Tot vorig jaar zei David Hewson steevast in interviews met ThrillZone (lees hier) dat Nic Costa verleden tijd was. Althans, in de periode dat de Brit zich bezig hield met de Amsterdam-reeks rondom Pieter Vos (lees de recensies daarvan hier). En toen was er opeens -het blijde- nieuws dat er een nieuwe thriller met de Romeinse politierechercheur Nic Costa zou verschijnen: De binnenste cirkel is het tiende deel in de Rome-serie (lees de recensies daarvan hier).
Nic Costa en zijn collega's bevinden zich in De binnenste cirkel voor de verandering niet in het vertrouwde Rome, maar er buiten. Ze zijn op pad gestuurd door de Questura om ervoor te zorgen dat een hoge capo van de Calabrese misdaadorganisatie 'Ndrangheta overloopt naar de politie. Het team is daartoe neergestreken in het zuidelijke deel van Italië, in de zogenaamde punt van de Italiaanse laars ten zuiden van Palermo. Het is een verlaten, dorre streek waar door de rest van de Italiaanse bevolking op wordt neergekeken. Al snel blijkt dat het allemaal niet zo gemakkelijk gaat dan het zou moeten. Costa moet undercover in de 'Ndrangheta om de capo over te brengen en wordt daartoe van meerdere kanten tegengewerkt. Maar ook de andere leden van het team ondervinden moeilijke omstandigheden. Zo lijkt baas Leo Falcone zich niet senang te voelen buiten Rome en moet inspecteur Peroni vechten tegen demonen uit zijn eigen verleden. Gaat dit goed komen...?
De binnenste cirkel is het tiende deel in de serie rondom de intelligente rechercheur Nic Costa. Maar deze keer is Costa niet de enige hoofdrolspeler. Ook de andere leden van het politieteam krijgen een belangrijke rol toegedicht. We refereerden al naar Falcone en Peroni, en ook Teresa Lupo is bijvoorbeeld weer van de partij. Het zijn stuk voor stuk zeer realistisch neergezette personages met hun eigen talenten, zorgen en dilemma's. Het is een van de grote complimenten die Hewson toekomen. Hij werkt niet met supermensen, maar met alledaagse, overwerkte politieagenten en dat maakt De binnenste cirkel meer dan de moeite waard. En, de liefhebbers zullen blij zijn dat Nic Costa überhaupt zijn rentree weer maakt!
Zoals de thrillerliefhebber van David Hewson gewend is, speelt de geografische plek waar een boek afspeelt, een zeer belangrijke rol. Zo ook in De binnenste cirkel waar Calabrië de place to be is voor Costa en consorten. Dat is even wennen, want Rome is steevast de plek voor Costa om zijn act op te voeren. Maar o, wat is Hewson er weer in geslaagd de omgeving tot leven te brengen. Calabrië is een bijzondere, dorre en soms bizarre omgeving 'waar mythe realiteit is'. Om de plek nog meer sjoege te geven, gebruikt Hewson een soort van intermezzo's waar hij refereert naar de geschiedenis van Calabrië om het boek nog meer diepte te geven. En dat lukt, want de lezer zal zich -net als Costa- langzaam verloren voelen op de flanken van de Aspromonte. Zelden hebben we gemerkt dat een omgeving zo realistisch wordt neergezet door Hewson. Hulde.
De verhaallijn zelf is redelijk alledaags en moet echt op gang komen. Er moet een misdaadbaas 'over de grens worden geholpen' om over te lopen en zo namen uit de Siciliaanse maffia aan de politie te geven. Dat hebben we al vaker gezien. Hewson heeft, door zijn uitgebreide en gedetailleerde schrijfstijl, veel tijd nodig om het verhaal op gang te brengen en dat is een van de weinige kritiekpunten op De binnenste cirkel. De liefhebbers van snelle, heftige actie zullen bedrogen uitkomen. Het soms als epos aandoende De binnenste cirkel is dan ook een boek waar je echt even voor moet gaan zitten. De schrijfstijl is uitgebreid en soms zelfs langdradig. Sommigen zullen zeggen dat 'dit niet uitnodigt tot nog wat pagina's lezen', maar wij zien de positieve kant: wie de tijd neemt, zal de schoonheid van de schrijfstijl van de Brit zien en daarom nog meer kunnen waarderen. Hewson weet als geen ander de spanning op te bouwen, tot een climax waar je u tegen zegt.
