Je zult maar een thrillerauteur zijn waarvan de boeken al meer dan 100 miljoen keer over de toonbank zijn gegaan. Dan ben je groot, heel groot. En dat mag David Baldacci van zichzelf zeggen. De Amerikaan is een van de bekendste namen in het land van thrillerschrijvers. En dat zegt nogal wat, want dat land is dichtbevolkt. Toch valt ook Baldacci wel eens van zijn voetstuk. Zo viel onze kennismaking met zijn werk enorm tegen. Die kennismaking was met het boek Doelwit, waarin Will Robie en Jessica Reel schitterden als hoofdpersonages. Termen als 'snel en slordig geschreven' en 'een afgeraffelde achtbaanrit zonder enige diepgang' zijn niet mals. Enigszins bevooroordeeld begon ik dan ook aan De schuldigen, opnieuw met het duo Robie en Reel in de hoofdrol.

Robie ligt met zijn scherpschuttersgeweer en vuurt een schot af. Het treft doel, maar doodt ook de dochter van zijn doelwit. Het is het begin van een psychologische aftakeling die misschien wel iets met PTSS te maken heeft. Zijn chef stuurt hem op verlof naar Mississippi, waar op dat moment de vader van Robie in het gevang zit. Hij zou Sherman Clancy hebben vermoord, die op zijn beurt seks had met jongere meisjes. Het lijkt een wraakmissie, maar Robie gelooft er niets van. Als hij in Cantrell belandt, waar hij ruim twintig jaar eerder vertrok en nooit meer terugkeerde, lijkt er op het eerste oog niets veranderd. Maar al snel blijkt er onderhuids een hoop mis te zijn in het hete, klamme stadje. En dan moet Robie alle zeilen bijzetten om zelf niet in de problemen te komen... De schuldigen is nummer vier in de serie Robie & Reel. Het is het tweede deel dat wij lazen. En wat verschilt het van Doelwit! Baldacci lijkt voor De schuldigen echt de tijd te hebben genomen. Het is op het eerste oog een actiethriller, maar al snel zijn er diepere lagen zichtbaar. Zo zit er een vleugje legal thriller in, maar is het bovenal een nadere kennismaking met de geschiedenis van Will Robie. En dat geeft het boek een enorm menselijke tint, die misschien wel overheersend is in De schuldigen. En dat is geenszins een verwijt, maar blijkt in dit geval een verrijking voor de verhaallijn te zijn. Die is goed, verrassend en afwisselend. Enig kritiekpuntje is dat we op honderd pagina's van het eind al doorhadden hoe de vork in de spreekwoordelijke steel zat. Maar dat was geen belemmering om door te lezen. Baldacci weet daarnaast uitstekend gebruik te maken van de sfeer en locatie. Het warme, vochtige Mississippi wordt behuisd door krokodillen, maar ook door mensen met dezelfde eigenschappen als deze oerbeesten. Het thema grijpt je ook bij de keel; stille wateren hebben diepe gronden, zo blijkt maar weer eens.

Waar in Doelwit het verhaal maar met name de personages enorm oppervlakkig waren, is dit in De schuldigen anders. Want met name de situatie rond hoofdpersonage Will Robie wordt uitgebreid uit de doeken gedaan. Er is zelfs ruimte voor emotie, wanneer hij voor het eerst in lange tijd met zijn vader spreekt. Al met al heeft Baldacci met De schuldigen een zeer aangename Robie & Reel thriller geschreven. Eentje die bol staat van actie en intrige, maar waar ook ruimte is voor de menselijke kant. Het boek heeft ons weer fan gemaakt van de serie rond deze hoofdpersonen!