denken, te spreken, te reageren en te handelen. En dat is zeker geen vanzelfsprekendheid bij Nederlandse vrouwelijke auteurs.
Wat de auteur wel van haar lezers vraagt is een hoge concentratie en continue aandacht. Door gebruik te maken van talloze tijdlijnen, geeft ze haar personages op de geschikte momenten meer diepgang door middel van flashbacks uit hun verleden. En lijkt al die informatie op dát moment dan niet zo belangrijk, zij gaat zeker terugkeren in een of meerdere cruciale scenes in het verhaal.
Wat Hoffschlag daarvoor toucheert is diep respect op de wijze hoe ze de tientallen, zo niet honderden lijnen en lijntjes, personages en tijdstippen tot een kloppend geheel weet te smeden waar geen speld tussen te krijgen is. Het klopt allemaal en niet eens zo’n klein beetje maar volledig. Uiterst knap, met veel intelligentie en inlevingsvermogen samengesteld en gestroomlijnd!!
Wat ze helaas niet heeft kunnen oplossen is de tijd die ze nodig heeft tussen de delen 2 en 3. Volgens de huidige planning verschijnt het derde deel medio 2017 maar dat kun je lezers niet aandoen. Daarom als slot van deze recensie maar het idee geopperd om door middel van crowdfunding de auteur een mogelijkheid aan te reiken om de gelegenheid te krijgen, permanent aan dit ongetwijfeld spannende slotdeel te kunnen werken. Wat voor het behoud van goede boekwinkels is gelukt moet toch voor een goed auteur zeker lukken. Wie durft deze handschoen op te nemen?
Afbeelding
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
Het verhaal haakt volledig in op het einde van De dode kamer, dus zit Misha nog steeds in detentie, probeert daar te overleven en wordt regelmatig door Lennart bezocht. Donald Skinner, veroordeeld voor het plegen van een aantal moorden, dringt zich steeds vaker en nadrukkelijker op aan Misha. Om al die belangstelling wat te verminderen, vraagt Misha aan zijn broer om onderzoek te doen naar Skinner’s verleden. Hiermee hoopt hij meer gelegenheid te krijgen voor zijn eigen missie. Die onderwerpen bevatten voldoende aanleiding voor Hoffschlag om haar lezers weer bijna 600 pagina’s lang, in opperste concentratie, een maximum aan leesplezier, psychologische lading en spanning te bezorgen.
In De dode kamer, presenteerde Hoffschlag zich met een indrukwekkend verhaal dat hoofdzakelijk is opgebouwd vanuit het sterk contrasterend perspectief van beide broers. In die vorm is het voor thriller lezend Nederland en Vlaanderen zeker een unieke leeservaring geweest. In De Skinner methode heeft de auteur deze techniek verder weten te optimaliseren en verfijnen waardoor de contrasterende perspectieven volledig zijn veranderd in uiterst subtiele en ook nog breder toegepast over meer personages. En alles met veel gevoel voor wat de lezer graag leest want dat is voor haar het belangrijkst. Ook zijn in De Skinner methode enkele talenten van Hoffschlag meer tot uiting gekomen. Ze is in staat, door haar detaillistische benadering en minutieus uitgewerkte dialogen, een haast luguber realistische schrijfstijl te hanteren. De ‘kippenvel-momenten’ zijn niet alleen talloos maar presenteren zich ook vrij onverwacht waardoor het resultaat effect vergrotend is. Daarnaast besteedt ze veel zorg en aandacht aan de verdieping van haar personages. Wat hierbij direct opvalt is dat ze, als vrouwelijke auteur, erg goed heeft nagedacht over mannelijke reacties en dito taalgebruik. Hoffschlag is in staat om als man te denken, te spreken, te reageren en te handelen. En dat is zeker geen vanzelfsprekendheid bij Nederlandse vrouwelijke auteurs.
Wat de auteur wel van haar lezers vraagt is een hoge concentratie en continue aandacht. Door gebruik te maken van talloze tijdlijnen, geeft ze haar personages op de geschikte momenten meer diepgang door middel van flashbacks uit hun verleden. En lijkt al die informatie op dát moment dan niet zo belangrijk, zij gaat zeker terugkeren in een of meerdere cruciale scenes in het verhaal.
Wat Hoffschlag daarvoor toucheert is diep respect op de wijze hoe ze de tientallen, zo niet honderden lijnen en lijntjes, personages en tijdstippen tot een kloppend geheel weet te smeden waar geen speld tussen te krijgen is. Het klopt allemaal en niet eens zo’n klein beetje maar volledig. Uiterst knap, met veel intelligentie en inlevingsvermogen samengesteld en gestroomlijnd!!
Wat ze helaas niet heeft kunnen oplossen is de tijd die ze nodig heeft tussen de delen 2 en 3. Volgens de huidige planning verschijnt het derde deel medio 2017 maar dat kun je lezers niet aandoen. Daarom als slot van deze recensie maar het idee geopperd om door middel van crowdfunding de auteur een mogelijkheid aan te reiken om de gelegenheid te krijgen, permanent aan dit ongetwijfeld spannende slotdeel te kunnen werken. Wat voor het behoud van goede boekwinkels is gelukt moet toch voor een goed auteur zeker lukken. Wie durft deze handschoen op te nemen?