De comeback van Nic Costa voelt als een warm bad. Alles wat de boeken van David Hewson zo fijn maakt, is in De binnenste cirkel aanwezig: realistische personages, een geweldig beschreven omgeving, een als epos aandoende schrijfstijl en een goed opgebouwde spanningsboog. Een van de betere thrillers van 2018 wat ThrillZone betreft!
Nic Costa en zijn collega's bevinden zich in De binnenste cirkel voor de verandering niet in het vertrouwde Rome, maar er buiten. Ze zijn op pad gestuurd door de Questura om ervoor te zorgen dat een hoge capo van de Calabrese misdaadorganisatie 'Ndrangheta overloopt naar de politie. Het team is daartoe neergestreken in het zuidelijke deel van Italië, in de zogenaamde punt van de Italiaanse laars ten zuiden van Palermo. Het is een verlaten, dorre streek waar door de rest van de Italiaanse bevolking op wordt neergekeken. Al snel blijkt dat het allemaal niet zo gemakkelijk gaat dan het zou moeten. Costa moet undercover in de 'Ndrangheta om de capo over te brengen en wordt daartoe van meerdere kanten tegengewerkt. Maar ook de andere leden van het team ondervinden moeilijke omstandigheden. Zo lijkt baas Leo Falcone zich niet senang te voelen buiten Rome en moet inspecteur Peroni vechten tegen demonen uit zijn eigen verleden. Gaat dit goed komen...?
De binnenste cirkel is het tiende deel in de serie rondom de intelligente rechercheur Nic Costa. Maar deze keer is Costa niet de enige hoofdrolspeler. Ook de andere leden van het politieteam krijgen een belangrijke rol toegedicht. We refereerden al naar Falcone en Peroni, en ook Teresa Lupo is bijvoorbeeld weer van de partij. Het zijn stuk voor stuk zeer realistisch neergezette personages met hun eigen talenten, zorgen en dilemma's. Het is een van de grote complimenten die Hewson toekomen. Hij werkt niet met supermensen, maar met alledaagse, overwerkte politieagenten en dat maakt De binnenste cirkel meer dan de moeite waard. En, de liefhebbers zullen blij zijn dat Nic Costa überhaupt zijn rentree weer maakt!
Zoals de thrillerliefhebber van David Hewson gewend is, speelt de geografische plek waar een boek afspeelt, een zeer belangrijke rol. Zo ook in De binnenste cirkel waar Calabrië de place to be is voor Costa en consorten. Dat is even wennen, want Rome is steevast de plek voor Costa om zijn act op te voeren. Maar o, wat is Hewson er weer in geslaagd de omgeving tot leven te brengen. Calabrië is een bijzondere, dorre en soms bizarre omgeving 'waar mythe realiteit is'. Om de plek nog meer sjoege te geven, gebruikt Hewson een soort van intermezzo's waar hij refereert naar de geschiedenis van Calabrië om het boek nog meer diepte te geven. En dat lukt, want de lezer zal zich -net als Costa- langzaam verloren voelen op de flanken van de Aspromonte. Zelden hebben we gemerkt dat een omgeving zo realistisch wordt neergezet door Hewson. Hulde.
De verhaallijn zelf is redelijk alledaags en moet echt op gang komen. Er moet een misdaadbaas 'over de grens worden geholpen' om over te lopen en zo namen uit de Siciliaanse maffia aan de politie te geven. Dat hebben we al vaker gezien. Hewson heeft, door zijn uitgebreide en gedetailleerde schrijfstijl, veel tijd nodig om het verhaal op gang te brengen en dat is een van de weinige kritiekpunten op De binnenste cirkel. De liefhebbers van snelle, heftige actie zullen bedrogen uitkomen. Het soms als epos aandoende De binnenste cirkel is dan ook een boek waar je echt even voor moet gaan zitten. De schrijfstijl is uitgebreid en soms zelfs langdradig. Sommigen zullen zeggen dat 'dit niet uitnodigt tot nog wat pagina's lezen', maar wij zien de positieve kant: wie de tijd neemt, zal de schoonheid van de schrijfstijl van de Brit zien en daarom nog meer kunnen waarderen. Hewson weet als geen ander de spanning op te bouwen, tot een climax waar je u tegen zegt.
De comeback van Nic Costa voelt als een warm bad. Alles wat de boeken van David Hewson zo fijn maakt, is in De binnenste cirkel aanwezig: realistische personages, een geweldig beschreven omgeving, een als epos aandoende schrijfstijl en een goed opgebouwde spanningsboog. Een van de betere thrillers van 2018 wat ThrillZone betreft!
Afbeelding
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
Nic Costa en zijn collega's bevinden zich in De binnenste cirkel voor de verandering niet in het vertrouwde Rome, maar er buiten. Ze zijn op pad gestuurd door de Questura om ervoor te zorgen dat een hoge capo van de Calabrese misdaadorganisatie 'Ndrangheta overloopt naar de politie. Het team is daartoe neergestreken in het zuidelijke deel van Italië, in de zogenaamde punt van de Italiaanse laars ten zuiden van Palermo. Het is een verlaten, dorre streek waar door de rest van de Italiaanse bevolking op wordt neergekeken. Al snel blijkt dat het allemaal niet zo gemakkelijk gaat dan het zou moeten. Costa moet undercover in de 'Ndrangheta om de capo over te brengen en wordt daartoe van meerdere kanten tegengewerkt. Maar ook de andere leden van het team ondervinden moeilijke omstandigheden. Zo lijkt baas Leo Falcone zich niet senang te voelen buiten Rome en moet inspecteur Peroni vechten tegen demonen uit zijn eigen verleden. Gaat dit goed komen...?
De binnenste cirkel is het tiende deel in de serie rondom de intelligente rechercheur Nic Costa. Maar deze keer is Costa niet de enige hoofdrolspeler. Ook de andere leden van het politieteam krijgen een belangrijke rol toegedicht. We refereerden al naar Falcone en Peroni, en ook Teresa Lupo is bijvoorbeeld weer van de partij. Het zijn stuk voor stuk zeer realistisch neergezette personages met hun eigen talenten, zorgen en dilemma's. Het is een van de grote complimenten die Hewson toekomen. Hij werkt niet met supermensen, maar met alledaagse, overwerkte politieagenten en dat maakt De binnenste cirkel meer dan de moeite waard. En, de liefhebbers zullen blij zijn dat Nic Costa überhaupt zijn rentree weer maakt!
Zoals de thrillerliefhebber van David Hewson gewend is, speelt de geografische plek waar een boek afspeelt, een zeer belangrijke rol. Zo ook in De binnenste cirkel waar Calabrië de place to be is voor Costa en consorten. Dat is even wennen, want Rome is steevast de plek voor Costa om zijn act op te voeren. Maar o, wat is Hewson er weer in geslaagd de omgeving tot leven te brengen. Calabrië is een bijzondere, dorre en soms bizarre omgeving 'waar mythe realiteit is'. Om de plek nog meer sjoege te geven, gebruikt Hewson een soort van intermezzo's waar hij refereert naar de geschiedenis van Calabrië om het boek nog meer diepte te geven. En dat lukt, want de lezer zal zich -net als Costa- langzaam verloren voelen op de flanken van de Aspromonte. Zelden hebben we gemerkt dat een omgeving zo realistisch wordt neergezet door Hewson. Hulde.
De verhaallijn zelf is redelijk alledaags en moet echt op gang komen. Er moet een misdaadbaas 'over de grens worden geholpen' om over te lopen en zo namen uit de Siciliaanse maffia aan de politie te geven. Dat hebben we al vaker gezien. Hewson heeft, door zijn uitgebreide en gedetailleerde schrijfstijl, veel tijd nodig om het verhaal op gang te brengen en dat is een van de weinige kritiekpunten op De binnenste cirkel. De liefhebbers van snelle, heftige actie zullen bedrogen uitkomen. Het soms als epos aandoende De binnenste cirkel is dan ook een boek waar je echt even voor moet gaan zitten. De schrijfstijl is uitgebreid en soms zelfs langdradig. Sommigen zullen zeggen dat 'dit niet uitnodigt tot nog wat pagina's lezen', maar wij zien de positieve kant: wie de tijd neemt, zal de schoonheid van de schrijfstijl van de Brit zien en daarom nog meer kunnen waarderen. Hewson weet als geen ander de spanning op te bouwen, tot een climax waar je u tegen zegt.
De comeback van Nic Costa voelt als een warm bad. Alles wat de boeken van David Hewson zo fijn maakt, is in De binnenste cirkel aanwezig: realistische personages, een geweldig beschreven omgeving, een als epos aandoende schrijfstijl en een goed opgebouwde spanningsboog. Een van de betere thrillers van 2018 wat ThrillZone betreft!